Το «Οικολογικό Πάρκο» Αντώνης Τρίτσης είναι μια τεράστια έκταση που ανήκει στον Δήμο Ιλίου. Το πάρκο αυτό θα μπορούσε να αποτελεί το καμάρι και το καύχημα της Δυτικής Αθήνας αν είχε αξιοποιηθεί σωστά, και αν δεν είχε εγκαταλειφθεί κυριολεκτικά στην τύχη του να ρημάζει.
Το «διαμάντι» αυτό, έκτασης 1.100 και πλέον στρεμμάτων(!) έχει μέγεθος τριπλάσιο από το πάρκο της Νέας Φιλαδέλφειας, και λίγο πιο μικρό από το Αεροδρόμιο του Ελληνικού. Τα μίσθαρνα όργανα της κατοχικής συγκυβέρνησης ετοιμάζονται με διάφορα κόλπα, (και πάντα δια πλαγίων τρόπων), να το «δωρίσουν» και αυτό (σύμφωνα με τις καταγγελίες συλλόγων αλλά και των κατοίκων της περιοχής), σε μια από τις εταιρίες συμφερόντων Λάτση!
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, το ανεκτίμητο αυτό στολίδι της πρωτεύουσας, (όπως και τόσα άλλα εξάλλου), έχει αφεθεί να ρημάζει εδώ και πολλά χρόνια αναξιοποίητο, ενώ θα μπορούσε να αποτελέσει έναν από τους πιο όμορφους χώρους αναψυχής και διασκέδασης για τους πολίτες όχι μόνον της Αθήνας, αλλά όλου του Νομού Αττικής.
Μαζί με το Πεδίο του Άρεως το οποίο επίσης έχει αφεθεί στην εγκατάλειψη, τον Εθνικό Κήπο, το Πάρκο της Νέας Φιλαδέλφειας, και το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, αν αυτό είχε αξιοποιηθεί όπως πρέπει, η Αθήνα, θα ήταν η πιο όμορφη και η πιο πράσινη πρωτεύουσα της Ευρώπης, και όχι ένας «βράχος» από πέτρα και πυρωμένο τσιμέντο.
Οι αδίστακτοι αριβίστες που κυβερνάνε 40 χρόνια την Ελλάδα, αφήνουν κάθε αξιοποιήσιμη ομορφιά αυτού του τόπου να ρημάζει, και με τις ανάλογες μίζες την χαρίζουν σε έναν ή και περισσότερους από τους γύπες χορηγούς της σάπιας πολιτικής κλεπτοκρατίας που λυμαίνεται τα πάντα, και τείνει να καταβροχθίσει ακόμα και τις πέτρες σε αυτόν το τόπο.
Κρανίου τόπος
Το «ΕΜΠΡΟΣ» επισκέφθηκε το Πάρκο Τρίτση, (αυτόν τον πάλαι ποτέ «Παράδεισο» της Δυτικής Αττικής), και αντίκρισε την εφιαλτική εικόνα ενός ρημαγμένου, εντελώς εγκαταλελειμμένου, πάρκου «φάντασμα», μέσα στο οποίο δεν κυκλοφορούσε ψυχή ζώσα.
Ο συντάκτης του «ΕΜΠΡΟΣ» τις τρεις ώρες που παρέμεινε στον χώρο, δεν συνάντησε ούτε έναν άνθρωπο να περπατά στους δρόμους ενός άλσους που θα έπρεπε να σφύζει από χαρά και ζωή.
Οι εικόνες ντροπής που αντικρίσαμε στον αχανή χώρο του «Οικολογικού Πάρκου» Τρίτση, μόνον θλίψη και οργή μπορούν να δημιουργήσουν στον επισκέπτη.
Τα δέντρα και οι θάμνοι έχουν αφεθεί να ξεραίνονται, μαζί με όλο το πράσινο οικοσύστημα στον περιβάλλοντα χώρο. Τα ρημαγμένα ξύλινα παγκάκια, τα σπασμένα φωτιστικά και τα απορρίμματα που είναι διάσπαρτα παντού, συμπληρώνουν την εικόνα της απόλυτης εγκατάλειψης.
Σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο έχει μετατραπεί αυτό το υπέροχο πάρκο, με τις σύριγγες από τους χρήστες ναρκωτικών διάσπαρτες παντού, τις σκεπαστές κατασκευές έτοιμες να καταρρεύσουν, και μια αποφορά σήψης από νεκρά ζώα και πουλιά, να καλύπτει την ατμόσφαιρα κάνοντάς την κυριολεκτικά αποπνικτική.
