Ακούω τριγύρω μου τον κόσμο να παραπονιέται για την οικονομική ένδεια.
Να γκρινιάζει για την έλλειψη πλούτου. Να μην μπορεί να αλλάξει αυτοκίνητο, να αγοράσει καινούργιο κινητό, γυαλιά ηλίου, που δεν μπορεί να πάει ένα ταξίδι αναψυχής…
Πράγματι, δεν είναι όμορφο πράγμα η έλλειψη χρημάτων. Όλοι υποφέρουμε στη πίεσή της. Νοιώθουμε να περιορίζονται οι δυνατότητές μας και να γινόμαστε αδύναμοι. Πολλοί από εμάς βυθιζόμαστε στην απόγνωση από την έλλειψη χρήματος.
Κι όμως. Αυτό είναι ευθύ αποτέλεσμα της ψεύτικης πραγματικότητας που ζούμε. Αναλογισθείτε τις προηγούμενες γενιές. Είχαν τις ίδιες καταναλωτικές ανάγκες με εμάς; Στεναχωριόντουσαν για την έλλειψη iPhone ή γιατί δεν είχαν να μπεκροπιούν στα ορθάδικα; Ένοιωθαν αδύναμοι γιατί στη τσέπη δεν είχαν χρήματα; Αγάπησαν λιγότερο; Γέλασαν λιγότερο; Ήταν υποδεέστεροι άνθρωποι διότι αγόραζαν χύμα τσιγάρα κι όχι πούρα Αβάνας;
Όχι βέβαια. Ήταν γενιές της δημιουργίας. Αυτοί που μελετούσαν σαν μαθητές στο φώς από το τζάκι. Αυτοί που περπατούσαν χιλιόμετρα για να βρουν μια σχολική αίθουσα. Αυτοί που έμαθαν να αμείβονται για την εργασία τους κι όχι να επιδοτούνται. Αυτοί που θεωρούσαν τιμή κι επιτυχία να εισαχθούν σε μια σχολή κι όχι αγγαρεία.
Αυτοί που μιλούσαν με περηφάνια για τα χρόνια που υπηρέτησαν στο στρατό κι όχι με απαξίωση.
Αυτοί που τα παρατούσαν όλα κι έτρεχαν με το χαμόγελο στα χείλη να ελευθερώσουν Μακεδονία και Μικρασία. Αυτοί που προκαλούσαν δέος στις Μεγάλες Δυνάμεις στο έπος της Αλβανίας.
Δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι για την κοινωνία που βρεθήκαμε να ζούμε. Είμαστε όμως απόλυτα υπεύθυνοι που υποχωρούμε στις απαιτήσεις της. Είμαστε υπεύθυνοι που δεν την αλλάζουμε.
Είμαστε υπεύθυνοι που σκύβουμε το κεφάλι αντί να σκύβουν μπροστά μας οι ένοχοι.
Σκεφθείτε τις διαφορές της πλούσιας από τη φτωχή κοινωνία. Κοιτάξτε στα μάτια την ευαίσθητη και φυγόπονη κοινωνία μας. Που ξέρει μόνο να ζητά. Να ζητά όλο και περισσότερα. Ένα μαγικό χάπι, για τον πονόδοντο, ένα για τον πονοκέφαλο, ένα για τη κούραση, ένα για τον ύπνο, ένα για τη βαρεμάρα.
