Η Χρυσή Αυγή θέλοντας να τιμήσει τις ηρωικές Σουλιώτισσες, αλλά και τον χορό του Ζαλόγγου του οποίου η επέτειος είναι στις 16 Δεκεμβρίου, πραγματοποίησε ομιλία στην Τ.Ο. Άνω Λιοσίων - Αχαρνών - Καματερού στις 19-12-2013 με ομιλητή τον συναγωνιστή Θοδωρή Τσέλα με θέμα "Oι "συνωστισμένες του Ζαλόγγου"...μια ομιλία που αξίζει να διαβάσετε όσοι δεν είχατε την ευκαιρία να είστε παρόντες γι΄αυτό και σας την παραθέτουμε αυτούσια.
Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του. Και δόξα και τιμή, δεν υπάρχει περίοδος που τούτος ο Λαός να μην την έχει τιμήσει με δεκάδες νεκρούς, σε μια απέραντη διάθεση αυτοθυσίας και δίψας για Ελευθερία!
Σήμερα, έχω την τιμή να μιλήσω για τον χορό του Ζαλόγγου ρίχνοντας λάδι στην φωτιά που καίει όσους φοβούνται την Ελληνική Ιστορία και την αρνούνται πεισματικά προσπαθώντας να αποδείξουν πως όλα είναι μύθος...
Ε, λοιπόν, ο χορός του Ζαλόγγου έγινε! Οι γυναίκες - Σουλιώτισσες έπεσαν στον γκρεμό, αφού προηγουμένως πέταξαν τα παιδιά τους που τα είχαν μέσα στην αγκαλιά τους!
Λυπούμαστε για την κ. Ρεπούση και όσους μέσα από την ζέστη του χώρου τους γράφουν αρλούμπες για τις "συνωστισμένες του Ζαλόγγου" αλλά εμείς δεν μπορούμε να μπούμε στην διαδικασία αμφισβήτησης.
Γιατί όποιος έχει επισκεφθεί εκείνη την περιοχή, όποιος έχει μυρίσει το χώμα, κι έχει αγγίξει τους βράχους, όποιος περπάτησε την ανηφοριά και είδε με τα μάτια του όσα είδαν κι εκείνες, καταλαβαίνει πως το γεγονός έγινε!
Για το θέμα έγραψαν πολλοί περιηγητές της εποχής!
Και όλοι, και ο Ιάκωβος Μπαρτόλντυ, ο Πρώσος περιηγητής και διπλωμάτης και ο Γουλιέλμος Μαρτίνος Ληκ, ο Άγγλος στρατιωτικός, περιηγητής και αρχαιολόγος και ο Χριστόφορος Περραιβός, και ο Φραγκίσκος Πουκεβίλ που διέμεινε 10 χρόνια στην αυλή του Αλή Πασά, βεβαιώνουν πως εξήντα περίπου γυναίκες, βλέποντας πως στο τέλος θα σκοτώνονταν ατιμασμένες, μαζεύτηκαν σ΄ ένα απότομο ψήλωμα στον γκρεμό, πάνω από τον Αχέροντα κι εκεί, αναλογιζόμενες με τι έχουν να κάνουν, για να μη πέσουν στα χέρια των Τούρκων, που τις κυνηγούσαν, πήραν την δύσκολη απόφαση κι έπεσαν στους μυτερούς βράχους που γέμιζαν τις όχθες και τη κοίτη του ποταμού.
Οι περισσότερες από αυτές τις γυναίκες ήταν μητέρες, αρκετά νέες, και είχαν μαζί τα παιδιά τους, άλλες στο βυζί ή στην αγκαλιά, άλλες τα κρατούσαν από το χέρι.
Η κάθε μια πήρε το παιδί της, το φίλησε για τελευταία φορά και το έριξε στον γκρεμό! Μετά πιάστηκαν από τα χέρια και άρχισαν ένα χορό, γύρω – γύρω, όσο πιο κοντά γινόταν στην άκρη του γκρεμού και η πρώτη απ΄ αυτές, φτάνοντας στην άκρη, έπεσε στο φοβερό βάραθρο. Σε κάθε βόλτα μια χορεύτρια αποκοπτόταν με τον ίδιο τρόπο, και μετά μια ακόμη, μέχρι την εξηκοστή. Κάποιες από αυτές τις γυναίκες πέφτοντας, έπεφταν πάνω στα προηγούμενα πτώματα και δεν πέθαναν ακαριαία, αλλά μετά από αργό βασανιστικό θάνατο χωρίς να βγει ούτε μια κουβέντα πόνου ή οίκτου από το στόμα τους προς τους Τούρκους που χαιρέκακα χόρευαν γύρω από τα πτώματά τους!
