«Ελλάς Ελλήνων Ρατσιστών;» τιτλοφορείται το άρθρο του «Ιού» στην «Εφημερίδα των Συντακτών» του περασμένου Σαββάτου, όπου ως συνήθως οι συντάκτες του κουνούν επιδεικτικά το δάκτυλό τους για τον «διάχυτο ρατσισμό στη χώρα μας που ανοίγει διάπλατα τις πύλες της δημοκρατίας σε μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση», όπως χαρακτηριστικά γράφουν.
Όταν ο «Ιός» θα αποφασίσει να γράψει ένα άρθρο με τίτλο «Ισραήλ Ισραηλινών Ρατσιστών;» τότε πιθανότατα θα έρθει και το τέλος του κόσμου… Η «πλάκα» είναι ότι η φωτογραφία που κοσμεί την πρώτη σελίδα του τρισέλιδου αφιερώματος έχει το τόσο «φιλειρηνικό» σύνθημα «τσακίστε τους νεοναζί της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ σε κάθε γειτονιά», το οποίο να υποθέσουμε ότι μάλλον αποτελεί την πολιτική μεταφορά της θρησκευτικής διδαχής «αγαπάτε αλλήλους»…
Λίγα πράγματα μόνο για τις (νέες) ανοησίες της ανθελληνικής αυτής τριάδας: α) Η ΝΕΡΙΤ είναι υποχρεωμένη να προβάλει τις θέσεις του Τρίτου Πολιτικού Κόμματος της χώρας. Οι ψηφοφόροι της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ δικαιούνται να μαθαίνουν τις ανακοινώσεις και τις θέσεις του Κόμματος που υποστηρίζουν. Όσο για την «ρητορική μίσους», ας την αναζητήσουν αποκλειστικά στην 17Ν, τον ΕΛΑ, τον Επαναστατικό Αγώνα, την Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς και τους άλλους τρομοκράτες, που με κείμενά τους υπερασπίζουν κατά καιρούς οι συντάκτες του «Ιού» και για τους οποίους θεωρούν ότι είναι οι μόνοι που δικαιούνται το τεκμήριο αθωότητας. Επίσης, τη «ρητορική μίσους» μπορούν να την αναζητήσουν στα σκίτσα της ίδιας τους της φυλλάδας, τα οποία προτρέπουν ανοιχτά σε βιαιοπραγίες κατά των Χρυσαυγιτών.
β) Τα αυξημένα αισθήματα «ξενοφοβίας» και «μισαλλοδοξίας», όπως τα εννοούν, είναι αποτελέσματα συγκεκριμένων πράξεων και ενεργειών και όχι τηλεοπτικά κατασκευάσματα. Αναμφίβολα, «η μπάλα» πήρε αδίκως και αρκετούς φιλήσυχους αλλοδαπούς, οι οποίοι «πλήρωσαν» την γενικότερη αγανάκτηση των Ελλήνων για την αυξημένη παραβατικότητα που φέρνει η λαθρομετανάστευση.
γ) Παραθέτουμε το παρακάτω απόσπασμα του «Ιού», ακριβώς για να καταλάβουν όλοι το «πού το πάνε» οι συγκεκριμένοι εθνομηδενιστές. «Βέβαια ακόμα και πριν από τη μετάλλαξη που επισημαίνουμε, των αρχών της δεκαετίας του 1990, η ελληνική κοινωνία παρουσίαζε μια ιδιότυπη δυσανεξία απέναντι στον «διαφορετικό», τον οποίο ταύτιζε με τον «ξένο». Παρά το γεγονός ότι μέχρι εκείνη την περίοδο η Ελλάδα διέθετε μια αξιοσημείωτη ομοιογένεια (εθνοτική, γλωσσική, θρησκευτική), αρκούσαν ακόμα και οι μικρές έως μηδαμινές μειονότητες στο έδαφός της για να προκαλέσουν τη φανατική αντίθεση των πλειονοτικών πληθυσμών. Το επίσημο κράτος υπέθαλπε για ιστορικούς λόγους αυτό τον φανατισμό, διατηρώντας επί δεκαετίες διακρίσεις εις βάρος των μικρών αυτών μειονοτικών πληθυσμών και ειδικότερα εις βάρος της τουρκομουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη. Ακόμα και σήμερα η Ελλάδα αντιμετωπίζει τη μειονότητα αυτήν ως δυνάμει «Δούρειο Ίππο» της Τουρκίας και αρνείται την αναγνώριση των συλλόγων που φέρουν τον επιθετικό προσδιορισμό «τουρκικός», παρά την ύπαρξη σχετικών καταδικαστικών αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ανάλογη συμπεριφορά είχε το επίσημο κράτος και απέναντι σε άλλες, μικρότερες ομάδες πληθυσμού, όπως λ.χ. σε σλαβομακεδόνες των βορείων συνόρων, αλλά και σε χριστιανικές (μη ορθόδοξες) θρησκευτικές μειονότητες».
Αφού εκφράσουμε την απορία μας για το τι ακριβώς εννοούν ως «μηδαμινές μειονότητες», είναι ολοφάνερο ότι ζητούν να «συμμορφωθεί» η Ελλάδα και να αναγνωρίσει τον υποτιθέμενο «τουρκικό» χαρακτήρα της μουσουλμανικής μειονότητας, όπως και τους «σλαβομακεδόνες» των βορείων συνόρων. Ό,τι, δηλαδή, επιζητεί η Τουρκία και τα Σκόπια, βγαίνουν από την γραφίδα του «Ιού». Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πολύ καλά γιατί αυτή η τριάδα, καθώς και όσοι σκέφτονται όμοια μ΄αυτούς, επιζητούν την εξόντωση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Για να πάψει να υπάρχει το κυριότερο και ισχυρότερο εμπόδιο για την εθνική αποδόμηση της Χώρας.
Από την μια πλευρά, αποτελεί δικαίωση για το Κίνημα των Ελλήνων Εθνικιστών η λυσσαλέα επίθεση εναντίον τους από τέτοιους σεσημασμένους εθνομηδενιστές. Από την άλλη τους διαβεβαιώνουμε ότι θα πρέπει να σταματήσουν να καβαλάνε το καλάμι της αλαζονείας και της αίσθησης εξουσίας που αισθάνονται ότι έχουν και να περιοριστούν στην μόνιμη ξενάγησή τους στον άρρωστο και παρακμιακό δρόμο του πανάσχημου κόσμου τους και των αναλόγων ψευδαισθήσεων που τους διέπουν.
Γιώργος Μάστορας
