Άρθρο της Κορίνας Πενέση στην εφημερίδα «Εμπρός«
Όταν ένα έθνος δοκιμάζεται, όπως συμβαίνει σήμερα με την Ελλάδα, πρέπει πρώτα απ΄όλα να στραφεί και να στηριχτεί στις αξίες εκείνες που το κρατούν σε συνοχή και το εμπνέουν στα βάθη των αιώνων. Μία από αυτές τις αξίες είναι η Παιδεία.
Εδώ και τριάντα χρόνια περίπου η παιδεία της Χώρας μας απαξιώνεται και δεν της επιτρέπεται να διαδραματίσει τον ρόλο που απαιτούν το μέλλον και οι συνθήκες. Η κατάσταση στην οποία βρισκόταν ανέκαθεν η Παιδεία απαιτούσε βαθιές τομές και αλλαγές. Αντ΄αυτού, από την δεκαετία του ΄80 έλαβαν χώρα μια σειρά αποτυχημένων μεταρρυθμίσεων, η κάθε μια προς διόρθωση υποτίθεται της προηγούμενης. Αυτές τις τρεις δεκαετίες ο αχαλίνωτος συνδικαλισμός και οι κάθε είδους ακρότητες οδήγησαν σε επιπλέον προβλήματα που απεδείχθησαν δισεπίλυτα.
Οι μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία πρέπει να γίνονται με μεγάλη προσοχή και με σύνεση, διότι αφορούν τη διαμόρφωση, την κατάρτιση και την ένταξη των νέων στην κοινωνία. Τα θέματα της Παιδείας, που εξ ορισμού θα έπρεπε να είναι εθνικά και πέρα από κόμματα, βουλιάζουν στο βούρκο των ιδεοληψιών, της κομματοκρατίας και της ανεπάρκειας.
Ο τωρινός Νόμος – πλαίσιο είναι προβληματικός. Ενώ θα έπρεπε να γίνει αξιολόγηση των όποιων προβλημάτων και να γίνουν τροποποιήσεις, αυτό δεν συνέβη.
Υπάρχουν αυτονόητες αρχές με βάση τις οποίες πρέπει να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα στην Παιδεία. Για παράδειγμα, το κλίμα στους πανεπιστημιακούς χώρους θα έπρεπε να είναι ήρεμο, να υπάρχει πειθαρχία και να προάγει γενικά τις σπουδές. Αντιθέτως, τα όσα συμβαίνουν κάθε τρεις και λίγο στα Ελληνικά Πανεπιστήμια τα γνωρίζουμε όλοι και αποτελούν ντροπή. Γι αυτό ευθύνεται κατά πολύ και το περίφημο πανεπιστημιακό άσυλο. Τέτοια ασυδοσία και τέτοια χοντροκοπιά δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο.
Σημαντική, επίσης, είναι η ποιότητα των σπουδών και των προγραμμάτων σε όλες τις βαθμίδες της παιδείας, όπως και η σωστή αξιολόγηση και κατάρτιση των εκπαιδευτικών. Η χώρα μας αυτήν τη στιγμή δεν έχει κάποια στρατηγική στον χώρο της Παιδείας. Η παιδεία είναι υπεύθυνη για να μεταδώσει στις νέες γενιές την ανάγκη συνέχισης της ιστορικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς, πραγμάτων δηλαδή ιερών, που κρατούν όρθια μια χώρα και συνιστούν την ταυτότητα, τη γλώσσα και την ψυχή της.
Η σημερινή Παιδεία διαπνέεται από «αέρα προόδου», τόσο μεγάλης, που τελικά θα παραμείνει καθηλωμένη στα ίδια προβλήματα και το ίδιο αδιέξοδο. Κάποτε λειτουργούσε η αξιολόγηση των μαθητών. Ανάλογα με την μελέτη και την απόδοση στη γραμματική, την αριθμητική, την ιστορία, τη γεωγραφία κλπ., οι μαθητές βαθμολογούνταν ανάλογα. Ξενυχτούσαν τα παιδιά για να μάθουν τα ανώμαλα ρήματα, να λύσουν τα προβλήματα της άλγεβρας, να αποστηθίσουν τα θεωρήματα της γεωμετρίας. Και έρχεται η πρόοδος που λέγαμε προηγουμένως και αποκεφαλίζει τη βαθμολογία. Καταργεί το άριστα. Έτσι, ο μαθητής του σήμερα δεν χρειάζεται να σπάει το κεφάλι του για να το γεμίσει με γνώσεις. Με τον ίδιο τρόπο θα βαθμολογηθεί η απόδοσή του, είτε ξέρει να λύσει ένα πρόβλημα, είτε θυμάται ή όχι πότε έγινε η ναυμαχία της Σαλαμίνας, είτε γνωρίζει ή όχι ορθογραφία και σύνταξη. Δεν υπάρχουν πλέον καλοί και κακοί μαθητές. Με τον προοδευτικό αυτόν αέρα οι μαθητές που δεν τα πολυπαίρνουν τα γράμματα δεν θα τραυματίζονται ψυχολογικά, αλλά και οι καλοί μαθητές δεν θα θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους από τους τεμπέληδες… Επειδή όμως και στην πρόοδο υπάρχουν προβλήματα, καταργείται και η χρήση της Πληροφορικής στην εκπαίδευση. Μαυροπίνακας αντί για υπολογιστή, για να μη βασανίζεται ο μαθητής μαθαίνοντας τη λειτουργία αυτών των περίπλοκων πραγμάτων.
Η ιδεολογική εκστρατεία λοιπόν κατά της έννοιας της αριστείας και της αξιολογήσεως, η εμμονή στο θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου, οι αιώνιοι φοιτητές, οι δυσλειτουργίες των νόμων, οι αποτυχημένες πολιτικές, οι εθνομηδενιστικές αντιλήψεις στην παιδεία, έφτασαν την χώρα μας στο σημείο να αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα, που συνεχίζεται ανά τα χρόνια και δυστυχώς δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα ότι πρόκειται να συμβεί κάτι που θα μας εκπλήξει ευχάριστα.
