Άρθρο στην εφημερίδα «Εμπρός»
Εν μέσω κορύφωσης της επίδειξης δύναμης από πλευράς του διεθνούς τοκογλυφικού χρηματοπιστωτικού συστήματος προς την αδύναμη όπως αποδεικνύεται κυβέρνηση της «πρώτης φοράς αριστερά», έχουν ενταθεί οι αναφορές περί πιθανοτήτων εξόδου από το ευρώ, υιοθέτησης εθνικού νομίσματος, χρεοκοπίας εντός ή εκτός ευρωζώνης και άλλα πολλά.
Από τις φιλόξενες σελίδες του ΕΜΠΡΟΣ θα παραθέσουμε, για την ενημέρωση των αναγνωστών της εφημερίδας, μια ανάλυση των προτάσεων ή επιλογών, που έχουν κατά καιρούς εμφανισθεί στον διεθνή τύπο και ιστολόγια ως εναλλακτικές πολιτικές που θα μπορούσε θεωρητικά να αναλάβει μια κυβέρνηση με στόχο την απελευθέρωση της πατρίδας από τα δεσμά των διεθνών τοκογλύφων. Πρέπει να υπογραμμίσουμε, ότι όλες οι επιλογές ενέχουν κινδύνους, για τους οποίους αφενός πρέπει να έχει προετοιμασθεί κατάλληλα ο λαός, αφετέρου να υπάρχει κυβέρνηση με θέληση, γνώση, πρόγραμμα, ικανότητες και πάνω απ’ όλα παλλαϊκή εθνική στήριξη στο εγχείρημα. Άλλωστε το μέγεθος του κινδύνου διατύπωσε πρόσφατα, ορθά και περιεκτικά ο Γ.Γ. της Χρυσής Αυγής Νίκος Μιχαλολιάκος : «.. Για να υπάρξει εθνικό νόμισμα θα πρέπει να υπάρχει αυτάρκης εθνική παραγωγή..».
Το ευρώ φαίνεται να πάντρεψε αταίριαστα ζευγάρια. Την 1η Ιουνίου 2012 υπήρξε ένα άρθρο στην εφημερίδα Telegraph της Βρετανίας με τον τίτλο «Γιατί τερματίζεται η ερωτική σχέση Ευρώπης/ευρωπαϊκών χωρών και Ευρωπαϊκής Ενωσης» και μετατρέπεται σε αναγκαστική συμβίωση. Σε σχετική έρευνα, της οποίας τα αποτελέσματα περιλαμβάνονται στο εν λόγω άρθρο, τα δύο τρίτα από τους 9.000 συμμετέχοντες, αναγνωρίζουν ως λανθασμένη την επιλογή να είναι το ευρώ μοναδικό νόμισμα στις χώρες τους-μέ- λη της ευρωπαϊκής ένωσης.
Ιδιαίτερα για την Ελλάδα, η επιλογή αυτή ήταν εξ αρχής τραγικά αταίριαστη, και όπως σε πολλές άλλες περιπτώσεις η αιτία είναι το χρήμα. Σαν μια ζωηρή νέα, δεμένη τραγικά με ένα τυραννικό γέρο ξεκούτη, η οποία προσπαθεί κλαίγοντας να απαλλαχθεί απ’ τα δεσμά της αλλά μάταια. Εφόσον αναγκαστεί να χρεοκοπήσει λόγω του δυσβάσταχτου χρέους της, θα εξαναγκαστεί να αποχωρήσει από την ευρωζώνη και να προχωρήσει στην έκδοση δικού της νομίσματος-δραχμών, και για την αυθάδεια της θα χτυπηθεί βάναυσα από τους κερδοσκόπους των διεθνών τοκογλυφικών αγορών συναλλάγματος.
Ευτυχώς υπάρχουν και άλλοι τρόποι ώστε να αποφευχθεί ένα άσχημο διαζύγιο. Οι συνθήκες και συμφωνίες που δεσμεύουν τα έθνη-μέλη της Ένωσης αποτελούν απλά ένα πακέτο κανόνων που τέθηκαν σε ισχύ με αμοιβαία συμφωνία. Βέβαια, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις κρίσεων, οι κανόνες αυτοί μπορούν κάλλιστα να παραβιασθούν. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα
(ΕΚΤ), προκειμένου να διασώσει τις τράπεζες παραβίασε μια σειρά κανόνων, όπως έπραξε και η Ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ (Federal Reserve) για τη διάσωση της Wall Street το 2008. Ας προσεγγίσουμε πέντε δημιουργικές εναλλακτικές διαζυγίου.