Οι σύγχρονοι ιστορικοί για την μέγιστη αυτοθυσία τ ων Σουλιωτισσών
Τις τελευταίες δεκαετίες, η αποσύνθεση της εθνικής ταυτοτήτας κατέστη ο κυρίαρχος στόχος της ΝΕΟανθελληνικής ιστορικής και κοινωνιολογικής σκέψης. (Αρνούμαστε τον όρο "ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΑΣ", αλλά οι σύγχρονοι ιστορικοί αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοιοι.)
Έτσι έχει επικρατήσει στον ιστορικό λόγο, ένας λόγος «αντιεθνικιστικός» ο οποίος απεδείχθη ο πλέον πρόσφορος για να αποδώσει την τρέχουσα παγκοσμιοποιητική ιδεολογία και ορισμένοι αριστεροί "διανοούμενοι", έχουν μεταβληθεί σε σκεύος διάδοσης αυτού του ιδεολογικού κατασκευάσματος!
Οι υπερασπιστές αυτής της «νέας ιστορίας», αναπόφευκτα θα έπρεπε να αναμετρηθούν και με το αγωνιστικό στοιχείο των προεπαναστατικών και επαναστατικών χρόνων. Αγωνίζονται λοιπόν νυχθημερόν για να «απομυθοποιηθεί» το Κρυφό Σχολειό, η 25η Μαρτίου, η κατάληψη της Τριπολιτσάς, τα Ορλωφικά, εν τέλει η ίδια η «κλεφτουριά», ακόμη και η ίδια η επανάσταση!
Ιδιαίτερα, θα έπρεπε να αποσιωπηθούν ή να υποβαθμιστούν τα επαναστατικά γεγονότα τα οποία προηγούνται της Επανάστασης του 1821.
Διότι αυτά ακριβώς καταδεικνύουν πως η αφετηρία της παλιγγενεσίας δεν ήταν ΜΟΝΟ οι διάφοροι λόγιοι που προέκυψαν μετά από του σπαθιού την κόψη, χωρίς να υποβαθμίζουμε όμως την συνεισφορά τους!
Οι λόγιοι αποτελούν την μία πλευρά του εθνικού απελευθερωτικού κινήματος. Η άλλη πλευρά είναι οι ένοπλες συσσωματώσεις των Ελλήνων, που συγκρούονται με τους Τούρκους, αδιάκοπα, από τον Κροκόδειλο Κλαδά τον 15ο αι., έως τους Σουλιώτες, τους κλέφτες και τους αρματολούς και τα ένοπλα σώματα των Επτανήσων και των παραδουνάβιων Ηγεμονιών.
Στο πλαίσιο λοιπόν της «αποδόμησης των εθνικών μύθων», προνομιακή θέση κατέχει προφανώς και η κατάρριψη του «μύθου» των Σουλιωτών, μιας από τις ισχυρότερες καταγωγικές αφηγήσεις του νεώτερου ελληνισμού. Και πράγματι, οι Σουλιώτες καταλαμβάνουν ιδιαίτερο ρόλο στη νεώτερη ελληνική ιστορική συνείδηση, εξ αιτίας του μακρόχρονου και ανυποχώρητου αγώνα τους, επί δύο αιώνες, ενάντια στους Τούρκους και της –αποφασιστικής σημασίας– συμμετοχής τους στην Επανάσταση.
Η εθνοαποδομητική ιστορική σχολή ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ να καταδείξει, έστω και διά της χειραγώγησης/αποσιώπησης, ή, αν χρειαστεί, και του βιασμού των ιστορικών στοιχείων, πως οι Σουλιώτες δεν ήταν τίποτε άλλο παρά "μια συνένωση από πρωτόγονες φάρες, αλβανικής καταγωγής και γλώσσας, οι οποίες δεν διέθεταν κάποια εθνική ή έστω πρωτοεθνική συνείδηση, αλλά μόνο μια χριστιανική ταυτότητα, ανταγωνιστική προς τη μουσουλμανική του Αλή Τεπελενλή και των Τουρκαλβανών του".
