Ο Κωστής Παλαμάς υπήρξε μετά τον Διονύσιο Σολωμό ο δεύτερος Εθνικός μας Ποιητής και μία από τις κορυφαίες πνευματικές φυσιογνωμίες του νεότερου ελληνισμού. Ο Παλαμάς καταφέρνει με ένα μοναδικό τρόπο μέσα από την τέχνη του να περνάει την ιδέα για τη δόξα , τη μοίρα και το μέλλον της Ελλάδας. Της Αιώνιας Ελλάδας, αρχαίας, βυζαντινής, τουρκοκρατούμενης, επαναστατημένης, ελευθερωμένης.
Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου του 1859 και η οικογένειά του αποτελείτο από λόγιους και πνευματικούς δημιουργούς. Ο παππούς του Παναγιώτης είχε ιδρύσει την περίφημη «Παλαμαία σχολή» και ο προπάππους του είχε διδάξει στην Πατριαρχική Ακαδημία της Κωνσταντινούπολης.
Η μοίρα όμως επιφύλασσε άσχημα παιχνίδια για τον Κωστή Παλαμά. Σε ηλικία μόλις επτά ετών χάνει και τους δύο γονείς του σε διάστημα μόλις σαράντα ημερών και πηγαίνει να ζήσει με τον θείο του στο Μεσολόγγι. Το 1875 πηγαίνει στην Αθήνα όπου και γράφεται στη Νομική σχολή, γρήγορα όμως κατάλαβε ότι είχε μεγάλη κλίση στην ποίηση. Οπότε εγκατέλειψε τις σπουδές του και αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στην τέχνη του λόγου, πεζογραφικού αλλά κυρίως ποιητικού. Να σημειώσουμε ότι το πρώτο του ποίημα το έγραψε σε ηλικία εννέα ετών μιμούμενος όπως ήταν φυσικό τα πρότυπα της εποχή του, «ένα ποίημα για γέλια» όπως το χαρακτήρισε αργότερα.
Το 1876 υπέβαλε στον «Βουτσιναίο» ποιητικό διαγωνισμό την ποιητική συλλογή με τίτλο «Ερώτων Έπη», η οποία απορρίφθηκε.
Ο Παλαμάς ήταν ένας από τους πολυγραφότερους Έλληνες λογοτέχνες και πνευματικούς ανθρώπους. Το 1886 θα κυκλοφορήσει η πρώτη του συλλογή στη δημοτική με τίτλο «Τραγούδια Της Πατρίδος μου» και το 1889 δημοσιεύεται ένα από τα καλύτερα έργα του, «ο Ύμνος της Αθηνάς», (το οποίο ήταν αφιερωμένο στη σύζυγο του) για το οποίο θα βραβευτεί για πρώτη φορά στο Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό. Ένα ακόμη βραβείο εδόθη στον Παλαμά για τη συλλογή του «Τα μάτια της ψυχής μου» η οποία δημοσιεύθηκε το 1892.
Η καθιέρωση του Κωστή Παλαμά ως ποιητή ήρθε το 1896 όταν του ανατέθη η σύνθεση του Ύμνου των Ολυμπιακών Αγώνων.
Να σημειώσουμε ότι το 1897 αναλαμβάνει γραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε ένδειξη τιμής για το ποιητικό του έργο. Λέγεται ότι, όταν ο Παλαμάς παρουσιάστηκε να αναλάβει υπηρεσία, ο τότε πρύτανης του Πανεπιστημίου, Αλκιβιάδης Κρασσάς, του είπε: «Ελπίζω, κύριε Παλαμά, τώρα που έχετε μια αξιοπρεπή θέση, ότι θα παύσετε... να γράφετε ποιήματα». Ευτυχώς, η ελπίδα του διαπρεπούς αστικολόγου της εποχής εκείνης διαψεύστηκε και η ελληνική τέχνη κέρδισε μια κορυφαία ποιητική φυσιογνωμία.
Ένα χρόνο αργότερα, το 1898, δημοσιεύει δύο ποιητικές συλλογές, το "'Αστυ" και τον "Τάφο", τον οποίο εμπνεύστηκε από το τραγικό γεγονός της απώλειας του γιου του Άλκη σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών. Ακολουθεί μια περίοδος έμπνευσης και ο Παλαμάς γράφει από το 1897 και για μία σχεδόν δεκαετία τη μία ποιητική συλλογή μετά την άλλη. Ένα από τα σπουδαιότερα και πιο προφητικά του έργα είναι «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου», όπου δημοσιεύθηκε το 1907.
Στο πνευματικό του ταξίδι ο Γύφτος θα γκρεμίσει και θα ξαναχτίσει τον κόσμο όλο. Θα απαρνηθεί αρετές όπως η αγάπη, πνευματικά πιστεύω όπως η θρησκεία, αλλά και την αγαπημένη του πατρίδα το βυζάντιο και θα τα αναστήσει όλα μέσα από την Τέχνη, μαζί και τη μεγάλη χίμαιρα της εποχής, τη Μεγάλη Ιδέα. Θα ξεκινήσει υμνώντας τον ελεύθερο λαό του και θα καταλήξει προσκυνώντας τη Φύση και την Επιστήμη. Ο Γύφτος είναι ένα σύμβολο της ελεύθερης και αδούλωτης ψυχής που δεν υποτάσσεται σε τίποτε, αλλά προχωρεί συνεχώς γκρεμίζοντας τα παλιά και τα σάπια και χτίζοντας τα καινούρια και τα γερά.