Ο ανοιχτός γάμος: επιστροφή στη δραχμή χωρίς εγκατάλειψη του ευρώ
Όπως γράφει ο James Skinner, πρώην πρόεδρος του ιδρύματος New Economics Foundation στο Ηνωμένο Βασίλειο (Ίδρυμα για τη Νέα Οικονομία), εισηγείται την έκδοση δραχμών από την Ελληνική κυβέρνηση χωρίς την εγκατάλειψη του ευρώ ως παράλληλου νομίσματος. Οι δραχμές θα κυκλοφορούν για τοπική/εσωτερική χρήση (πληρωμές δημοσίου, πρόσληψη και αμοιβές εργαζομένων, κατασκευές δημοσίων έργων και ανάπτυξη κοινωνικών υπηρεσιών). Όπως αναφέρει, η Ελλάδα υποφέρει από έλλειψη χρήματος γιατί η μόνη πηγή, το μοναδικό νόμισμα, το ευρώ, έχει στεγνώσει. Το Δημόσιο, υπό την επίβλεψη της Τράπεζας της Ελλάδος, πρέπει να έχει τη δυνατότητα να καταναλώσει νέο-κομμένο χρήμα που θα κατευθυνθεί κατευθείαν στην πραγματική οικονομία, παρακάμπτοντας τον ιδιωτικό τραπεζικό τομέα. Έτσι θα αποφύγει την αύξηση του δημόσιου χρέους της, θα αντιμετωπίσει άμεσα την ανεργία ενώ τα δύο νομίσματα θα συνυπάρχουν.
Η λύση αυτή εφαρμόσθηκε με επιτυχία στην Αργεντινή μετά την κατάρρευση του νομίσματός της, το 2001.Τρία έτη μετά, η χώρα μπήκε σε ρυθμούς ανάπτυξης, αυξήθηκαν οι εξαγωγές, σταθεροποιήθηκε το νόμισμα, επέστρεψαν οι επενδυτές, μειώθηκε η ανεργία και η οικονομία για δύο συνεχόμενα έτη πέτυχε ρυθμό ανάπτυξης 8%.
Ατομικοί και όχι κοινοί τραπεζικοί λογαριασμοί για το ζευγάρι – ο καθένας τα δικά του χρήματα. Να το πούμε διαφορετικά, έκδοση EURO στις «εθνικές» κεντρικές τράπεζες, όχι μόνο στην ΕΚΤ : να πάρουν φωτιά οι εκδοτικές μηχανές της Τράπεζας της Ελλάδος στο νομισματοκοπείο
Σύμφωνα με το άρθρο 14.4 των Πρωτοκόλλων θέσπισης του Καταστατικού του Ευρωπαϊκού συστήματος Κεντρικών Τραπεζών, προβλέπεται ότι κάθε ευρωπαϊκή «εθνική» κεντρική τράπεζα έχει θεωρητικά το δικαίωμα να επιτελεί τις ίδιες τραπεζικές εργασίες όπως και η ΕΚΤ. Οι ιδρυτές του ευρώ προέβλεψαν και άφησαν νομισματικά παράθυρα ανοικτά, τα οποία εφόσον χρησιμοποιηθούν σωστά μπορούν να λύσουν το ευρωπαϊκό ζήτημα χρέους, γρήγορα και χωρίς την επιβολή εξοντωτικών φορολογικών μέτρων. Οι ερμηνευτές των διατάξεων του άρθρου υποστηρίζουν ότι η Τράπεζα της Ελλάδος μπορεί να τυπώσει ευρώ και υπάρχει προηγούμενο στο θέμα αυτό. Βασιζόμενη στο άρθρο αυτό η κεντρική τράπεζα της Ιρλανδίας τύπωσε 80 δις ευρώ ως «έκτακτη βοήθεια ρευστότητας» και η ίδια η Τράπεζα της Ελλάδος έχει ήδη τυπώσει 44 δις (μέχρι τις αρχές του 2012). Προηγήθηκε βέβαια και ο Καναδάς που δανείστηκε από τη κεντρική του Τράπεζα μεταξύ 1939 και 1974 για να χρηματοδοτήσει μεγάλα δημόσια έργα και κοινωνικά προγράμματα. Το αποπλήρωσε μετά από 25 έτη χωρίς πληθωρισμό, ανατιμήσεις ή αύξηση του δημόσιου χρέους.