"Η εθνική συνείδηση είναι απούσα από τους Έλληνες πριν από την Επανάσταση του ’21 και επομένως, το ελληνικό έθνος, διαμορφώνε-ται κυρίως, μέσω του κράτους".
ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΓΙΑ ΠΕΡΑ ΨΕΥΔΕΣ!
ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ:
Αν θέλουμε να κατανοήσουμε ποιες ήταν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες οι Σουλιώτισσες οδηγήθηκαν στην αποφάσή τους θα πρέπει να ζήσουμε για λίγο μαζί τους και να αναφέρουμε τις συνεχόμενες μάχες, τις προδοσίες και τις συνομωσίες που κυριαρχούσαν.
"Εις τα ορεινά καταφύγια τα οποία αποτελούν την άμυναν των Σουλιωτών κατέρρευσεν η φιλαυτία του υπερηφάνου τούτου διοικητού. Όσον εξηυτελίσθη το γόητρον αυτού, άλλον τόσον ισχυροποίηθη το ηθικόν του γενναίου και άρπαγος σουλιωτικού λαού".
Αυτή ήταν η αναφορά του γενικού προβλεπτή της περιοχής στον Βενετό δόγη, σχετικά με την ήττα που είχε υποστεί το 1792 ο Πασάς των Ιωαννίνων Αλή Τεπελενλής, όταν επιχείρησε να υποτάξει τους Σουλιώτες.
Είχαν προηγηθεί και άλλες επιθέσεις από το 1772 (πριν τον Τεπελενλή) και μετά, καθώς το Σούλι λόγω θέσης, αλλά και λόγω και των ανυπότακτων κατοίκων του, ήταν βραχνάς και για την Υψηλή Πύλη.
Έντεκα χρόνια αργότερα, το Σούλι θα έπεφτε (1803) μετά από λυσσαλέα αντίσταση, αλλά και τρία χρόνια δολοπλοκιών, επιθέσεων και μηχανορραφιών από την πλευρά του Αλή Πασά.
Το Σούλι, ήταν μια φυσικά οχυρωμένη ορεινή περιοχή, γεγονός που σε συνδυασμό με την ανδρεία των υπερασπιστών του το έκανε απόρθητο, αλλά και διαρκή πηγή κινδύνων για τους Τουρκαλβανούς, αλλά και στίγμα στην εικόνα του "απόλυτου κυρίαρχου", που φιλοτεχνούσε με φωτιά και με μαχαίρι ο Πασάς των Ιωαννίνων.
Μετά την αποτυχία του 1792, ο Αλή Πασάς δεν το έβαλε κάτω και το 1800 ξεκίνησε με περίπου 15.000 Τουρκαλβανούς να το καταλάβει.
Παρά το μέγεθος του εχθρικού στρατού, το Σούλι αντιστέκεται σθεναρά και ο Αλή Πασάς, προτείνει ειρήνη, με εγγύηση 24 Σουλιώτες ομήρους. Αθετεί την υπόσχεσή του, κρατώντας τους αιχμαλώτους στα Ιωάννινα. Από εδώ και στο εξής ξεκινά μια οργανωμένη προσπάθεια με δωροδοκίες και ύπουλα χτυπήματα σε μια προσπάθεια να διασπαστούν οι Σουλιώτες.
Ο "βρώμικος πόλεμος" του Αλή Πασά αρχίζει να δίνει καρπούς, καθώς δελεάζονται φάρες που αποτελούσαν την κοινότητα του Σουλίου, όπως αυτή του οποίου επικεφαλής ήταν ο Κίτσος Μπότσαρης.
Το 1802 οι επιθέσεις εντείνονται, όμως οι Σουλιώτες παραμένουν άκαμπτοι. Ο Αλή Πασάς για άλλη μια φορά προτείνει ειρήνη μέσω του Κίτσου Μπότσαρη, με στόχο να τους παγιδεύσει.
Οι Σουλιώτες εξαντλημένοι αποδέχονται τους όρους, κάτι που προκαλεί την αντίδραση του Φώτου Τζαβέλα, αρχηγού της πιο ισχυρής φάρας τη συγκεκριμένη στιγμή. Αποχωρεί από το Σούλι συλλαμβάνεται και τελικά φυλακίζεται στα Ιωάννινα.