Ακριβώς έτσι όπως προσπαθούμε να κάνουμε και εμείς οι Χρυσαυγίτες χρόνια ολάκαιρα. Με τον αρχηγό μας να παλεύει 30 και πλέον χρόνια να αποτινάξει από πάνω μας το ζυγό. Ένα ζυγό όπου όλοι αυτοί οι ξενολάτρες και οι υποδουλωμένοι στα ξένα συμφέροντα, βάζουν μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο πάνω στα κεφάλια των συμπατριωτών μας. Η Χρυσή Αυγή χρόνια τώρα προσπαθεί να ελευθερώσει την σκλαβωμένη μας Ελλάδα, που τα ανδρείκελα της πολιτικής προσπαθούν να την καθυποτάξουν. Εναντίων όλων αυτών που μας ξεπουλάνε μέρα με τη μέρα, χωρίς να υπολογίζουν ούτε το λαό αλλά ούτε και την τεράστια ιστορία τούτου εδώ του τόπου.
Ο όγδοος λόγος του «Γύφτου» είναι και ο προφητικός εκ των δώδεκα. Γράφτηκε το 1899, δηλαδή την επαύριον της εθνικής ταπείνωσης του 1897. Ο ποιητής εκφράζει τη συνείδηση του Έθνους του. Το σκηνικό το οποίο περιγράφει τοποθετείται στο Βυζάντιο, όπου ο ποιητής αγανακτεί από τον ξεπεσμό και προλέγει το χαμό της πόλης. Ο πόνος του για τον ξεπεσμό και το κατάντημα που βλέπει, φτάνει ως τα όρια της απελπισίας και από κει αναδύεται ένα όραμα ελπίδας και αισιόδοξο μήνυμα εθνικής αναγέννησης.
Ο ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ ΜΑΣ ΓΡΑΦΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ 1908, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΤΑΝΤΙΑ... Το Ποίημα του "η Πολιτεία και η Μοναξιά" λες και γράφτηκε για να φυσήσει τον εθνοσωτήριο εκείνον αγέρα της Επανάστασης του 1909 στο Γουδί:"Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
Και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι·
Λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
Κι οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη”!
Απόλυτα επίκαιρος ο Κωστής Παλαμάς, που έγραφε 100 χρόνια πριν για την ίδια τη σημερινή κατάντια της πατρίδας και των Ελλήνων, που σκυφτοί και άπραγοι αποδέχονται τα χαράτσια και την ατίμωση, από βαρβάρους «μαμμωνάδες» και από ντόπιους συνεργούς τους δημοκόπους πολιτικούς, που ψήφισαν στη Βουλή τα μνημόνια της εθνικής ντροπής !
Όπως και τώρα τούτη εδώ την ώρα που η χώρα μας έχει ανάγκη από έναν αληθινό ηγέτη για να παλέψει να σώσει την πατρίδα μας από τα άγρια θηρία που προσπαθούν να την κατασπαράξουν…. Τι κάνουμε εμείς;;; Εμείς βάζουμε μέσα στο σπίτι μας, στην πατρίδα μας, γιατί η Ελλάδα μας είναι το σπίτι μας και όλοι οι απανταχού Έλληνες τα αδέλφια μας, η οικογένειά μας. Βάζουμε λοιπόν τους λύκους να μας «φυλάνε», υποτίθεται. Τους πουλημένους πολιτικάντηδες που μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην πανωλεθρία, στην ολοκληρωτική καταστροφή, σε αγαστή συνεργασία βέβαια με τα δημ(ι)οσιογραφάκια της κακιάς ώρας. Ως πότε λοιπόν θα ταΐζουμε τους ανθρωπόμορφους λύκους;; Φτάνει πια!!!
Το 1918 απονεμήθηκε στον Κωστή Παλαμά το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών, ενώ από το 1926 αποτέλεσε βασικό μέλος της Ακαδημίας των Αθηνών, της οποίας έγινε πρόεδρος το 1930.
Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 ο Κωστής Παλαμάς μαζί με άλλους Έλληνες λογίους προσυπέγραψε την έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους διανοούμενους ολόκληρου του κόσμου, με την οποία αφενός μεν καυτηριάζονταν η κακόβουλη ιταλική επίθεση, αφετέρου δε, διέγειρε την παγκόσμια κοινή γνώμη σε επανάσταση συνειδήσεων για κοινό νέο πνευματικό Μαραθώνα.
Ο Κωστής Παλαμάς απεβίωσε στις 27 Φεβρουαρίου του 1943, βαριά άρρωστος και συντετριμμένος από το θάνατο της αγαπημένης του συζύγου Μαρίας. Χιλιάδες κόσμου τον συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο μπροστά στα έκπληκτα μάτια του κατακτητή.
Αυτός ήταν ο Κωστής Παλαμάς λόγιος και λάτρης της πατρίδος του. Ένας διανοούμενος μαχητής! Ο Παλαμάς πάλευε για τα ιδανικά του και μέσα από την τέχνη του έδειχνε την αγάπη του για την Ελλάδα, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να τη μεταδώσει και να την περάσει στις ψυχές των συμπατριωτών του και όχι μόνο.
Τότε ο Κωστής Παλαμάς και άλλοι διανοούμενοι, σήμερα ο Αρχηγός και οι βουλευτές συναγωνιστές μας μέσα από τα κελιά της Τιμής δίνουν τη δική τους μάχη εναντίων όλων για τη δική μας ελευθερία, για μια ελεύθερη Ελλάδα, για μια ελεύθερη πατρίδα!
Μαρία Γ. Πλατσατούρα
Τ.Ο. Άνω Λιοσίων
,