Διαζύγιο: Απλά, φύγε
Σύμφωνα με άρθρο των New York Times στις 29 Μαϊου 2012, περίπου 130 δις ευρώ, που δόθηκαν ως βοήθεια στην Ελλάδα για «κερδίσει χρόνο» στην πραγματική της οικονομία, κατευθύνθηκαν κυρίως στην αποπληρωμή τόκων του χρέους!!! Η τρόϊκα – η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή – που κατέχουν τα Ύ του ελληνικού χρέους, διαχωρίζουν και παρακρατούν από τα ποσά του προγράμματος στήριξης τα ποσά των τόκων του χρέους που αναλογούν. Το γεγονός αυτό από μόνο του θα εκτοξεύσει σε δυσθεώρητα και καταστροφικά ύψη το χρέος χωρίς να λαμβάνει ο ελληνικός λαός και η πραγματική οικονομία ούτε ευρώ. To 2012, λίγο πριν την εφαρμογή του κουρέματος, τα δεκαετή ελληνικά ομόλογα έχουν «καταφέρει» επιτόκια άνω του 30%. Σύμφωνα με τον επενδυτικό Κανόνα 72, με 30% ετήσιο επιτόκιο, το χρέος διπλασιάζεται σε 2,4 χρόνια.
Εφόσον οι Έλληνες σήμερα δανείζονται για να πληρώσουν τους τόκους του χρέους πώς θα εξοφλήσουν χρέος που διπλασιάζεται μέσα σε 2,4 χρόνια;;; Με το επιτόκιο του 30% θα πληρώσουν πάνω από μια φορά το ΑΕΠ της χώρας σε τόκους!!! Νομικά, μια σύμβαση (διάβαζε μνημόνιο) που δεν λειτουργεί θεωρείται άκυρη.
Ενδoσυζυγική στήριξη: η ευκαιρία της εθνικοποίησης των τραπεζών
Στη περίπτωση που δεν μπορεί να ευοδωθεί το διαζύγιο, το βάρος των εξωφρενικών τόκων μπορεί να ελαφρυνθεί με τη χρήση του προνομιακού επιτοκίου 1% που παρέχει στους τραπεζίτες της η ΕΚΤ. Το άρθρο 123 της Συνθήκης του Μάαστριχτ δεν επιτρέπει στις κυβερνήσεις-μέλη να δανείζονται απευθείας από την ΕΚΤ, κάνοντας όμως μια εξαίρεση στην παράγραφο 2 για τα «δημόσιου χαρακτήρα πιστωτικά ιδρύματα»-τα οποία βέβαια η Ελλάδα θα διέθετε εφόσον προχωρούσε σε εθνικοποίηση των τραπεζών της. Θα μπορούσαν τότε να δανειστούν με τη σειρά τους με το ευνοϊκό επιτόκιο του 1% και να επαναγοράσουν φθηνότερα το εθνικό χρέος.
Σε σχετικό, συγκεκριμένο για την Ελλάδα και το χρέος της, ερώτημα που έγινε προς την ΕΚΤ, η ΕΚΤ απάντησε ότι «.. .σύμφωνα με τη πρόβλεψη της Συνθήκης, τέτοιου τύπου εθνικοποιημένα τραπεζικά ιδρύματα θα απολάμβαναν της ίδιας μεταχείρισης εκ μέρους της ΕΚΤ όπως ακριβώς και τα ιδιωτικού συμφέροντος τραπεζικά ιδρύματα.». Αποτελεί δικαίωμα των διοικήσεων των τραπεζών να αποφασίσουν τον τρόπο διάθεσης των πιστώσεων που έχουν λάβει από την ΕΚΤ.
Η λύση της Προίκας: Επιβολή Φόρου στις Συναλλαγές
Έχει αναφερθεί ότι η ΕΚΤ έχει εκδόσει και δανείσει στις τράπεζες από τον Δεκέμβριο του 2011 μέχρι την άνοιξη του 2012 σχεδόν 1 τρις ευρώ. Δηλαδή τρεις περίπου φορές το ελληνικό δημόσιο χρέος! Εάν οι εθνικοποιημένες ελληνικές τράπεζες προχωρούσαν σε επαναγορά του δημόσιου χρέους με δανεισμό με 1% από την ΕΚΤ, το χρέος θα αποπληρωνόταν μέσα σε
δέκα χρόνια με την είσπραξη ενός μέτριου φόρου επιπέδου 0,3% επί των οικονομικών συναλλαγών.
