1 Νοεμβρίου του 2013! Μια συνηθισμένη μέρα, σαν όλες τις άλλες. Όλοι μας αφοσιωμένοι στην κουραστική ρουτίνα της Ελλαδικής,μνημονιακής μας καθημερινότητας, στις σχολές, στην εργασία και τις λοιπές κοινωνικές μας υποχρεώσεις. Μια ρουτίνα που για όλους μας, έσπασε με μια αναπάντεχη και φρικιαστική είδηση, που αναμεταδίδαν ανήσυχες φωνές στους διαδρόμους και έκτακτα τηλεοπτικά δελτία. “Πυροβολισμοί έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Ηράκλειο. Απολογισμός: 2 νεκροί και ένας τραυματίας!”. Σχεδόν δύο μήνες λυσσαλέας πολεμικής και στοχοποίησης, από την πολιτική και δημοσιογραφική αλητεία και ανελέητων διώξεων από τις δυνάμεις καταστολής (και ουχί “ασφαλείας”, όπως οργίλα μας διορθώνουν διάφοροι ηλίθιοι) έφτασαν στο αποκορύφωμα τους. Η αλήθεια ήταν, πως όλοι περιμέναμε το κακό, το θέμα ήταν όμως το πότε. Καθώς πηγαίναμε στην καθιερωμένη μέρα λειτουργίας στα κατά τόπους γραφεία, στις πορείες και τις εκδηλώσεις, πάντα υπήρχε ανοικτό το ενδεχόμενο ενός “γαζώματος” στο πίσω μέρος του μυαλού μας, όχι βέβαια σαν αφορμή για να καμφθεί το ηθικό μας, αλλά σαν έξαρση των αισθητηρίων μας, σαν όξυνση του ενστίκτου μας για την τρέχουσα καθώς και για την ερχόμενη μάχη. Αλλά όλη αυτή η ψυχική προετοιμασία δεν στάθηκε αρκετή, για να απομακρύνει το σοκ που νιώσαμε όταν ακούσαμε την ανατριχιαστική είδηση. Δυο αδερφοί μας πεσμένοι, νεκροί από τις σφαίρες ενός Κόκκινου δολοφόνου!
Αμέσως ο καθένας μας, διέκοψε αυτό που έκανε εκείνη την στιγμή και αναζήτησε να μάθει ποιοι ήταν οι δυο νεκροί αδερφοί μας. Το μυαλό μας πήγε σε όλους του συναγωνιστές και φίλους, που για όσο διάστημα ήμασταν ανταμωμένοι δώσαμε αγώνα διά πυρός και σιδήρου. Τελικά γρήγορα μαθεύτηκε ποιοι ήταν! Ήταν ο Γιώργος Φουντούλης,ετών 26 και ο Μάνος Καπελώνης,ετών 22, αμφότεροι μαχητικά και πρωτοπόρα μέλη της Τοπικής Βορείων Προαστείων του Λαϊκού Συνδέσμου.Δύο νέοι Συναγωνιστές που πολέμησαν μόνοι τους εναντίον ενός Συστήματος που δεν δίστασε να τους επιτίθεται ακόμα και μετά θάνατον. Στην αρχή κάνοντας λόγο για “άτυχους περαστικούς”, στην συνέχεια παρουσιάζοντας το επόμενο πρωί, μια καθεστωτική και θρασύτατη αριστερή να αφήνει υπονοούμενα ότι οι δυο Συναγωνιστές μας, ενδέχεται να ήταν...“άνθρωποι της νύχτας” που σκοτώθηκαν σε ένα απλό...ξεκαθάρισμα λογαριασμών(!!!). Οι πιο “μετριοπαθείς”, γνωρίζοντας βέβαια την δεινή θέση στην οποία βρίσκονταν, κάναν λόγο για “άτυχα” και “παρασυρμένα” παιδιά , που απλώς έπεσαν θύματα της κλιμακούμενης βίας, και πως μπορεί αν γλίτωναν να...άλλαζαν τις Ιδέες τους(sic). Η πικρή αλήθεια όμως για αυτούς είναι ολότελα διαφορετική:
Ο Γιώργος και ο Μάνος, ήταν απόλυτα και ενσυνείδητα Χρυσαυγίτες, με πλήρη γνώση των τεκταινόμενων και αποφασισμένοι να δώσουν αγώνα μέχρι τελικής πτώσεως. Θαρραλέοι, έντιμοι και αποφασιστικοί χαρακτήρες, με πνεύμα Αφοσίωσης και Αυτοθυσίας, πεπαιδευμένοι Εθνικιστές στην σκέψη και η απόλυτη ενσάρκωση του προτύπου του Πολιτικού Στρατιώτη, που αποτυπώνονταν ανάγλυφα στις πράξεις, την συμπεριφορά και εν γένει στην σύνολη στάση του βίου που τους διέκρινε και τους έκανε να χαίρουν του άκρατου σεβασμού και θαυμασμού μεταξύ των υπολοίπων, παλαιότερων και μη, του Κινηματικού τους περίγυρου. Ο Γιώργος, φυσιοθεραπευτής στο επάγγελμα, πλήρως αφοσιωμένος στην Οικογένεια του, όντας το βασικό και μοναδικό στήριγμα της αναξιοπαθούσας αδερφής του, ήταν ακατάβλητος αγωνιστής, δίνοντας το παρών σε κάθε δραστηριότητα του Κινήματος. Μια στάση ζωής ολότελα διαφορετική από πλείστους συνομηλίκους τους, χαρακτηριστικό των οποίων είναι η ανευθυνότητα, η νωθρότητα και ο παρασιτισμός! Λιτότητα, Υπευθυνότητα, και το απόλυτο πνεύμα Υπηρεσίας χαρακτήριζε τον Γιώργο, που έκανε τα πάντα για στηρίζει την νοσούσα αδερφή του, ακόμα και παραμερίζοντας τις δικές του ανάγκες, μια συμπεριφορά που μετατόπιζε και στην κινηματική του δραστηριότητα και στους συναγωνιστές του, και που τον έκανε εξόχως αγαπητό. Ο Μάνος μεγαλωμένος σε μια ευυπόληπτη οικογένεια, ήταν ένας λακωνικός χαρακτήρας που με ζήλο και δίχως αντιρρήσεις, έκανε ότι εργασία του ζητούσαν να διεκπεραιώσει στα γραφεία, ακόμα και αν αυτή ήταν η πιο επίπονη. Τελειόφοιτος στο ΕλληνοΒρεταννικό Κολλέγιο και με έφεση στην σωματική εκγύμναση, τα χαρίσματα του τον καθιστούσαν εμβληματική προσωπικότητα στον νεολαιίστικο περίγυρο τόσο των γραφείων όσο και του τοπικού περιβάλλοντος. Στήριγμα και πρότυπο για τους Συναγωνιστές του, αποτελούσε μαζί με το Γιώργο, την ψυχή και την καρδιά της νεολαίας της Τοπικής των Βορείων Προαστείων.
Την μοιραία εκείνη νύχτα έκαναν αυτό που ήξεραν καλύτερα από όλους. Μάχη μέχρις εσχάτων! Μετά χαράς δέχτηκαν να περιφρουρήσουν τα γραφεία, άοπλοι και λίγοι, μαζί με άλλους δύο συναγωνιστές ενώ βαθιά μέσα τους γνώριζαν πως μπορεί να υπάρξει κάποια επίθεση παρακρατικών, μια επίθεση στην οποία θα ήταν άκρως εκτεθειμένοι. Είχαν φροντίσει γι' αυτό άλλωστε οι ιθύνοντες, που είχαν προχωρήσει στην κατάσχεση βασικών ειδών προστασίας, όπως τα αλεξίσφαιρα γιλέκα, από τα κατά τόπους γραφεία και εξαπολύοντας έναν οχετό ύβρεων, κινδυνολογίας και στοχοποιήσεων που στην ουσία άναψε το πράσινο φως για το έγκλημα..
