Μέσα από τη διαχρονική εξέλιξη των κοινωνιών και των κρατών , παρατηρώντας κανείς τα μοντέλα πολιτικής που ασκήθηκαν ανά τους λαούς, διαπιστώνει σε πλείστες των περιπτώσεων μια πολύ συστηματική , μεθοδευμένη και καταστρεπτική εν γένει φιλοσοφία που τα διέκρινε. Σαφώς και οι κοινωνικές τάξεις ή κάστες διαμορφώθηκαν από τα αρχαία χρόνια , ωστόσο από τον 18ο αιώνα και εντεύθεν κυοφορείται , γεννάται και πραγματώνεται ο αστισμός και η λεγόμενη αστική τάξη , αποτελούμενη από τους αστούς , οι οποίοι μετατρέπονται ταυτόχρονα και σε ρυθμιστές της αλλά και υποχείρια της πολιτικής εξουσίας . Εν πλήρη αντιθέσει με τους ενσυνείδητους Εθνικιστές που μάχονται ενάντια στην αστική τάξη , τοποθετώντας το συμφέρον της Πατρίδας πάνω από κάθε προσωπικό όφελος .
Σε έγκυρη εγκυκλοπαιδική πηγή διαβάζουμε την κάτωθι έννοια του όρου αστική τάξη : «Αστική τάξη ονομάζεται η κοινωνική τάξη η οποία αποτελείται από ανθρώπους που ασχολούνται κυρίως με τον δευτερογενή και τριτογενή τομέα οικονομικής παραγωγής. Η αστική τάξη στη σύγχρονη μορφή της δημιουργήθηκε από τη βιομηχανική επανάσταση του 18ου αιώνα. Στη σοσιαλιστική ορολογία ο όρος αστική τάξη ταυτίζεται συνήθως με τον όρο μπουρζουαζία, υποδηλώνοντας την άρχουσα τάξη μίας καπιταλιστικής κοινωνίας» . Περεταίρω όμως , η αστική τάξη ως πρωτεύων στοιχείο της καπιταλιστικής κοινωνίας , είναι αυτή που διατηρεί ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας , αποτελεί δηλαδή τον κορμό πάνω στον οποίο στηρίζουν την καριέρα οι διάφοροι καρεκλοκένταυροι της πολιτικής ζωής . Ο αστός είναι το κοινώς λεγόμενο «πρόβατο» που κλείνεται μέσα στο μαντρί της κομματοκρατίας και ξεπουλάει αξιοπρέπεια , συνείδηση και ιδανικά , αρκεί να εκπληρώσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες . Ο αστός επίσης είναι υλιστής , καταναλωτικός τύπος και φιλοχρήματος . Συναντάται ακόμα και με τον μανδύα του «πατριώτη» (πολλές φορές και του εθνικιστή) , γεγονός το οποίο επέφερε και την πλήρη παρεξήγηση των εννοιών . Η απάντηση σ’ αυτό έρχεται από την επικεφαλίδα ενός παλαιού άρθρου του Αρχηγού της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ , η οποία αναγράφει : «Όχι πια εθνικιστές , μόνο Χρυσαυγίτες!» , με το σκεπτικό πως με την σύγχυση των όρων που έχει επέλθει , ο Χρυσαυγίτης είναι Εκείνος που με την εικόνα του αποδίδει πλήρως την έννοια του πατριωτισμού / εθνικισμού . Θα πρέπει στο σημείο αυτό να γίνει μια παρατήρηση . Η λεγόμενη αστική τάξη έκανε κυρίως την εμφάνισή της στα λεγόμενα δημοκρατικά καθεστώτα . Συνεπώς η δημοκρατία , ως γνήσιο τέκνο του καπιταλισμού , απορρίπτει εκ φύσεως την ισότητα για την οποία υποτίθεται πως μάχεται . Στις μέρες μας ο αστός είναι αυτός που έχει θεοποιήσει το χρήμα και το νεοπλουτισμό , μπροστά στο οποίο θυσιάζει Πατρίδα , Αξίες , Ιδανικά , Παραδόσεις . Είναι αυτός που όταν του μιλάς για Εθνικά θέματα , έχει τη νοοτροπία του ωχαδερφισμού . Είναι αυτός που δεν τον ενδιαφέρει αν στα ελληνικά σχολεία θα διδάσκονται αλβανικά και τούρκικα , αφού ο ίδιος έχει να ασχοληθεί με τις διακοπές του και τις ακριβές του ανέσεις . Είναι εκείνος που τα 40 περίπου χρόνια της μεταπολιτεύσεως ζούσε σε έναν γυάλινο κόσμο , ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις και αγνοούσε επιδεικτικά κάθε τι που στόχευε στο καλό της Πατρίδας .
Μέσα στην ίδια κοινωνική πραγματικότητα όμως υπήρχε και κάτι το διαφορετικό , κάτι γνήσιο και ανεπηρέαστο από τον πλούτο , κάτι ίσως ρομαντικό . Από αρχής της ιδρύσεως του Εθνικιστικού Κινήματος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ , δέσποζε η εξής φράση : Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΜΑΣ . Αυτό αυτομάτως συνεπάγεται με την εναντίωση κάθε Εθνικιστή προς κάθε αστική νοοτροπία . Ο Χρυσαυγίτης είναι εκείνος ο οποίος τοποθετεί στην κορυφή της αξιακής πυραμίδας την υπέρμετρη αγάπη για την Πατρίδα , την αφοσίωσή του στον αγώνα για Εθνική Αξιοπρέπεια και Κοινωνική Δικαιοσύνη , είναι εκείνος ο οποίος εν γένει δίνει και τη ζωή του αν χρειαστεί για να υπερασπιστεί τις Ιδέες του . Έννοιες όπως συντροφικότητα , αλληλεγγύη , αγωνιστικό φρόνημα , θέληση , πίστη και υπακοή , συνοδεύουν κάθε Χρυσαυγίτη στον αγώνα που διεξάγει . Έναν αγώνα που όπως έχει πάμπολλες φορές διατυπωθεί , αποτελεί αφύπνιση συνειδήσεων – αναφερόμενοι στους αστούς και τους «βολεμένους» της εποχής μας .
Μέσα σε έναν κόσμο ερειπίων , όπου όλα μοιάζουν ισοπεδωμένα από τους ολετήρες της πολιτικής ζωής , ο Χρυσαυγίτης αποτελεί τον θεματοφύλακα , τον γνήσιο υπερασπιστή και εν τέλει τον πολεμιστή που τιμά και σέβεται το αίμα των Ηρώων της φυλής του , υπερασπίζεται τα δίκαια του Έθνους του και με ακλόνητη Πίστη και σιδηρά πειθαρχία παραμένει πιστός και άφθαρτος στο πέρασμα του χρόνου με την ίδια φλόγα του Εθνικισμού στην καρδιά .Ο Χρυσαυγίτης τελικώς , είναι αυτός που ζει με το σύνθημα γραμμένο ανεξίτηλα μέσα του : « Αν μια μέρα όλοι γίνουν άπιστοι , εμείς θα παραμείνουμε πιστοί , γιατί για εμάς θα υπάρχει πάντα μια σημαία να υπερασπιζόμαστε».
