Η κρίση είναι πρωτίστως κρίση συνείδησης. Κι αν η οικονομική κρίση και το μνημόνιο οδήγησαν μεταξύ άλλων στο να στραφεί ένα κομμάτι του Ελληνικού λαού στον εθνικισμό και τον γνήσιο εν Ελλάδι εκφραστή του, τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, τότε χρειάζονται πολύ περισσότερα για ν’αφυπνιστεί η μεγάλη πλειοψηφία.
Δεν είναι ‘’φυσιολογικό’’ μια κοινωνία να βρίσκεται σε πλήρη αποσάρθρωση επειδή ‘’κόπηκε το ρευστό’’. Θα μποροούσε κάποιος άνθρωπος, κάποιας άλλης εποχής, να ισχυριστεί πως αυτός είναι ένας αστείος λόγος. Εντούτοις το ότι συμπολίτες μας αυτοκτονούν λόγω ‘’οικονομικών δυσκολιών’’ καταμαρτυρά την κατάσταση. Παράλληλα όμως δικαιώνονται οι εθνικιστές στοχαστές και φιλόσοφοι, οι οποίοι διατείνονταν ήδη απο τα τέλη του 19ου αιώνος πως η οικονομία είναι δευτερεύων παράγoντας στη ζωή ενός έθνους. Για την ακρίβεια υπήρξε θεμελιωδης στην εθνικιστική σκέψη, η άποψη πως αν μια κοινωνία ή ένα έθνος στηρίζονται αποκλειστικά στην οικονομική ευμάρεια τότε είναι απλά θέμα χρόνου να καταρρεύσουν. Σαν να κοιτάζονται το νεοελληνικό κράτος και η νεοελληνική κοινωνία στον καθρέπτη.
'’Σκλάβος είναι αυτός που περιμένει κάποιον να έρθει να τον ελευθερώσει’’Ezra Pound. Στην πατρίδα μας όπου οι πρόγονοι μας δίδασκαν με πράξεις πως είναι να πεθαίνεις για την ελευθερία το παρόν είναι ζοφερό και το μέλλον δυσοίωνο. Όσο κι αν ισχυρίζονται οι μπολσεβίκοι πως η ανέχεια ριζοσπαστικοποιεί το προλεταριάτο, 6 χρόνια κρίσης δεν απέδειξαν κάτι τέτοιο στο πολιτικό πεδίο της Ελλάδος. Τουναντίον παραμένει ριζωμένη η νοοτροπία ‘’πασοκ’’ , η βαθειά ‘’κοινωνικοποίηση’’ των πάντων δηλαδή μέσω της διάλυσης τους ή μέσω του οικονομικού κανιβαλισμού τους απο τα σκάνδαλα και τις υπεξαιρέσεις. Καμία διάθεση για αγώνα και ακτιβισμό και ας κραυγάζουν όλοι πως ‘’είμαστε υπο κατοχή’’.
Τα ανωτέρω συνιστούν θλιβερές διαπιστώσεις. Ακόμα και αν προοδευτικά και με βαθμό γεωμετρικής προόδου, η πλειοψηφία των Ελλήνων ταχθεί με το εθνικιστικό κίνημα, ελειπόμαστε χρόνου. Και αυτό διότι η πατρίδα αφενός ξεπουλιέται καθημερινά, αφετέρου εποικίζεται απο χιλιάδες αλλοεθνείς. Σε αυτό το σημείο ας εξετάσουμε ποια πολιτεία θα επιθυμούσαμε σαν εθνικιστές και πως αυτή μπορεί να πραγματωθεί λαμβάνοντας υπόψιν τις κοινωνικές συνθήκες, τη χρονική περίοδο αλλά και τις συγκυρίες.
