Δεν πολεμούν οι Έλληνες σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες σαν Έλληνες!
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης – Δημήτριος Πλαπούτας. Σοκ και δέος μονάχα στο άκουσμα των ονομάτων αυτών των δύο ηρώων. Των δύο μεγάλων ηρώων της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας.
Έχουν γραφτεί εκατοντάδες βιβλία , για τη ζωή και τη δράση μιας από τις σημαντικότερες μορφές της Ελληνικής Ιστορίας και την σημαντικότερη μορφή του αγώνας της Εθνικής Παλιγγενεσίας του 1821.
Με αφορμή όμως μερικές αιώνιες γάγγραινες της ελληνικής νοοτροπίας, η αχαριστία και η αγνωμοσύνη προς τον ευεργετούντα, ο φιλοτομαρισμός που ωθεί στην επιδίωξη του ατομικού συμφέροντος και κυρίως η εμφύλια διχόνοια , που από αρχαιοτάτων χρόνων χαρακτηρίζει την ιστορική πορεία της φυλής, «σαν μισιούνται ανάμεσα τους δεν τους πρέπει ελευθεριά», γράφει ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός παρατίθενται στοιχεία σχετικά με την «ανταπόδωση» που πρόσφερε το επίσημο ελληνικό κράτος, στη μεγαλύτερη ιστορική φυσιογνωμία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, το Γέρο του Μοριά.
Με αφορμή όμως μερικές αιώνιες γάγγραινες της ελληνικής νοοτροπίας, η αχαριστία και η αγνωμοσύνη προς τον ευεργετούντα, ο φιλοτομαρισμός που ωθεί στην επιδίωξη του ατομικού συμφέροντος και κυρίως η εμφύλια διχόνοια , που από αρχαιοτάτων χρόνων χαρακτηρίζει την ιστορική πορεία της φυλής, «σαν μισιούνται ανάμεσα τους δεν τους πρέπει ελευθεριά», γράφει ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός παρατίθενται στοιχεία σχετικά με την «ανταπόδωση» που πρόσφερε το επίσημο ελληνικό κράτος, στη μεγαλύτερη ιστορική φυσιογνωμία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, το Γέρο του Μοριά.
Τι θα ήμασταν άραγε τώρα αν δεν υπήρχε ο Κολοκοτρώνης, ο Πλαπούτας , ο Μακρυγιάννης, ο Καραϊσκάκης και άλλοι τόσοι ήρωες του 1821; Τι θα ήταν η Ελλάδα αν όλοι αυτοί και άλλοι τόσοι δεν ξεσηκώνονταν τότε αψηφώντας το φόβο και το θάνατο; Με μοναδικά τους όπλα την αγάπη για την πατρίδα, ένα σπαθί και ένα τουφέκι όρμησαν στον κατακτητή αποδιώχνοντας τον τούρκικο ζυγό που 400 ολάκαιρα χρόνια κατέτρωγε τα σωθικά των Ελλήνων.
Και όμως οι τότε πολιτικάντηδες φυλάκισαν και βασάνισαν τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και τον Δημήτριο Πλαπούτα σαν να ήταν κοινοί εγκληματίες και όχι οι απελευθερωτές του Έθνους. Όλα αυτά τα πουλημένα ανθρωπάκια της εποχής καθισμένοι στα άνετα γραφειάκια τους έκριναν πως οι στρατηγοί Κολοκοτρώνης και Πλαπούτας είναι ένοχοι για εσχάτη προδοσία! Άνθρωποι που όχι μόνο δεν πολέμησαν για την ελευθερία της πατρίδος αλλά πολλοί από δαύτους δεν είχαν πιάσει ποτέ το τουφέκι στα λερωμένα χέρια τους.
Η φυλάκιση των στρατηγών Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και Δημητρίου Πλαπούτα έγινε στις 6 Σεπτεμβρίου του 1833 στο Ιτς Καλέ στο Ναύπλιο. Η δίκη τους ξεκίνησε στις 16 Απριλίου του 1834 και έλαβε τέλος στις 26 Μαΐου του ιδίου έτους. Καθ’ όλη τη διάρκεια της δίκης παρέλασαν από το χώρο όπου διεξάγονταν η δίκη ένα σωρό ψευδομάρτυρες αλλά ακόμη περισσότεροι μάρτυρες υπερασπίσεως των στρατηγών.
Ο κύριος λόγος που δικάστηκαν οι στρατηγοί Κολοκοτρώνης και Πλαπούτας ήταν πως είχαν σκοπό να καταλύσουν την αντιβασιλεία και κατ’ επέκταση να διώξουν τον βασιλιά Όθωνα με τη βοήθεια της Ρωσίας, αν και ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης είχε ταχθεί υπέρ του βασιλιά Όθωνα.
Η δίκη των στρατηγών ξεκινάει! Πρόεδρος του δικαστηρίου ήταν ο Αναστάσιος Πολυζωίδης και επίτροπος, σημερινός εισαγγελέας, ο Σκωτσέζος Εδουάρδος Μάσον , εμπαθής πολέμιος και των Ρώσων αλλά και του Κολοκοτρώνη. Ο Μάσον, μάλιστα, είχε υπερασπισθεί με πάθος το φονιά του Καποδίστρια Γεώργιο Μαυρομιχάλη. Οι υπόλοιποι δικαστές ήταν οι Τσερτσέτης, Σούτσος, Βούλγαρης, Φραγκούλης.
Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν ο Γέρος του Μοριά ρωτήθηκε τι δουλειά κάνει, η απάντηση του συγκλόνισε σύσσωμο το ακροατήριο, «Στρατιωτικός! Κρατάω σαράντα εννιά χρόνους στο χέρι το ντουφέκι και πολεμώ για την πατρίδα»!
