Η εποχή, η οποία διανύουμε, χαρακτηρίζεται από μια τραγική ειρωνεία. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί το 1922, την περίοδο που οι πρόσφυγες από τη Μικρασιατική γη κατέκλυζαν την Ελλάδα, ότι σε λιγότερο από μια εκατονταετία θα είχαν ξεχαστεί τα εγκλήματα των Τούρκων και ο ξεριζωμός των Ελλήνων από τη Μ. Ασία;
Ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί ότι οι σφαγές των Τούρκων κατά των Ελλήνων θα ερμηνευόταν ως συνωστισμός; Ότι ήταν δυνατόν η ελληνική τηλεόραση να προβάλει καθημερινά τούρκικες σειρές;
Κι όμως στην εποχή της παγκοσμιοποίησης όλα είναι δυνατά. Είναι απολύτως φυσιολογικό τα Ελληνόπουλα να μεγαλώνουν με ήρωες της Τουρκίας! Είναι απολύτως κατανοητό να μαθαίνουν παραπλανητικά την ελληνική ιστορία! Όταν τα μέσα μαζικής «ενημέρωσης» προωθούν την ελληνοτουρκική φιλία, είναι λογικό τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα να στέκονται εμπόδιο στην υλοποίηση του σκοπού τους! Επομένως πρέπει να θαφτούν για να ξεχαστούν. Και τολμώ να πω ότι ως ένα βαθμό το είχαν καταφέρει. Πολλούς πια δεν τους ενδιαφέρει τι είχε συμβεί τότε. Το σύστημα της παγκοσμοιοποίησης και οι ντόπιοι υπάλληλοί του πίστεψαν ότι οι Έλληνες ξέχασαν...
Υπάρχουν όμως και κάποιοι, οι οποίοι διαφέρουν από το σημερινό μαζάνθρωπο. Κάποιοι οι οποίοι θα χαρακτηριστούν από ένα βολεμένο αστό ως περιθωριακοί, ακραίοι ή και εγκληματίες ακόμα. Κάποιοι που πριν λίγους μήνες φάνταζαν εξωπραγματικοί ανάμεσα στα σκυφτά ανθρωπάκια. Κάποιοι που αντιστέκονται, που δεν τους κατάπιε η κοινωνία της σαπίλας. Είναι περήφανοι που είναι εθνικιστές και αγωνίζονται για τις ιδέες τους. Αυτοί οι εθνικιστές είμαστε εμείς, οι χρυσαυγίτες, που δεν συμβιβαζόμαστε και δεν ξεχνάμε. Περιμένουμε, όπως ο σαλπιγκτης στο ποίημα του Γ. Αθάνα. Περιμένουμε ένα πρωινό, που θα ακουστούν και πάλι τα εμβατήρια της νίκης των Ελλήνων. Και αυτό το πρωινό δεν είναι μακρυά! Ήδη, το καθεστώς των φαύλων ακούει τον αχό του καλπασμού μας! Ακούει και τρέμει! ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ!