Βασικό και θεμελιακό στιχείο για την ύπαρξη κάθε πολιτείας ήταν και είναι η συνοχή. Σε κάθε περίπτωση ήταν διαφορετικό αυτό που είχε οριστεί ως το στοιχείο που θα συνέχει την Πολιτεία. Στην αρχαία Σπάρτη λ.χ., αυτό που συνέχει την πολιτεία είνα η αρετή. Όταν ο Λυκούργος με τους νόμους του θέλησε να δημιoυργήσει μια πολιτεία πρότυπο, θεώρησε πως η αρετή θα πρέπει να είναι το ζητούμενο των πολιτών. Κατα την ίδια λογική, στην αρχαία Αθήνα, η πίστη στο δημοκρατικό πολίτευμα (προς αποφυγίν παρεξηγήσεων ν’ αναφέρουμε πως ουδεμία ομοιότητα έχουν η σύγχρονη αστική δημοκρατία μ’ εκείνη της αρχαίας Αθήνας) ήταν στοιχείο συνοχής. Στην αρχαία Ρώμη μετέπειτα ή πίστη στη Δόξα της Ρώμης δημιούργησε μια αυτοκρατορία αιώνων. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι πολλά σε αριθμό και αφορούν πολιτείες που υπήρξαν, μεγαλούργησαν και λύγισαν απλά υπο το βάρος του χρόνου ο οποίος είναι αμείλικτος. Σε άλλου τύπου πολιτείες πάλι όπως η Ε.Σ.Σ.Δ. η συνοχή εξασφαλιζόταν απο τον τρόμο και την ακραία καταστολή που εφήρμοζαν οι Μπολσεβίκοι (βλ. Ουγγαρία).
Σε μια εθνικιστική πολιτεία όπου το άτομο προσμετράται ως προσωπικότητα και όχι ως αριθμός ή πιόνι της παραγωγικής διαδικασίας τα πράγματα δεν είναι σύνθετα. Αρκεί ο πολίτης-οπλίτης απο αγάπη προς την πατρίδα και το έθνος του να προσφέρει στον ίδιο και στον Έλληνα αδερφό του. Αυτή η προσφορά υπέρ του συνόλου (είμαστε εις το ημείς όπως έλεγε ο στρ. Μακρυγιάννης) με τη σειρά της έχει μια πνευματικότητα στο βαθμό που δεν διέπεται απο υστεροβουλία. Πρέπει να ματώσουμε όλοι για όλους και μόνο τότε θα έρθει η ευημερία. Ευημερία όχι αποκλειστικά υλική αλλά πρωτίστως πνευματική. Ο Ιουδαικής εμπνεύσεως υλισμός άλλωστε οδήγησε πολλούς στο απονενοημένο διάβημα όπως προαναφέραμε.
Ένας ορισμός που θα μπορούσε να δοθεί σε αυτή την Πολιτεία ίσως είναι αυτό που ονομάζει ο Ιούλιος Έβολα :’’Οργανική Πολιτεία’’ (ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί αυθαίρετα απ’ τον γράφοντα και ίσως να μην αντιστοιχεί σε αυτό που επιθυμούσε να εκφράσει ο Ιταλός φιλόσοφος). Μια πολιτεία με ουσιώδη ελευθερία όπου η πρωτοβουλία του καθενός θα στοχεύει στην αρμονία του συνόλου. Το ζητούμενο στην όλη προσπάθεια είναι να μεταβληθεί ο νεοραγιάς σε ένα ενεργό άτομο ικανό και πρόθυμο να προσφέρει στην πολιτεία που οραματιζόμαστε και κατ’ επέκτασιν στον ίδιο του τον εαυτό. Εύκολο; Επουδενί.
Παρ’ όλες τις δυσκολίες, αν 40 χρόνια κλεπτοκρατίας κατάφεραν να διαφθείρουν ένα λαό, αυτό δε σημαίνει πως δεν δύναται ο ίδιος λαός ν’ αλλάξει ρότα. Αυτό θα το εξασφαλίσουμε εμείς, οι Εθνικιστές της Χρυσής Αυγής. Εμείς οφείλουμε να κοινωνήσουμε τις Ιδέες μας. Η διασπορά θα πρέπει να γίνει παντού : στους χώρους εργασίας σε σχολεία, πανεπιστήμια και γιατί όχι σε χώρους αναψυχής όπως τα γήπεδα. Κι αν κάποιοι ισχυρίζονται ότι η εν λόγω τακτικη-στρατηγική προσιδιάζει σε κνίτες, τότε ανταπαντούμε πως τη φωτιά την πολεμάς με φωτιά. Η πολιτική άλλωστε για κάθε εθνικιστή δεν είναι αυτοσκοπός, τουλάχιστον για εμάς ευσεβής πόθος είναι να πάρουμε πίσω την πατρίδα μας. Όσον αφορά τους άλλους: Είναι ανοιγμένος τώρα μπροστά στα θολωμένα μάτια σας, και τα μυαλά σας τα σκοτισμένα, ένας δρόμος ζωής και πολέμου. Αν θέλετε πάρετέ τον, ειδεμή σαπίστε εκεί που είστε." Ι.Δ.
Πάτροκλος Αντωνίου