Μια κοινωνία διαμορφωμένη από τα Μέσα Μαζικού Ελέγχου. Η τηλεόραση δεν είναι αυτή, που μας δείχνει “έξυπνα” παιδάκια που γίνονται “καλυτερότερα” γιατί ήπιαν το τάδε ρόφημα ή έγιναν cool! γιατί αγόρασαν την in σχολική τσάντα; Δεν μας πλασάρει χάπια για να διαβάζουμε με περισσότερη άνεση; Δεν μας χτίζει από μικρά παιδιά, μια συνείδηση ασυνείδητου ανθρώπου;
Που δεν τον αγγίζει η δυστυχία του διπλανού, αλλά οφείλει να “προσφέρει” στη δυστυχία κάποιου στην Αφρική; Δεν μας διδάσκει έτσι, πως η κοινωνική προσφορά, είναι απρόσωπη και εξυπηρετείται με αγορά καταναλωτικών αγαθών “για τον πόνο του άλλου” δηλαδή με χρήμα;
Αναλογισθείτε τώρα προηγούμενες κοινωνίες. Εκείνες που γνώριζες τον διπλανό σου. Που ο ένας γείτονας έλεγε έναν καλό λόγο στον άλλο. Που οι τοπικές κοινωνίες με συντροφικότητα κι αδελφοσύνη μοιράζονταν κοινούς πόνους κι ελπίδες. Που μαζεύονταν να βοηθήσουν στον τρύγο. Που νοιάζονταν για το παιδί του γείτονα και στήριζαν τις γειτονιές και τα χωριά τους. Κι ήταν όλοι συμμέτοχοι στην ίδια φτώχεια. Αλλά δεν αυτοκτονούσαν…Είχαν στόχους, ιδανικά κι αξίες. Γιατί συνέλληνες, η πνευματική ένδεια είναι αυτή που πρέπει να μας οδηγεί στην απελπισία. Η αδυναμία να “αγοράζουμε” ιδέες και ιδανικά. Η απουσία στόχων από τη ζωή μας. Η έλλειψη μόρφωσης από τα παιδιά μας. Η έλλειψη φροντίδας κι αγωνιστικότητας από τη κοινωνία μας.
Η έλλειψη πλούτου είναι πλασματική. Η φτώχεια μας μπορεί να είναι πλούσια. Πλούσια σε αγάπη για το Έθνος, Πλούσια σε προσφορά στον συνέλληνα. Πλούσια σε δημιουργικότητα και στόχους. Πλούσια σε μελέτη και αυτοκριτική. Σκεφτείτε, ο Διογένης που ήταν χωρίς περιουσία, ήταν φτωχός;
Κι η ευημερία μας μπορεί να είναι φτωχή. Φτωχή σε συντροφικότητα. Φτωχή σε πνευματική εργασία. Φτωχή σε συναισθήματα και προσφορά. Φτωχή σε ευεξία ψυχής. Μπορεί να ζούμε στα μετάξια, αλλά να χρειαζόμαστε ψυχοθεραπεία και υπνωτικά μόνο και μόνο για να σηκωνόμαστε το πρωί.
Και μπορεί να μην αγοράσουμε ποτέ BMW αλλά να έχουμε στη ζωή μας, φίλους, χαμόγελο και κινητήριο δύναμη. Σκεφτείτε, ο Μίδας που είχε τα πάντα, ήταν πλούσιος ;
Στόχους, Πίστη, Αδελφοσύνη, αυτά προσφέρει ο Εθνικισμός γι’ αυτό τον διώκει με άσβεστο μίσος το σημερινό καθεστώς. Ένα καθεστώς που μας θέλει όλους μπουκωμένους κι αποβλακωμένους, να καταναλώνουμε μέχρι τελικής πτώσης.
Και χρησιμοποιεί τη στέρηση του χρήματος για να μας επαναφέρει στη τάξη, όποτε αισθάνεται ότι μπορεί να ξεφύγουμε. Μας δημιουργεί μια τεχνητή έλλειψη καταναλωτικών αγαθών για να μας μπερδεύει και να νομίζουμε ότι η επιτυχία και ο προορισμός μας είναι να καταναλώνουμε.
Μια λέξη μόνο πρέπει να καρφωθεί στο μυαλό μας: ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.
Αντισταθείτε σε όσους σας θέλουν μονοκύτταρους οργανισμούς. Ενωθείτε με τη μεγάλη οικογένεια του Έθνους. Αποκηρύξτε το τρόπο ζωής που μας έμαθε η τηλεόραση και δοξάστε το τρόπο ζωής που μας δίδαξαν οι πρόγονοί μας.
Θυμηθείτε τους Σπαρτιάτες που είχαν νομίσματα μεγέθους ενός μέτρου και με μεγάλο βάρος, μόνο και μόνο για να μην γίνεται φιλοχρήματος ο λαός.
Θυμηθείτε τον Τρώα Αινεία που όταν κάηκε η πόλη του, στη πλάτη πήρε τον πατέρα του αντί για χρήματα και αντικείμενα αξίας, κι όταν οι Αχαιοί θαύμασαν τη πράξη του και του επέτρεψαν να πάρει ότι άλλο ήθελε, εκείνος και πάλι πήρε μόνο τα αγάλματα των θεών και των προγόνων του. Θυμηθείτε τους παππούδες μας που δεν είχαν πιεί ποτέ ουίσκυ αλλά γνώριζαν την υπέροχη γλύκα του κρασιού από το αμπέλι τους. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.
Ε. Ρ.
