Γράφει ο Αντίοχος.Λοιπόν, για να τελειώνουμε. Η δολοφονική επίθεση (που ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα μετά τη χθεσινή προκήρυξη των μανιακών παρακρατικών αριστεριστών ληστοτρομοκρατών), τους βόλευε όλους, τον καθένα για τους δικούς του λόγους.
Και την αριστερά, που έβλεπε την ιδεολογική αλλά και την πεζοδρομιακή της κυριαρχία να αμφισβητείται σοβαρά από τους εθνικιστές και μόνο με την άγρια τρομοκρατία μπορούσε να την επιβάλλει ξανά. Και την κυβέρνηση που περίμενε ότι το αίμα θα φέρει κι άλλο αίμα κι ότι η χώρα θα έμπαινε σ’ έναν φαύλο κύκλο βίας με τα «δύο άκρα» να σκοτώνονται στους δρόμους και την ίδια να φαντάζει ως «υπεύθυνη δύναμη» συσπείρωσης των τρομαγμένων «νοικοκυραίων». Και τις «ενδιαφερόμενες» για την πολιτική, οικονομική και γεωστρατηγική εκμετάλλευση της Ελλάδος χώρες, διότι το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης θα μετατοπιζόταν από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας στην ανελέητη «μάχη των δύο άκρων». Βέβαια, είχαν γνώση οι φύλακες. Η ηγεσία και ο κόσμος της Χρυσής Αυγής δεν «τσίμπησαν» και δεν τους έδωσαν την «εκδίκηση» που μανιωδώς επιζητούσαν. Πειράζει που τους γύρισε μπούμερανγκ κι έπεσαν όλοι τους μέσα στο λάκκο που οι ίδιοι έσκαψαν;
Στο λάκκο, αλλά… χωρίς τον Μιχαλολιάκο;