Κατά τη διάρκεια της δίκης παρέλασαν από το δικαστήριο 44 μάρτυρες ή καλύτερα ψευδομάρτυρες κατηγορίας και 115 μάρτυρες υπερασπίσεως. Οι κατηγορίες βέβαια ήταν ανυπόστατες και ψευδείς και όπως ήταν φυσικό αντικρούστηκαν από την υπεράσπιση.
Μετά την αγόρευση των συνηγόρων υπεράσπισης των δύο στρατηγών, όλοι είχαν πλέον πεισθεί για την αθωότητα των δυο κατηγορουμένων. Όμως η εξέλιξη ήταν προδιαγεγραμμένη! Τρεις καταδικαστικές ψήφοι και δύο αθωωτικές. Η ετυμηγορία; Εις θάνατον στη λαιμητόμο, εκτελεστέα εντός 24ώρου. Οι δικαστές Πολυζωίδης και Τσερτσέτης πάλεψαν με νύχια και με δόντια για να μεταπείσουν τους άλλους τρεις καταδικαστικούς δικαστές. Τους παρέθεσαν στοιχεία με σκοπό να πεισθούν για τη αθωότητα των στρατηγών και να αλλάξουν την απόφασή τους, αλλά μάταια. Μάλιστα, λέγεται ότι ο Τσερτσέτης όντας αγανακτισμένος τους φώναξε, «Με τέτοια αποδεικτικά, ούτε δυο γάτοι δεν καταδικάζονται σε θάνατον».
Ο Πολυζωίδης βλέποντας πως οι υπόλοιποι δικαστές επέμεναν στην καταδικαστική τους απόφαση διέκοψε τη συνεδρίαση και αποσύρθηκε με τον Τσερτσέτη στο σπίτι του, αρνούμενοι φυσικά και οι δύο να υπογράψουν οποιαδήποτε καταδικαστική απόφαση. Οι υπόλοιποι δικαστές πήγαν στο σπίτι του τότε υπουργού Δικαιοσύνης κ. Σχίνα εξιστορώντας τα όσα συνέβησαν στην αίθουσα του δικαστηρίου.
Ο αντιβασιλέας Μάουερ διέταξε να οδηγηθούν στη δικαστική αίθουσα οι δύο δικαστές ακόμα και με τη βία. Ακόμα όμως και τότε όχι μόνο αρνήθηκαν να υπογράψουν την επαίσχυντη καταδικαστική απόφαση για τους δύο ήρωες του ’21, αλλά και να κάτσουν στην δικαστική έδρα για να ανακοινωθεί η απόφαση. Τότε οι χωροφύλακες με εντολή του υπουργού τους πήραν στην κυριολεξία σηκωτούς χτυπώντας τους και σκίζοντάς τους τα ρούχα.
Και κάπως έτσι αυτές οι δύο τεράστιες μορφές του ’21 καταδικάστηκαν σε θάνατο για εσχάτη προδοσία! Λέγεται ότι όταν έπαιρναν τους στρατηγούς από την αίθουσα του δικαστηρίου κάποιος είπε στον Κολοκοτρώνη , «άδικα σε σκοτώνουν στρατηγέ» και εκείνος του απάντησε, «Γι’ αυτό λυπάσαι; Καλύτερα να σε σκοτώνουν άδικα, παρά δίκαια»!
Ο βασιλιάς Όθωνας μετέτρεψε την θανατική ποινή σε 20ετή κάθειρξη και όταν ενηλικιώθηκε και ανέλαβε τη βασιλεία έδωσε χάρη στους δύο στρατηγούς.
Τα βασανιστήρια όμως και οι κακουχίες που πέρασαν οι δύο στρατηγοί όσο καιρό παρέμειναν κλεισμένοι στη φυλακή δεν αρμόζουν ούτε στον μεγαλύτερο εγκληματία.
‘Όπως τότε έτσι και τώρα αυτοί οι ίδιοι πολιτικάντηδες είναι που φυλάκισαν τον αρχηγό και τους συναγωνιστές μας. Δίχως ίχνος ντροπής έσυραν στα κελιά της φυλακής τους μοναδικούς ανθρώπους που έμπρακτα αγαπάνε και νοιάζονται για τούτο εδώ τον τόπο. Γιατί πολύ απλά όπως και τότε έτσι και τώρα το συμφέρον είναι πάνω από την πατρίδα , πάνω από το έθνος για τα ξεπουλημένα ανδρείκελα της πολιτικής, για τους ριψάσπιδες της πατρίδας μας.
Κάποιοι σήμερα διαβάζοντας ή μελετώντας την ελληνική ιστορία θα πουν με ευκολία ότι δεν αξίζει κάποιος να παλεύει και να ορθώνει το ανάστημά του στην εξουσία και τα συμφέροντά της διότι πολλές μεγάλες μορφές του Έθνους μας είχαν άδικη και άσχημη κατάληξη.
ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ, τα λάθη και οι αδυναμίες του παρελθόντος είναι για να μας οδηγούν στην αποκατάσταση μέσα από σκληρό αγώνα υπερασπιζόμενοι το δίκαιο και το καλό του Έθνους μας και ΟΧΙ να δεχόμαστε μοιρολατρικά την επιβολή του ισχυρότερου, αυτού που έχοντας όλα τα «μέσα» θέλει να τρέφεται από τις σάρκες των άλλων.
ΕΧΟΥΜΕ ΙΕΡΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ σε όσους δεν σιωπήσανε, να μην σιωπήσουμε, σε όσους δεν λογαριάσανε το τίμημα της προσωπικής τους ελευθερίας, να σταθούμε δίπλα τους φωνάζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής μας για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΠΑΤΡΙΔΑ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.
Μαρία Γ. Πλατσατούρα