Οι αθλητικές εγκαταστάσεις και αυτές γεμάτες σκουπίδια, οι τέντες στις εισόδους σάπιες και σκισμένες, οι μεταλλικές κολόνες στήριξης σκουριασμένες και έτοιμες να διαλυθούν, ενώ οι περίφημες λίμνες του πάρκου, δεν είναι τίποτε περισσότερο από τεράστιους βαλτώδεις κίτρινους νερόλακκους που αναδύουν μια φρικτή δυσωδία, σε σημείο να κάνουν τις δεξαμενές λυμμάτων της Ψητάλιας να φαντάζουν μπροστά τους σαν πισίνες για βουτιές!
Η μεγάλη κεντρική λίμνη του πάρκου θυμίζει γούρνα εγκαταλελειμμένου λατομείου που έχει γεμίσει με κίτρινα βρωμερά απόνερα, ενώ οι πάλαι ποτέ πανέμορφες ξύλινες γεφυρούλες, είναι έτοιμες να καταρρεύσουν, με τους κορμούς από τους οποίους είναι κατασκευασμένες να έχουν καεί και σαπίσει από τον ήλιο και την εγκατάλειψη.
Στο κεντρικό «ποταμάκι» του άλσους με τα βαλτώδη στάσιμα κίτρινα νερά, μαζί με τα άλλα σκουπίδια επιπλέουν νεκρά ζώα και πουλιά, ενώ η μυρωδιά σήψης που αναδύεται από τα λιμνάζοντα νερά μόνον δυσφορία προκαλεί.
Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η σημερινή τραγική εικόνα ενός πάλαι ποτέ ειδυλλιακού οικολογικού πάρκου που αποτελούσε το κόσμημα και το καμάρι της Δυτικής Αττικής.
Όπως αναφέρει το Δίκτυο Νεολαίας της δημοτικής παράταξης «Αλληλέγγυα Πόλη – Συνεργασία Ριζοσπαστικής Αυτοδιοίκησης», η εικόνα του χώρου είναι ντροπιαστική για τον Δήμο Ιλίου, καθώς δεν υπήρξε ο στοιχειώδης σεβασμός στο χώρο του Πάρκου , ενώ όλοι γνωρίζουν πως για πολλά χρόνια υπολειτουργεί, υπό το βάρος της συνεχούςυποχρηματοδότησής του, με έλλειψη σε προσωπικό τόσο στην καθαριότητα, όσο και στην φύλαξή του.
Η Ιστορία ενός «κοσμήματος» που αφέθηκε να ρημάξει
Μετά την επανάσταση του 1821 τα τούρκικα κτήματα αγοράζονται σταδιακά από έλληνες ιδιοκτήτες.
Στα Λιόσια 300 στρέμματα αγοράζονται από τον καραβοκύρη Ί. Παπαθεωδώρου Λεφάκη. Το 1838 οι άγγλοι John Wilians και George Miles αγοράζουν την ίδια έκταση με σκοπό να δημιουργήσουν πρότυπο αγρόκτημα.
Στα επόμενα δύο χρόνια φέρνουν κηπουρούς από τη Μάλτα(!) και με τη συνδρομή από Μενιδιάτες γεωργούς φυτεύουν αμπελώνες, οπωρικά και διαμορφώνουν κήπους. Τα επενδυτικά τους σχέδια δεν απέδωσαν και θέλησαν να πουλήσουν την έκταση.
Το 1848 σε ένα περίπατο που κάνει η βασίλισσα Αμαλία στην περιοχή γοητεύεται από τον χώρο. Προτρέπει τότε τον Όθωνα για αγορά της έκτασης με σκοπό να δημιουργήσει Πρότυπο Γεωργικό Κέντρο.
Μέχρι το 1861 η Αυλή συνάπτει 47 συμφωνίες αγοράς γης και ακινήτων στη περιοχή και τελικά δημιουργείται ένα ενιαίο κτήμα 2.500 στρεμμάτων.
Με την εποπτεία της Αμαλίας, τα έργα στον χώρο ξεκίνησαν αμέσως μετά την πρώτη αγορά στην περιοχή. Την ευθύνη είχαν οι γεωπόνοι του Βασιλικού Κήπου (νυν Εθνικού Κήπου) Φρειδερίκος Σμιθ και Μπαρώ.
Όταν ολοκληρώθηκε το Πρότυπο Γεωργοκτηνοτροφικό Κέντρο της Βασίλισσας Αμαλίας είχαν φυτευτεί 3700 μουριές, 180 στρέμματα αμπέλια, φιστικιές και ελαιόδεντρα. Από την Ευρώπη εισήχθησαν 40 γαλακτοφόρες αγελάδες, από τις Ινδίες πτηνά, πρόβατα μερινού, χοίροι, αραβικά άλογα ακόμα και καμηλοπάρδαλη!