ΌΧΙ, εκείνη την νύχτα ο Γιώργος και ο Μάνος δεν αντιμετώπισαν μόνο αυτόν που τράβηξε την σκανδάλη! Αντιμετώπισαν τον εσμό της δημοσιογραφικής αλητείας που τους παρουσίαζε σαν “κτήνη” και “δολοφόνους”, αντιμετώπισαν τα δικαστικά κυκλώματα που επιδίωκαν να τους στείλουν στην φυλακή σαν “ύποπτα μέλη εγκληματικής οργάνωσης”, τους πολιτικάντηδες που εξυφαίναν ύπουλα σχέδια για να περιφρουρήσουν την ίδια τους την ύπαρξη, την μπατσαρία που όλως τυχαίως ήταν απούσα εκείνες τις ώρες ενώ πάντα τηρούσε κατά γράμμα το “έσω έτοιμοι”, για ένα ακόμα ντου σε μοναστήρια, για να...”ανακαλύψει τον φασιστικό βαρύ οπλισμό”. Κράτος, μπάτσοι, δικαστές, δημοσιογράφοι οι ιθύνοντες αυτής της συνωμοσίας, και ο Κόκκινος φονιάς το μακρύ χέρι της! Ο Γιώργος και ο Μάνος, μόνοι τους και ισχυροί, αντιστάθηκαν και έπεσαν από αυτόν τον παντοδύναμο και ανάλγητο συρφετό που εκτός από τον θάνατο τους, επιδίωξε και συνεχίζει να επιδιώκει τον θάνατο του Ελληνικού Λαού. Μόνοι τους, εναντίον όλων, ακόμη και μετά θάνατον! Γιατί ήταν βαρύ το εκτόπισμα τους, που έκανε επιτακτική την ανάγκη των εχθρών να μην αρκεστούν στην φυσική τους εξόντωση, άλλα να προχωρήσουν πλέον μέχρι τέλους, στην ολοκληρωτική ηθική τους εξόντωση post mortem. Άρνηση, ψέμα και στην ύστατη ώρα, μια χυδαία δημοσιοποίηση της στιγμής του θανάτου τους, ελπίζοντας πως αυτοί που προηγουμένως κρατούσαν συντετριμμένοι το φέρετρο στην κηδεία, θα άρπαζαν το μαχαίρι και την χειροβομβίδα και θα σπείρουν τυφλά την εκδίκηση. Οι προσπάθειες τους, όμως, ήταν μάταιες! Οι Συναγωνιστές περιφρούρησαν την Μνήμη και την Τιμή των δυο Αδελφών μας, και τώρα η κληρονομιά τους, αγέρωχη και στιβαρή, καταπλακώνει τα χαμερπή θρασύμμια, που τόλμησαν να την αμφισβητήσουν!
Ο Γιώργος και ο Μάνος, Ήρωες ενάντια στον Χρόνο, ακολούθησαν μετά χαράς το Πεπρωμένο τους, που σφραγίστηκε με τον Θάνατο τους. Καθημερινά βαδίζοντας στον δρόμο του Πολιτικού Στρατιώτη, διεξάγοντας τον δικό τους “Μικρό Ιερό Πόλεμο” ενάντια στις κακουχίες και στα εμπόδια, συσσώρευσαν την Πίστη και την Θέληση τους, και κοιτώντας τον Θάνατο κατάματα, την εξακόντισαν στους Ουρανούς και τα άστρα. Όχι, ο Γιώργος και ο Μάνος, δεν αποτελούν πλέον μια παρελθούσα ανάμνηση, αλλά ανυψώθηκαν στο επίπεδο του Μύθου. Ζωντανά σύμβολα του Αγώνα για Επανάσταση και Αναγέννηση του Έθνους. Ελεύθεροι διαβάτες ανάμεσα σε δυο Κόσμους, του Ενθάδε και του Επέκεινα, δίχως φραγμό στο διάβα τους, εξακολουθούν να δίνουν την δική τους μάχη από εκεί ψηλά, για την κατάκτηση των Ουρανών, δίχως να αρνούνται την συμπαράσταση επί της γης. Ευθυτενείς, υπερήφανοι, με το χαμόγελο στα χείλη και με ζωτικότητα, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να θυσιαστούν για την Ιδέα. Έτσι απαιτούν από εκεί που είναι, να τους θυμόμαστε και να τους φέρνουμε στο νου μας: Όπως ακριβώς ήταν : Στρατιώτες της Ελληνικής Επανάστασης! Φρουροί της Πίστεως, το χυμένο Αίμα των οποίων, έγινε το θεμέλιο για την οικοδόμηση της μελλοντικής Χρυσαυγιτικής Πολιτείας! Απτές αποδείξεις, της παρακάτω αξιωματικής αρχής, πως:
Το Αίμα των Ηρώων είναι πιο κοντά στον Θεό, από τις προσευχές των πιστών και τα μελάνια των σοφών!
