Άρθρο της Κορίνας Πενέση στην Εθνική Εφημερίδα "ΕΜΠΡΟΣ"
Άλλη μια ορκωμοσία Δημάρχου Αθηναίων πέρασε και έρχονται στο μυαλό μνήμες από το τόσο κοντινό αλλά και συνάμα τόσο μακρινό παρελθόν… Αρχές δεκαετίας ΄80… Στις γειτονιές γύρω από το Σταθμό Λαρίσης, την Πλατεία Βάθη, τον Άγιο Παντελεήμονα, ακούγονται παιδικές φωνές. Πίσω από το κτίριο που σήμερα στεγάζεται η Τ.Ο. Αθηνών της «Χρυσής Αυγής» υπάρχει μια μεγάλη παιδική χαρά, μια πλατεία με καφενεία και ουζερί όπου γονείς με τα παιδιά τους κάθονταν αμέριμνοι... Ήμουν κι εγώ ανάμεσα σ΄ αυτά τα παιδιά…
Ζήσαμε στην τελευταία δεκαετία που προλάβαμε κρυφτό, κυνηγητό, κλέφτες κι αστυνόμους. Όταν θέλαμε ποδόσφαιρο, υπήρχε ακόμα κάποια αλάνα να μας δεχθεί. Βγαίναμε με τα ποδήλατα στο δρόμο χωρίς να κινδυνεύουμε … από το πρωί τρέχαμε, παίζαμε όλη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Λίγα χρόνια αργότερα πηγαίναμε για καφέ τα απογεύματα στον Αγ. Παντελεήμονα και την Πλ. Βικτωρίας. Έβγαινα έξω τα βράδια, ακόμη και πολύ αργά, 2,3,4 τα ξημερώματα, πέρναγα από την πλατεία Βάθη χωρίς να νιώθω φόβο και να κοιτάζω καχύποπτα πίσω μου και δίπλα μου. Ο κόσμος κυκλοφορούσε, δεν κλεινόταν στα σπίτια του μετά το σούρουπο. Ακούγεται παράξενο, στους νεότερους, αλλά έτσι είναι. Γειτονιές που κατοικούνταν κάποτε από νοικοκυραίους, οικογενειάρχες, εμπόρους, δημοσίους υπαλλήλους και ελεύθερους επαγγελματίες, μεροκαματιάρηδες και φοιτητές . Σε όλα τα υπόγεια της περιοχής υπήρχαν τα αναγκαία μαστόρια (τσαγκάρηδες, μοδίστρες, ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, ηλεκτρονικοί κ.α.).
Τώρα πια όλα αυτά έχουν αλλάξει. Από το τέλος της δεκαετίας του ΄90 κι έπειτα. Ούτε παιδιά στις πλατείες, ούτε ηλικιωμένοι καθισμένοι στα παγκάκια.
Τώρα τι γίνεται; Παντού κυκλοφορούν αλλοδαποί. Που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Αν κυκλοφορήσεις στην Πλ. Αμερικής μέρα μεσημέρι –για βράδυ ούτε λόγος- νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε συνοικία της Νιγηρίας! Τα σπίτια στο Κέντρο που είχαν μια κάποια αξία λόγω των κοντινών αποστάσεων, έχουν υποβαθμιστεί ραγδαία. Παλιοί Αθηναίοι, αριστοκράτες, (γιατί μη γελιέστε, σε περιοχές όπως η Πλ. Βικτωρίας και η Φωκ. Νέγρη για παράδειγμα, έμενε ο λεγόμενος «καλός κόσμος») αναγκάστηκαν να μετακομίσουν. Προσωπικά δεν αποτελώ εξαίρεση, κι εγώ το ίδιο έκανα. Στα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών και σε άλλες υπηρεσίες που πληρώνουν οι Έλληνες φορολογούμενοι, στους 10 πολίτες που μπαίνουν, οι 9 είναι αλλοδαποί – και όχι και ο καλύτερος κόσμος.. Υπάρχουν βέβαια οι οικογενειάρχες, με τη δουλειά τους, τα παιδιά τους, με τα ένσημα και τις εισφορές τους (τώρα το κατά πόσο και αυτοί ήρθαν νόμιμα στη χώρα δεν θα το εξετάσουμε, ξέρουμε όλοι την απάντηση), όμως η συντριπτική πλειοψηφία έχει περάσει στην Ελλάδα ΛΑΘΡΑΙΑ, έχει προμηθευτεί και μια ροζ κάρτα (Δελτίο Αλλοδαπού που έχει αναγνωρισθεί ως πολιτικός πρόσφυγας-τρέχα γύρευε τώρα), χωρίς χαρτιά, χωρίς τίποτα. Κάνει και ο καθένας από δαύτους μια Υπεύθυνη Δήλωση (αν έχουμε το Θεό μας) ότι φιλοξενεί στο σπίτι του (;) άλλους 2-3 και πηγαίνει η ιστορία σχοινί-κορδόνι. ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ ΑΥΤΟ;
