Άρθρο της Κορίνας Πενέση στο Φ.57 ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ ΕΜΠΡΟΣ
Η μάχη των Θερμοπυλών είναι ένα αιώνιο δίδαγμα Αξιών που στις μέρες μας σπανίζουν. Ανδρεία, Αυταπάρνηση, Αυτοθυσία, Πειθαρχία, Περιφρόνηση για τον Θάνατο, Υπακοή στους Γραπτούς και Άγραφους Νόμους, άριστη Εκπαίδευση. Αυτή είναι η παρακαταθήκη που μας άφησαν οι πρόγονοί μας από τις Θερμοπύλες.
Η απρόσμενη ήττα της περσικής στρατιάς στον Μαραθώνα δεν μείωσε τις επεκτατικές βλέψεις του Δαρείου εναντίον της Ελλάδας. Τον πρόλαβε όμως ο θάνατος το 486. Τον διαδέχτηκε ένας από τους γιους του, ο Ξέρξης, ο οποίος συνέχισε τις πολεμικές προετοιμασίες του πατέρα του και αφού υπέταξε την Αίγυπτο που είχε εν τω μεταξύ επαναστατήσει το 484, στράφηκε κατόπιν εναντίον της Ελλάδας.
Στην ανάληψη της νέας αυτής εκστρατείας τον παρακινούν διάφορες πλευρές. Ο υψηλόβαθμος Πέρσης αξιωματούχος Μαρδόνιος. Ο Δημάρατος, ο έκπτωτος βασιλιάς της Σπάρτης που έχει βρει καταφύγιο στα Σούσα. Η Άμηστρις, η σκληρή και απάνθρωπη σύζυγος του Ξέρξη, την οποία κάποιοι συγγραφείς ταυτίζουν με την εβραία Εσθήρ της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Αρτάβανος, θείος του Ξέρξη, ο οποίος στην αρχή αντιτίθεται θεωρώντας το εγχείρημα αυτό εξαιρετικά δύσκολο, στο τέλος όμως αλλάζει γνώμη.
Η στρατιά που έχει ετοιμάσει ο Ξέρξης, η μεγαλύτερη όλων των εποχών φθάνει κατά τους υπολογισμούς του Ηροδότου τους 5.283.220 άνδρες, χώρια τα άλογα και λοιπά ζώα. Σύμφωνα πάντοτε με τον Ηρόδοτο, μικροί ποταμοί στέρευαν όταν σταματούσε να πιει το στράτευμα.
Πρόκειται για ένα αλλοπρόσαλλο συνονθύλευμα βιαίως στρατολογηθέντων ανθρώπων από υποταγμένους στους Πέρσες φυλές, με ξεχωριστές ομιλίες, ήθη, νοοτροπίες, οπλισμό και τρόπο μάχεσθαι.
Απέναντι σε αυτήν την θάλασσα πολεμιστών, οι Έλληνες, με μόλις 7.000 στρατό.
Το συγκλονιστικό δράμα των Θερμοπυλών θα κρατήσει συνολικά επτά ημέρες, εκ των οποίων τις τέσσερις πρώτες ο Ξέρξης θα τις αναλώσει προσπαθώντας να πείσει τους Έλληνες να αποχωρήσουν χωρίς μάχη. Την πρώτη ημέρα μετά την άφιξη των βαρβάρων και ενώ ο Πέρσης μονάρχης στέλνει κατάσκοπο για να ενημερωθεί σχετικά με τις θέσεις και την δύναμη των Ελλήνων, αυτός βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα θέαμα παράδοξο για τα δικά τους δεδομένα. Οι Λακεδαιμόνιοι καταγίνονται με την καθημερινή τους ρουτίνα σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Το θέαμα κάποιων ανθρώπων που αντί να νιώθουν φόβο πριν τη μάχη συμπεριφέρονται φυσιολογικά, παραξενεύει τον Ξέρξη, που, μη μπορώντας να κατανοήσει την Σπαρτιατική ανδρεία, και αφού πρότεινε στον Λεωνίδα να αφήσει τα όπλα και να αφήσει αυτήν τη γη κι εκείνος θα τους δώσει «χώρα μεγαλύτερη και καλύτερη», χωρίς αποτέλεσμα φυσικά, έστειλε μήνυμα στο οποίο έγραφε «Πέμψον τα όπλα» για να λάβει από τον Λεωνίδα την απάντηση που αντηχεί στους αιώνες: «Μολών λαβέ» μια απάντηση που έχει τόνο απειλής, χλευασμού και περιφρόνησης ταυτόχρονα, στον υβριστή, υπερόπτη και αλαζόνα αντίπαλο.