Σήμερα χιλιάδες νέοι και νέες, τέκνα μιας ταπεινωμένης Πατρίδας παρελαύνουν απαιτώντας τα δίκαια τους: Ελευθερία και Αξιοπρέπεια! Πια δεν τους είναι αρκετά τα πολύχρωμα λάβαρα, οι αφηρημένες ομολογίες πίστεως, τα εκκωφαντικά συνθήματα. Τώρα πια, τους αρκεί η παρουσία των δυο Αδελφών μας, οι ψυχές των οποίων, μπροστάρες, παρελαύνουνε μαζί τους, δίνοντας το ρυθμό της Πορείας. Μια παρουσία που τους εμψυχώνει, τους παραδειγματίζει και τους θεριεύει. Η απτή απόδειξη πως πλέον δεν μπορούμε να μιλάμε για ένα Κόμμα, ένα Κίνημα, μια συσσωμάτωση μερικών ανθρώπων για μερικά ταπεινά πολιτικά αιτήματα, αλλά για κάτι πολύ ουσιαστικότερο και ανώτερο. Μιλάμε για την γέννηση μιας Φρουράς! Μιας Φρουράς λίγων, εκλεκτών, μιας σχολής αδυσώπητου Αγώνα, μέχρι τέλους, εναντίον όποιου προσπαθεί να υπονομεύσει τα δίκαια, την πρόοδο και την ύπαρξη της Πατρίδας.Μιας Φρουράς απαρτιζόμενης από τους ανθρώπους μια γενιάς, που αποδεχόμενη το βάρος των ευθυνών που της εναπόθεσε το Πεπρωμένο, εκστασιασμένη κηρύσσει την παντρειά της με την Ιστορία. Μια γενιά που είναι έτοιμη να ατσαλωθεί και να αντισταθεί ενάντια στην οποιαδήποτε κακουχία και στο οποιοδήποτε πλήγμα, έτοιμη ακόμα και για την ύστατη Θυσία, μια προοπτική που δεν την τρομάζει, αντίθετα, της προσφέρει ανείπωτη γαλήνη και χαρά. Γιατί, μέσω αυτής της δέσμευσης με τον Θάνατο, θα κατοχυρώσει την έλευση ενός ελπιδοφόρου Μέλλοντος έναντι του ζοφερού που αρμόζει στους αμέτοχους. Θα κατοχυρώσει την Αθανασία, εν αντιθέσει με το ξέφτισμα και την λησμονιά που αξίζει στους δειλούς. Θα κατοχυρώσει την πραγματική Ζωή που βιώνεται μόνο από του λίγους που μάχονται κόντρα στο ρεύμα, εν αντιθέσει με την επιβίωση που διέπει τις πλαδαρές μάζες που κυνηγούν μια κενή καλοπέραση.
Το Κίνημα το διαδέχθηκε μια Φρουρά
Μια Φρουρά, που με σύμβολο τον Μάνο και τον Γιώργο
ενωμένη, αποδέχθηκε την μοίρα και τον προορισμό της
Ακόμα και αν αυτός, την οδηγεί κατευθείαν στο έρεβος του Άδη
αυτή ατρόμητη και συντεταγμένη, θα εξακολουθεί να βαδίζει!
Μετά από μια επιτυχημένη κατάκτηση της Κολάσεως
η Φρουρά αυτή, με ατσαλένια ενότητα θα επιστρέψει για την Νίκη και θα θριαμβεύσει!