Η δική μας γενιά ήταν τουλάχιστον τυχερή που πρόλαβε να παίξει στις γειτονιές της Αθήνας. Που δεν φοβόταν. Τα σημερινά παιδάκια τι θα κάνουν; Οι γονείς τι κάνουν; Το κράτος τι κάνει;
Αν κάνει σήμερα μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας θα συναντήσει κανείς στρατιές ολόκληρες από πρεζόνια να ξεψυχούν έξω από το Αρχαιολογικό Μουσείο και τους γύρω δρόμους της Πατησίων·. Πρεζέμπορους να φωνάζουν «5-5», εννοώντας 5€ για μια δόση νοθευμένης ηρωίνης. Ανθρώπους να ψάχνουν φλέβες στα πιο απίθανα μέρη του σώματός τους έξω από το Πανεπιστήμιο, τη Βιβλιοθήκη και την Ακαδημία στα Προπύλαια. Αλλοδαπούς να πουλάνε προστασία στου Ψυρρή για να μη μας σπάσουν το αυτοκίνητο. Εξαθλιωμένους άστεγους να φτάνουν με τρύπια παπλώματα στις παρυφές της Ομήρου, της Σίνα, της Σκουφά τις πιο κρύες νύχτες των τελευταίων χειμώνων. Ολοένα και περισσότερους φίλους να προστίθενται καθημερινά στο «club των παραβιασμένων αυτοκινήτων με σπασμένα τζάμια και κλεμμένα κασετόφωνα».
Το Κέντρο να θυμίζει, μετά από επεισόδια, Βατερλό. Πολλοί, επιστρέφοντας από μία βόλτα στο κέντρο της Αθήνας και ειδικά αν έχουν χρησιμοποιήσει τον ηλεκτρικό να συνειδητοποιούν ότι τους λείπει το πορτοφόλι.
Ανηφορίζοντας την Σωκράτους και έχοντας περάσει το ΣΟΚ της Πλατείας Βάθη συναντάς ζητιάνους όλων των ηλικιών και πόρνες όλων των εθνικοτήτων, παιδιά, άστεγους, ρομά και ναρκομανείς να μας τραβάνε σχεδόν από το μανίκι για 50 λεπτά ακόμα και μέρα μεσημέρι.
Το παραεμπόριο στις πλατείες Βικτωρίας, Αττικής, Ομόνοιας, Θεάτρου, στην ΑΣΣΟΕ στην Πατησίων είναι πλέον ανεξέλεγκτο μετά και την διάλυση της Δημοτικής Αστυνομίας.
Το εμπόριο λευκής (και όχι μόνο) σαρκός σε όλο το Μεταξουργείο, στην Πατησίων, στην Γ’ Σεπτεμβρίου και στις οδούς Σωκράτους, Αρμοδίου, Κλεισθένους, Ευριπίδου, γίνεται ακόμη και τις πρωινές ώρες, πάντα μπροστά στα μάτια τις Αστυνομίας. Οι κλοπές φυσιολογικό φαινόμενο στην πλατεία Καραϊσκάκη, στις οδούς Καρόλου, Μάρνης, στην Ομόνοια, στη Μενάνδρου, τη Γερανίου, την Αγίου Κωνσταντίνου, τη Ζήνωνος. Ναρκωτικά: σχεδόν σε όλο το κέντρο…
Η εγκληματικότητα στο κέντρο της Αθήνας είναι όλο και πιο στυγνή, βίαιη κι οργανωμένη και κυρίως δεδομένη.
Μόνη ελπίδα η «Ελληνική Αυγή», που θα αγωνιστεί για να δώσει στους Αθηναίους πίσω τις γειτονιές τους, τα σχολεία, την Πατρίδα τους.
Θα αγωνιστεί για το δικαίωμα των Αθηναίων να κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Για να πάψουν επιτέλους να είναι «ελεύθεροι πολιορκημένοι» μέσα στην ίδια τους την πόλη.
Επειδή όπως εύστοχα έλεγε ο Γεώργιος Δροσίνης «η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στις αναμνήσεις και στις ελπίδες». Και εμείς έχουμε τόσες αναμνήσεις από την τότε ζωή στην πόλη μας αλλά και τόσες ελπίδες ότι θα πάρουμε την πόλη μας πίσω.
ΚΟΡΙΝΑ ΠΕΝΕΣΗ