Η πολιορκία συνεχίζεται και οι αποκλεισμένοι Σουλιώτες υποφέρουν από πείνα και κακουχίες και το καλοκαίρι του 1803, η πλάστιγγα αρχίζει να γέρνει προς τον Αλή Πασά. Έχουν περάσει τρία χρόνια, επιθέσεων, διαφωνιών μεταξύ των οικογενειών και συνωμοσιών που εκπορεύονταν από τα Ιωάννινα.
Στις 25 Σεπτεμβρίου ο γιος του Αλή Πασά, Βελής, εισβάλλει νύχτα στο Σούλι, μετά από προδοτική συνεργασία των Γούση και Κουτσονίκα.
Οι Σουλιώτες αντιστέκονται, αλλά όχι όλοι. Κάποιοι φαίνονται έτοιμοι να συνθηκολογήσουν, ωστόσο 600 μαχητές και γυναικόπαιδα συσπειρώνονται στο Κούγκι, ακολουθώντας τους Τζαβελαίους.
Ο Φώτος Τζαβέλας που είχε φυλακιστεί στα Γιάννενα, αποφυλακίζεται και στέλνεται στο Σούλι για να πείσει τους συντρόφους του να δεχθούν την πρόταση για Ειρήνη. Ήδη διάφορες φάρες συνθηκολογούν.
Η σφαγή μετά τη συνθηκολόγηση
Τελικά, στις 12 Δεκεμβρίου υπογράφεται η συνθήκη μεταξύ Αλή Πασά και Σουλιωτών και αρχίζει η σταδιακή αποχώρηση τους από το Σούλι.
Στις 16 Δεκεμβρίου αποχωρούν οι φάρες που συνθηκολόγησαν τελευταίες και ανατινάσσεται ο καλόγερος Σαμουήλ στο Κούγκι.
Όμως ο Αλή Πασάς για άλλη μια φορά, δεν κρατά το λόγο του. Μπορεί το Σούλι να έχει ερημωθεί, ωστόσο οι Σουλιώτες έχουν ξεφύγει. Αποφασίζει να εμποδίσει την μετεγκατάστασή τους και να τους καταδιώξει. Αυτή τη φορά, διασκορπισμένοι και χωρίς το ορεινό τους φρούριο, θεωρούσε ότι θα ήταν εύκολη λεία. Έκανε λάθος.
Τα γένη Κουτσονίκα και Φωτομάρα, είχαν κατευθυνθεί στο Ζάλογγο, όπου θα δέχονταν αιφνιδιαστική επίθεση από τα στρατεύματα του Αλή. Ακολουθησαν αιματηρές συγκρούσεις.
Γυναικόπαιδα Σουλιωτών έτρεξαν προς τη μονή του Ζαλόγγου, ωστόσο η μάχη είχε κριθεί. Οι γυναίκες, προκειμένου να μην ατιμαστούν στα χέρια των Τουρκαλβανών, έπεσαν στο γκρεμό, παίρνοντας μαζί και τα παιδιά τους.
Συνολικά, και παρά τις επιθέσεις του Αλή Πασά, τα δύο τρίτα των Σουλιωτών, κατάφεραν να διασωθούν, διατηρώντας ακέραιη την οργάνωσή τους αλλά και την μαρτυρία για το γεγονός.
Η αντίστασή τους, αλλά και τα όσα έγιναν στο Ζάλογγο έκαναν τον πρώτο Έλληνα ιστορικό, που αναφέρθηκε στα γεγονότα, Χριστόφορο Περραιβό να αναγορεύσει τους Σουλιώτες σε μαχητές ισάξιους των Λακεδαιμονίων.
Οι μαρτυρίες για το Χορό
Μέχρι εδώ, είδαμε συνοπτικά πώς φτάσαμε στον τραγικό θάνατο των γυναικών, που είχαν καταφύγει στη μονή Ζαλόγγου και των παιδιών τους . Το πραγματικό αυτό γεγονός, που από μόνο του είναι συγκλονιστικό, διαδόθηκε, όπου υπήρχαν Έλληνες και εξυμνήθηκε δικαίως.
Το τραγούδι που έχει συνδεθεί στη συλλογική μας μνήμη με το Χορό του Ζαλόγγου, είναι το "Έχε γεια καημένε κόσμε", που γράφτηκε όμως περίπου έναν αιώνα αργότερα, το 1908.