Για την λειτουργία του Κέντρου κατασκευάστηκαν στάβλοι, οικήματα διαμονής των εργατών, αποθηκευτικοί χώροι, γεωτρήσεις και πηγάδια.
Στο κτήμα εντυπωσίαζαν τον επισκέπτη τα αιωνόβια πανύψηλα κυπαρίσσια, ηλικίας 150-160 ετών, τα οποία αποτελούν ένα μικρό οικοσύστημα που φιλοξενεί τμήμα της πλούσιας ορνιθοπανίδας της περιοχής.
Με την έξωση του Όθωνα από την Ελλάδα, η Β’ Εθνοσυνέλευση το 1863 κηρύσσει την έκταση κρατική και την θέτει υπ’ ευθύνη του Υπουργείου Οικονομικών.
Το Κέντρο έχει αρχίσει να ερημώνει και αρκετά έργα του μένουν ημιτελή.
Τελικά η περιοχή του Πύργου Βασιλίσσης μένει στο δημόσιο εγκαταλελειμμένη για ένα μεγάλο διάστημα.
Το 1987 ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Αντώνης Τρίτσης δείχνει έμπρακτο ενδιαφέρον και αποφασίζει την εκπόνηση για πρώτη φορά μελέτης ενιαίου χαρακτήρα του Πύργου Βασιλίσσης. Το 1992 ο χώρος παραχωρείται στον Οργανισμό Ρυθμιστικού Αθήνας και αρχίζει η προσπάθεια διάσωσης και ανάδειξης του χώρου σε υπερτοπικό Πάρκο. Τα βασικά έργα διαμόρφωσης περιλάμβαναν την δημιουργία τεχνητών λιμνών, χάραξη οδών περιπάτου, ενίσχυση του πρασίνου, ανάδειξη των ιστορικών βασιλικών κτιρίων, δημιουργία χώρων αναψυχής και αναψυκτηρίου.
Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν το 1996 και η έκταση του Επταλόφου ονομάστηκε Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης Αντώνης Τρίτσης, προς τιμήν του πολιτικού που διέσωσε τον χώρο από την εγκατάλειψη.
Η αρχική φιλοδοξία ήταν να γίνει ένα ζωντανό παράδειγμα περιβαλλοντικής αγωγής, ωστόσο τα μόνα προγράμματα που πραγματοποιούνται εκεί σήμερα είναι της Ορνιθολογικής Εταιρείας και των Ελλήνων Προσκόπων. Ο κοινός φορέας διαχείρισης του Πάρκου που έχει συσταθεί (περιλαμβάνει την τοπική αυτοδιοίκηση και το Υπουργείο Περιβάλλοντος) προσπαθεί ακόμα να ξεφύγει από τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και φυσικά να βρει πόρους για να συντηρηθεί το πάρκο.
Καταγγελίες Φορέων και Κατοίκων
Οι αγανακτισμένοι από την κατάσταση κάτοικοι της περιοχής μετά από δεκάδες αγώνες, και κινητοποιήσεις χωρίς αποτέλεσμα καταγγέλλουν: «Είναι σε όλους μας γνωστό, ότι το Πάρκο Τρίτση υποβαθμίζεται σκόπιμα, με στόχο να αποδεχτούμε κάποια στιγμή, όταν η κατάσταση φθάσει στο απροχώρητο, τη «λύση» που θα προσφέρουν κάποιοι ιδιώτες για τη «σωτηρία του».
Η λύση δεν θα είναι άλλη από την «αξιοποίησή» του προς όφελος κάποιων ιδιωτικών συμφερόντων, που θα εξυπηρετηθούν μέσα από κάθε είδους εμπορικών δραστηριοτήτων στο χώρο του Πάρκου.
Αυτές τις μέρες εξελίσσεται μία τέτοια προσπάθεια από τον Οργανισμό Διαχείρισης του Πάρκου για εμπορευματοποίηση κομματιών του Πάρκου, με παραχώρηση σε ιδιώτες.
Μετά από δυναμική και μαζική παρέμβαση κατοίκων της περιοχής και φίλων και επισκεπτών του Πάρκου, αποτράπηκε ο διαγωνισμός. Στη συνέχεια η διοίκηση του οργανισμού προσπαθεί με αδιαφανείς διαδικασίες, να κάνει περαιτέρω διαγωνισμούς».