Επιβάλλοντας έναν φόρο στις συναλλαγές, θα είχαμε ίσως μια σημαντική πηγή εσόδων και θα απέτρεπε επιθέσεις των κερδοσκόπων εναντίον τόσο της νέας δραχμής όσο και εναντίον του χρέους της χώρας αλλά και της ευρωζώνης. Ο ειδικός φόρος συναλλαγών είχε υιοθετηθεί μέχρι το 2011 από 40 χώρες. Υπήρχε παρόμοιος και στην Ελλάδα γνωστός ως Ε- ΦΤΕ (ειδικός φόρος τραπεζικών εργασιών).
Υπάρχει τρόπος εκεί που υπάρχει θέληση
Αναπτύξαμε το θέμα, όχι τόσο για να γίνει απόλυτα κτήμα των αναγνωστών, αφού δεν διαθέτουν όλοι τις απαραίτητες εξειδικευμένες γνώσεις, αλλά για να καταδείξουμε ότι υπάρχουν εντός και εκτός Ελλάδας ισχυρές γνώμες και απόψεις για λύση στο ελληνικό πρόβλημα χρέους από άλλη εναλλακτική πλευρά. Το πρόβλημα είναι πού θα βρεθεί η θέληση μεταξύ των σύγχρονων ηγετών της ευρω- κρατίας που κρατούν την εξουσία, οι οποίοι δεν θα ασχοληθούν με το ζήτημα εξ αποστάσεως και ελαφρά τη καρδία. Τα «συζυγικά» προβλήματα της Ελλάδας και της ευρωζώνης πηγάζουν από αυθαίρετους κανόνες που θεσπίσθηκαν και μπορούν να αλλάξουν μέσω συμφωνιών. Δυστυχώς όμως, φαίνεται ότι οι αρμόδιοι αχυράνθρωποι των Βρυξελλών και της Νέας Υόρκης δεν ενδιαφέρονται να ρυθμίσουν την οικονομία της ευρωζώνηςπρος το δικαιότερο. Είναι απασχολημένοισε μια εκστρατεία εξαπάτησης ώστε να σταθεροποιήσουν τη δύναμη του μεγάλου κεφαλαίου επί των επί μέρους εθνών.
Για να ξεφύγουν οι λαοί από το σενάριο αυτό πρέπει να διακρίνουν ηγέτες και κινήματα και να πάρουν μέσω αυτών τη δύναμη στα χέρια τους. Είναι ευκαιρία για τη χώρα μας, που ήδη αναδεικνύει δια πυρός και σιδήρου το κίνημα των Ελλήνων εθνικιστών, να αποτελέσει το εφαλτήριο του αγώνα εναντίον της δουλείας της τάξης της χρηματοπιστωτικής ελίτ.
Επιτρέψετέ μας, τελειώνοντας, να κάνουμε μια πρόβλεψη, η οποία στηρίζεται βέβαια στην όλη στάση της κυβέρνησης συνεργασίας, από τον Φεβρουάριο μέχρι σήμερα. Παίζοντας τόσο καιρό το επικοινωνιακό παιχνίδι εντυπώσεων δεν κατάφεραν παρά να επαληθεύσουν τους Έλληνες εθνικιστές, που από την πρώτη στιγμή υποστήριξαν ότι η νέα κυβέρνηση θα μας οδηγήσει αργά αλλά σταθερά σε μνημονιακούς δρόμους, τερματίζοντας μάλιστα το κοντέρ των υποχωρήσεων. Έτσι θα δούμε σύντομα την κυβέρνηση να προχωρά στην υλοποίηση ενός νέου μνημονίου «δοξάζοντας», αφενός την ισχύ των αγορών – που κατά τα άλλα θα χόρευαν πεντοζάλη στο ρυθμό της κυβέρνησης – αλλά αφετέρου και την παράδοση που τόσο δουλικά έκτισαν υπέρ των δανειστών όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, αυξάνοντας σε δυσθεώρητα ύψη το δημόσιο χρέος.
Α.Κ.