Την απόγνωση στην οποία βρίσκεται του διώχνει ο διασημότερος προδότης της Ιστορίας Εφιάλτης, που προσφέρεται έναντι αδράς αμοιβής να τους οδηγήσει μέσα από ένα στενό μονοπάτι του Καλλίδρομου πίσω από το στενό των Θερμοπυλών κυκλώνοντας έτσι τους Έλληνες.
Οι στιγμές είναι δραματικές. Η ήττα θεωρείται δεδομένη. Ο Λεωνίδας αποπέμπει τους συμμάχους, για να περιορίσει την άσκοπη αιματοχυσία. Κρατάει μαζί του τους Λακεδαιμόνιους, τους Θεσπιείς, οι οποίοι παραμένουν αυτοβούλως επιδεικνύοντας απαράμιλλο θάρρος, και τους Θηβαίους. Η τελευταία μάχη είναι μανιασμένη, θυελλώδης, απελπισμένη. Θυμούνται τα λόγια του Λεωνίδα λίγες ώρες πριν: «Ετοιμάστε το πρόγευμά σας πρόχειρα, γιατί το βράδυ θα δειπνήσουμε στον Άδη». Έτσι γράφεται η ιστορία, έτσι σμιλεύονται οι μύθοι.
Ένας-ένας, σιγά-σιγά, οι Έλληνες πέφτουν νεκροί μέχρι τον τελευταίο. Αυτό είναι το τέλος.
Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είναι η μόνη που όπως τόσα χρόνια, έτσι και φέτος θα τιμήσει τους προγόνους μας στο αιώνιο πεδίο τιμής.
Η μάχη των Θερμοπυλών είναι ένα αγκάθι στην παγκόσμια ιστορία, που συνεχώς τους αγκυλώνει στην προσπάθειά τους να καθυποτάξουν τους λαούς. Γιατί συνεχίζει να είναι ένα φωτεινό άστρο στο σκοταδισμό των βομβαρδισμών των ανθρώπων απ’ τις υπερδυνάμεις των μεγάλων στρατών και των υπερσύγχρονων όπλων, που δείχνει το δρόμο της αντίστασης και της σημασίας που έχει ακόμη και η ήττα, όταν γίνεται με τέτοιο τρόπο που εμπνέει.
Οι ηττημένοι, αν και επέλεξαν να πεθάνουν, είναι ακόμη ζωντανοί και θα είναι για πάντα στις ψυχές των ανθρώπων. Ετούτο το παράδειγμα ήταν που έκανε τους Έλληνες να σφίξουν τα δόντια και να πολεμήσουν, αδιαφορώντας για τις ζωές τους, αφού το είχαν κάνει πριν από αυτούς 300 αδέρφια τους που είχαν να αντιμετωπίσουν χιλιάδες εχθρούς. Αυτό το παράδειγμα ζωηρεύει και θεριεύει τη φλόγα όλων των καταπιεσμένων λαών ενάντια στο δυνάστη τους. Αυτό το παράδειγμα τρέμουν οι σύγχρονοι δυνάστες, γιατί τους χαλάει την ησυχία και αποτελεί μια βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια του σαθρού καθεστώτος τους. Οι βάρβαροι ΔΕΝ τελείωσαν με τους Έλληνες. Δυόμισι χιλιάδες χρόνια τώρα προσπαθούν.
Ας το μάθουν καλά πως όσο θα υπάρχει ήλιος στον ουρανό, θα υπάρχει ΕΛΛΑΔΑ. Γιατί το πνεύμα αυτής της μάχης είναι το πνεύμα της αρχαίας Ελλάδας, που ακόμη τρέμουν στο άκουσμά της, και αυτό το πνεύμα πολεμούν με όλες τους τις δυνάμεις, γιατί όσο αυτό είναι ζωντανό στις ψυχές των λαών και των ανθρώπων ο δικός τους σκοταδισμός διαρκώς γεμίζει ρωγμές, ώσπου μια μόνο πέτρα θα τον διαλύσει…