Το Πάρκο πρέπει να διατηρήσει τον δημόσιο χαρακτήρα του και να είναι προσβάσιμο για όλο το λαό.
Οι όμοροι δήμοι Ιλίου, Αγίων Αναργύρων-Καματερού καθώς και ο ΑΣΔΑ, δηλαδή οι κύριοι υπεύθυνοι του μεγάλου φαγοποτιού των ευρωπαϊκών κονδυλίων για το πάρκο κατά τη διάρκεια της περιόδου που το διοικούσαν, το διεκδικούν και καταγγέλλουν την ελλιπή χρηματοδότησή του από το Υπουργείο Περιβάλλοντος.
Με μπροστάρη τον δήμαρχο Ιλίου, Ζενέτο που διατηρούσεκρυφή χωματερή εντός του πάρκου, που το τριχοτόμησε με δρόμους που άνοιξε και το διεκδικεί αποκλειστικά για το Δήμο Ιλίου με το επιχείρημα του πλεονάσματος στα ταμεία του, το πάρκο ήδη τεμαχίζεται σε εμπορευματοποιημένες ζώνες όπου θα έχει κανείς πρόσβαση μόνο όταν καταναλώνει!
Ο Φορέας Διαχείρισης του Πάρκου και οι υπόλοιποι βρικόλακες που το ορέγονται δε νοούν τη φύση χωρίς διαμεσολάβηση, χωρίς χρηματική συναλλαγή.
Το χρονικό του Αίσχους
Εν αρχή ήσαν οι καφετέριες εντός του πάρκου και τα …άλογα.
Μετά το «Κέντρο της γης», συμφερόντων Πέτρου Κόκκαλη, όπου ένα μεγάλο μέρος του πάρκου του παραδόθηκε, σειρά παίρνουν οι διάφοροι ιδιώτες για την εγκατάσταση και λειτουργία υπαίθριας αγοράς, ενοικίαση ποδηλάτων, Λούνα Παρκ, ταβέρνας κλπ.
Οι υπεύθυνοι για την ασφάλεια του Πάρκου Φορείς τηρούν…σιγήν ιχθύος.
Όχι μία, αλλά, τέσσερις προκηρύξεις δημοσιοποίησε ο «Φορέας διαχείρισης του Πάρκου Αντώνη Τρίτσης» στην ιστοσελίδα του για εκμίσθωση χώρων, δηλαδή παράδοση σιγά – σιγά του πάρκου στους ιδιώτες ώστε να το μετατρέψουν σε ένα απέραντο «πάρκο εμπορευματοποίησης».
Το πάρκο Τρίτση, αυτός ο σπάνιος για την Αττική βιότοπος των 1.100 περίπου στρεμμάτων, από τις 21 Ιανουαρίου βρίσκεταιχωρίς ηλεκτροδότηση λόγω ληξιπρόθεσμων οφειλών του φορέα διαχείρισής του προς τη ΔΕΗ.
Ο εν λόγω φορέας, έχει δημιουργηθεί από τη συγχώνευση των φορέων Ελαιώνα-Κηφισού-πάρκου Τρίτση (περιοχές φιλέτα για μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις) και βρίσκεται κάτω από την εποπτεία του Υπουργείου Περιβάλλοντος.
Η μεθοδική εγκατάλειψη του πάρκου, συχνά αφήνοντάς τοχωρίς νερό και ρεύμα δεν αφήνει αμφιβολίες για το μέλλον που του επιφυλάσσεται. Η περίοδος κρίσης, με τα αναπτυξιακά σχέδια σε ύφεση και την ανεργία να καλπάζει, αποτελεί το καλύτερο χρονικό διάστημα για να περάσουν χωρίς αντιστάσεις τα «πράσινα» επενδυτικά σχέδια των αρπακτικών. Σε άμεση συσχέτιση με τα παραπάνω, η εμπλοκή του ομίλου Λάτση στη χρηματοδότηση του πάρκου και η δημιουργία από τον υιό Κόκκαλη του «κέντρου της γης» (ένα μαγαζάκι που πουλάει οικολογία), δεν φαντάζει πλέον και στους πιο καλόπιστους ως μια απλή ευαισθητοποίηση!
Είναι θέμα χρόνου και αυτός ο «πνεύμονας» της Αθήνας να παραδοθεί, ή μάλλον να χαριστεί σε κάποιο από τα αδηφάγα «συμφέροντα», και έτσι να κλείσει τις πόρτες του για τον λαό οριστικά.
Π. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ Φ.58 ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ ΕΜΠΡΟΣ