Αυτό ακριβώς επικαλούνται οι ανθέλληνες αρνητές της ύψιστης δίψας για ελευθερία που είχαν οι Σουλιώτες και οι Σουλιώτισσες, λες και το τραγούδι ήταν αυτό που τις οδήγησε στον γκρεμό!
Τι κι αν αυτόπτες μάρτυρες καταθέτουν πως έπεσαν χορεύοντας.
Για κάποιους έχει νόημα ποιο τραγούδι και ποιος χορός ήταν αυτός!
Για τέτοια φαιδρότητα μιλάμε!
Επειδή λοιπόν πολλά έχουν ακουστεί να πούμε και εμείς δυο λόγια...
Η πρώτη αναφορά Έλληνα ιστορικού στο Χορό του Ζαλόγγου, είναι αυτή του Χριστόφορου Περραιβού (πραγματικό όνομα Χρυσάφης Χατζηβασίλης), στον οποίο αναφερθήκαμε και παραπάνω.
Ο Χ. Περραιβός, ο οποίος έλαβε μέρος και στην Ελληνική Επανάσταση, το 1803, χρονιά που το περιστατικό διαδραματίστηκε, δημοσίευσε το έργο "Ιστορία του Σουλίου και της Πάργας", το οποίο επανεκδόθηκε το 1815. Στην δεύτερη έκδοση αναφέρεται στην επίθεση στο Ζάλογγο, αλλά και στην προδοσία που είχε προηγηθεί της εισβολής:
"Τότε εγνώρισαν ο Κουτσιονίκας και ο Κίτσιο Μπότσαρης την συνηθισμένην αντιπληρωμήν όπου δίδει ο Βεζίρης εις τους πιστούς του προδότας, πλην η μετάνοια τότε ήτο ανωφελής. Άρχισαν μ΄ όλον τούτο και αντεμάχοντο μεγαλοψύχως, δεν είχαν όμως τα αναγκαία ν΄ αντισταθούν περισσότερον από δύο ημέρας. Αι γυναίκες δε κατά την δευτέραν ημέραν βλέπουσαι ταύτην τη κτηνώδη περίστασιν, εσυνάχθησαν έως εξήκοντα, επάνω εις έναν πετρώδη κρημνόν.
Εκεί εσυμβουλεύθησαν και απεφάσισαν ότι καλύτερα να ριφθούν κάτω από τον κρημνόν διά να αποθάνουν, πάρεξ να παραδοθούν διά σκλάβες εις χείρας των Τούρκων. Όθεν αρπάξαντες με τας ιδίας των χείρας τα άκακα και τρυφερά βρέφη, τα έρριπτον κάτω εις τον κρημνόν. Έπειτα αι μητέρες πιάνοντας η μία με την άλλη τα χέρια τους άρχισαν και εχόρευαν, χορεύουσαι δε επηδούσαν ευχαρίστως μίαν κατόπιν της άλλης από τον κρημνόν. Μερικαί όμως δεν απέθανον, επειδή έπιπτον επάνω εις τα παιδία των και τους συντρόφους, των οποίων τα σώματα ήταν καρφωμένα πάνω εις τες μυτερές πέτρες του κρημνού".
Στο σύγγραμμα του Περραιβού έχουμε και την πρώτη επίσημη καταγραφή του χορού, καθώς σημειώνει ότι οι γυναίκες (περίπου 60), χόρευαν και έπεφταν στο γκρεμό, αφού πρώτα έριξαν τα παιδιά τους.
Την εκδοχή του Χορού υιοθετεί έστω και με μια μικρή καθυστέρηση και ο Γάλλος περιηγητής, ιστορικός, συγγραφέας και μεγάλος φιλέλληνας, Φραγκίσκος Πουκεβίλ ο οποίος μιλάει κι αυτός για το "ηρωικό θάρρος εξήντα γυναικών, που κινδύνευαν να παραδοθούν στη σκλαβιά των Τούρκων. Ρίχνουν τα παιδιά τους πάνω στους πολιορκητές σαν να ήταν πέτρες έπειτα, πιάνοντας το τραγούδι του θανάτου και κρατώντας η μιά το χέρι της άλλης, ρίχτηκαν στην άβυσσο, όπου τα κομματιασμένα πτώματα των παιδιών τους δεν άφηναν μερικές να συναντήσουν το Χάρο, όπως θα το ήθελαν".
