Άρθρο της Κορίνας Πενέση στην εφημερίδα "ΕΜΠΡΟΣ" που κυκλοφορεί
Tα ιστορικά
γεγονότα της Σφαγής του Μελιγαλά, είναι γνωστά και δεν πρέπει να αμφισβητούνται από κανέναν. Παρόλα αυτά η
παραποίηση είναι συνεχής από συγγραφείς και δημοσιογράφους ακόμη και σήμερα, σχεδόν
70 χρόνια μετά. Στην δύσκολη αυτήν εποχή
που ζούμε, εν μέσω εθνικής κρίσης, κάποιοι ονειρεύονται νέους εμφυλίους, νέα
εθνική διχόνοια και με τις δηλώσεις τους πυροδοτούν την ατμόσφαιρα…
Τι λένε
όμως οι ίδιοι, οι τιμητές και υποστηρικτές τους, για όλα αυτά; Οι Έλληνες αριστεροί και οι συνοδοιπόροι
τους πιστεύουν ότι η βία που εξασκούν αυτοί είναι καλώς καμωμένη. Ότι μόνον
αυτοί πονούν, μόνο το δικό τους αίμα έχει αξία ενώ των άλλων Ελλήνων είναι νερό
που μπορεί να χύνεται άφθονο. Υποστηρίζουν
ψευδώς ότι τα θύματα ήταν ταγματασφαλίτες και μόνο λίγοι άμαχοι, και ότι όλοι
εκτελέστηκαν σε αντίποινα όσων είχαν υποφέρει τα γύρω χωριά από αυτούς
νωρίτερα. Τι είδους αντίποινα και αυτοδικίες όμως ήταν αυτές που είχαν θύματα
ολόκληρες οικογένειες; Με θύματα μαθητές και μαθήτριες 16 και 17 ετών; Τι μπορεί
να είχαν κάνει στα μέλη του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ οι μαθητές και οι μαθήτριες;
Μεταξύ των θυμάτων διακρίνουμε εκατοντάδες περιπτώσεις που ολόκληρες
οικογένειες ξεκληρίστηκαν. Ποιο ακριβώς έγκλημα μπορεί να έκαναν όλες αυτές οι
οικογένειες του Μελιγαλά και των γύρω χωριών και κωμοπόλεων; Αντίθετα με τις
κατηγορίες των απολογητών της Αριστεράς, η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων
δεν εκτελέστηκαν γι αυτά που είχαν κάνει, αλλά γι αυτά που δε δέχονταν να
κάνουν.
Ο
«εθνάρχης» Κωνσταντίνος Καραμανλής, δίχως το ΚΚΕ να αποκηρύξει το εγκληματικό
κι αντεθνικό παρελθόν του, στα πλαίσια μιας κακώς εννοούμενης δημοκρατίας και «εθνικής ενότητας», το βγάζει
από την παρανομία, όπου ουσιαστικά είχε μπει οικειοθελώς και το βάζει στη
νομιμότητα· ο σφαγέας Χαρίλαος Φλωράκης, που από το μαχαίρι του πήγε ένα σωρό κόσμος,
εξαγνίζεται υπογράφοντας μια απλή δήλωση «σεβασμού» του δημοκρατικού
πολιτεύματος (σε αναγνώριση μάλιστα της εθνικής του «προσφοράς», όταν
πέθανε το 2005, ο «ανύπαρκτος» πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, διέταξε να
κυματίσουν οι σημαίες...μεσίστιες!). Ο δημαγωγός Ανδρέας Παπανδρέου,
συνεχίζει αυτό το ανοσιούργημα και δίνει συγχωροχάρτι, αναγνωρίζοντας το
ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ως αντιστασιακή οργάνωση και επιτρέποντας, στους δολοφόνους που
διέφυγαν στο εξωτερικό (αυτούς που ονομάζουν «πολιτικούς πρόσφυγες») να
επιστρέψουν ως αδικημένοι αντιστασιακοί, συνταξιοδοτούμενοι μάλιστα από το
κράτος, για τις «υπηρεσίες» που πρόσφεραν στην πατρίδα. Το κερασάκι βάζει ο
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το 1989, στα πλαίσια της συγκυβέρνησης με το ΚΚΕ, όπου
με τον νόμο 1863, ο Συμμοριτοπόλεμος βαπτίζεται κι επισήμως ως Εμφύλιος, ενώ οι
συμμορίτες του ΚΚΕ καλούνται πλέον ως «Δημοκρατικός Στρατός» (λες και η
μετονομασία κάνει το αίμα να ζυγίζει λιγότερο)· παραλλήλως απονέμεται και με τη
βούλα αμνηστία για όλα τα κομμουνιστικά εγκλήματα, τα οποία διαγράφονται από τα
ποινικά μητρώα των εγκληματιών. Και για να δικαιολογηθεί όλο αυτό, η περίοδος
από το 1944 μέχρι το 1974, αποκαλείται περίοδος με «κατά διαστήματα πολιτική
ανωμαλία». Έτσι, ούτε γάτα ούτε ζημιά. ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΖΟΥΜΕ.
Η
Ιστορία μας έχει γράψει ένδοξες σελίδες. Αυτή η σελίδα είναι ντροπή και
παραφωνία, είναι όμως και οδυνηρή διδαχή για το σήμερα, για το αύριο και το
πάντοτε.
Τιμή
και δόξα και ευγνωμοσύνη σε αυτούς, που με το αίμα τους κράτησαν το όνομα των
Ελλήνων ψηλά. Τέτοιοι είναι και οι χιλιάδες νεκροί του Μελιγαλά.
Γι΄αυτό
εδώ και πάρα πολλά χρόνια η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ παρίσταται στο ετήσιο μνημόσυνο για τα
θύματα. Αυτά τα μνημόσυνα θα πάρουν ξανά τη θέση που τους αξίζει, τη θέση που
είχαν παλιά. Θα καθιερωθούν σαν εκδηλώσεις μνήμης και όχι σαν «γιορτές μίσους».
Ο τροχός γυρίζει και οι Έλληνες ξυπνούν από τον λήθαργο.