Όσο περνούν τα χρόνια και μετά την επανάσταση ο Χορός του Ζαλόγγου, εδραιώνεται στη συνείδηση των Ελλήνων ως μέρος της ιστορικής πραγματικότητας και εμψυχώνει τους επαναστατημένους.
Ενδεικτική είναι η αναφορά του Διονυσίου Σολωμού στο ποίημα του "Ωδή στον θάνατο του Λόρδου Βύρωνα"
"Τες εμάζωξε εις το μέρος του Τσαλόγγου το ακρινό
Της ελευθεριάς ο έρως
Και τες έμπνευσε χορό
Τέτοιο πήδημα δεν το είδαν
Ούτε γάμοι, ούτε χαρές
Και άλλες μέσα τους επήδαν
Αθωότερες ζωές
Τα φορέματα εσφυρίζαν
Και τα ξέπλεκα μαλλιά
Κάθε γύρο που εγυρίζαν
Από πάνου έλειπε μια
Χωρίς γόγγυσμα και αντάρα
Παρά εκείνη μοναχά
Όπου έκαναν με την κάρα
Με τα στήθια στα γκρεμά"
Επίλογος ...
Δυστυχώς σε μια Ελλάδα με εφιαλτική καθημερινότητα και αβέβαιο μέλλον, η συζήτηση για ιστορικά θέματα, μονοπωλείται είτε από αυτούς, που έχουν αυτοδιοριστεί φρουροί της αλήθειας, είτε από αναθεωρητές, που αρέσκονται στον θόρυβο και στην εύκολη πρόκληση.
Για εμάς, για τα παιδιά μας, γενιές ολόκληρες, η ιστορία του Σουλίου και ό,τι αυτό πρεσβεύει, δηλαδή τον αγώνα και τη θυσία των Ελλήνων για Ελευθερία, είναι κάτι το οποίο ποτέ δεν αμφισβητήθηκε.
Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτε άλλο, σε μία τέτοια εποχή, που βρίσκεται υπό αμφισβήτηση η αυτοδιαχείριση μας, παρά μόνο πως οι ανθέλληνες μας θέλουν σωρό από σώματα, χωρίς συνείδηση, χωρίς ταυτότητα και όσοι προσπαθούν να μας αφυπνίσουν, διαπομπεύονται, φυλακίζονται αδίκως, διώκονται παραδειγματικά, αναστέλλουν την κρατική επιχορήγηση προς τα κόμματά τους και άλλα τέτοια γελοία αλλά επικίνδυνα!
Το Ζάλογγο, είναι ένα από τα πιο φωτεινά παραδείγματα φλογερής αγάπης προς την Πατρίδα και το ιδανικό της Ελευθερίας!
Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο τιμημένος βράχος Στεφάνι του Ζαλόγγου έγινε ηρωικό σύμβολο, ένα ορόσημο στην ιστορία που μας θυμίζει τον αγώνα της Ελληνίδας κατά του κατακτητή, την περιφρόνησή της προς το θάνατο και την αυτοθυσία της!
Αν κάποιες από αυτές τις Ελληνίδες, που «εξουσιάζουν» σήμερα την ελληνική τηλοψία, θελήσουν κάποια στιγμή να κάνουν ένα ταξίδι προς το βράχο του Ζαλόγγου, ίσως δουν ότι εκεί υπάρχει ένα μνημείο που παριστάνει σύμπλεγμα γυναικών και μας εμπνέει το σεβασμό για τις ηρωίδες Σουλιώτισσες! Τις γνήσιες απογόνους των αρχαίων Ελληνίδων!..
Τις Σουλιώτισσες, όμως!.. Όχι αυτές (και αυτούς), που απ’ τον Χορό του Ζαλόγγου έχουν περάσει στα … τσιφτετέλια της τηλεόρασης!
Οι Χρυσαυγίτες έχουμε χρέος και τιμή να εναντιωνόμαστε στην τουρκολαγνία που μας επιβάλλουν οι μεγαλοεργολάβοι της διαπλοκής που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των νεοταξιτών, γιατί Εθνικισμός και Σουλεϊμαν και Φατμαγκιούλ δεν συμβαδίζει!
