Σήμερα συμμετείχαμε όλοι μας με ιδιαίτερη υπερηφάνεια και αρκετή συγκήνηση στην ετήσια εκδήλωση μνήμης για τα θύματα της σφαγής από τους κομμουνιστοσυμμορίτες στον Μελιγαλά Μεσσηνίας.
΄Ενα γεγονός για το οποίο οι υστερικοί ιστοριογράφοι της αιώνιας Αριστεράς μας βομβαρδίζουν με ασύστολες ψευτιές χρόνια τώρα.
Κάθε χρόνο πριν το ετήσιο μνημόσυνο κάνουν λόγο για "γιορτές μίσους", κάθε φορά που οι πατριώτες έσπευδαν να τιμήσουν τους νεκρούς τους. Κάλυψαν το κενό που υπήρχε και δημιούργησαν "πρότυπα", μετατρέποντας μορφές διεστραμμένων σφαγέων, όπως ο Βελουχιώτης ή ο Μπελογιάννης, σε φυσιογνωμίες "ηρώων".
Κάθε χρόνο πριν το ετήσιο μνημόσυνο κάνουν λόγο για "γιορτές μίσους", κάθε φορά που οι πατριώτες έσπευδαν να τιμήσουν τους νεκρούς τους. Κάλυψαν το κενό που υπήρχε και δημιούργησαν "πρότυπα", μετατρέποντας μορφές διεστραμμένων σφαγέων, όπως ο Βελουχιώτης ή ο Μπελογιάννης, σε φυσιογνωμίες "ηρώων".
Τα εγκλήματα όμως βγαίνουν στη φόρα… Δεν κρύβονται… Τέτοιες θηριωδίες δεν κρύβονται, συναγωνιστές και δεν δικαιολογούνται κιόλας… Τα στερεότυπα σήμερα υποχωρούν και ο καθένας που θέλει να διαμορφώσει άποψη δεν έχει παρά να ψάξει, όχι να καταπιεί αμάσητα τα ψεύδη των προπαγανδιστικών κειμένων της Αριστεράς…
Η κωμόπολη λοιπόν του Μελιγαλά, κτισμένη σ’ένα ύψωμα της άνω Μεσσηνίας, έμελλε να είναι ο τόπος όπου θα διαδραματίζονταν σκηνές φρίκης και ντροπής για το ανθρώπινο γένος… Αν μπορούμε να λογίσουμε ως ανθρώπους τους αιμοδιψείς κομμουνιστές…
Στις 4 του μηνός Σεπτεμβρίου 1944, τα γερμανικά στρατεύματα αποχωρούν από την Μεσσηνία και τους γειτονικούς νομούς Λακωνίας και Ηλείας, με κατεύθυνση την Τρίπολη και την Κόρινθο. Την πόλη των Καλαμών υπεράσπιζε δύναμις 600 ανδρών των Ταγμάτων Ασφαλείας και 200 της Ε.Β. Χωροφυλακής, υπό την διοίκηση του Νομάρχου Δημητρίου Περρωτή. Την επομένη ημέρα, οι κομμουνισταί ζώνουν την πόλη. Επικεφαλής τους είναι ο απεσταλμένος του κόμματος από την Αθήνα, Νίκος Μπελογιάννης (ξέρετε, o χαμογελαστός «άνθρωπος με το γαρίφαλο» που έδωσε την πολιτική εντολή να σφαγιαστούν τόσα αθώα γυναικόπαιδα και αργότερα το κράτος της αριστερής προπαγάνδας έκανε και ταινία για την άδικη εκτέλεση του «δημοκράτη» που στο κάτω κάτω για ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ καταδικάστηκε.), που ζητά επιτακτικά την παράδοση της πόλεως. Ο Νομάρχης, με την συναίνεση των υπολοίπων τοπικών παραγόντων, αρνήθηκε ρητά και κατηγορηματικά. Έτσι, τα ξημερώματα της 9ης Σεπτεμβρίου, τα κόκκινα θηρία χίμηξαν στην Καλαμάτα. Η υπεροχή τους σε έμψυχο υλικό, σε πυροβολικό και σε βαρέα όπλα ήταν συντριπτική. Μοιραία, λοιπόν, μέχρι το βράδυ τα περισσότερα φυλάκια και οι συνοικίες της πόλεως έπεσαν στα χέρια του εχθρού. Μετά από σύσκεψη, αποφασίστηκε η αναχώρηση των δυνάμεων προς τον ελεύθερο Μελιγαλά. Εκεί θα δινόταν η κρίσιμη μάχη.
Η μάχη άρχισε στις 13 Σεπτεμβρίου και για 2 ημέρες η άμυνα στον Μελιγαλά βαστάει γερά.
Η επίθεση των συμμοριτών αρχίζει πρωί-πρωί στις 15 Σεπτεμβρίου. Οι υπερασπιστές της κωμοπόλεως και της τιμής του Έθνους ρίχνουν τα τελευταία φυσίγγιά τους. Παράλληλα, δουλεύει και το χωνί, το οποίο ουρλιάζει: «παραδοθείτε, ο αγώνας σας είναι μάταιος. Ο Άρης σας δίνει το λόγο της τιμής του, δεν θα σας πειράξει κανείς». Αν είναι δυνατόν να έχουν τιμή οι άτιμοι…
Στις 12:30, σταματούν οι πυροβολισμοί. Τα πυρομαχικά τελείωσαν… Λίγη ώρα αργότερα, οι συμμορίτες μπαίνουν στον Μελιγαλά! Πρώτος τους στόχος το νοσοκομείο. Εκεί κατασφάζουν όλους τους τραυματίες, 41 τον αριθμό. Ακολουθούν επιλεγμένες σφαγές σημαινόντων εθνικιστών παντού, στους δρόμους, στις πλατείες, στα σπίτια κ.τ.λ.
Εν συνεχεία, συγκεντρώνουν όλους τους κατοίκους και τους μαχητές σ’ έναν περιφραγμένο χώρο με υψηλή μάντρα, στο επονομαζόμενο «Μπεζεστένι». Τους υποχρεώνουν να βγάλουν τα ρούχα τους (εκτός από το εσώρουχο) και τα παπούτσια τους και τους κρατούν εκεί ημίγυμνους, άρα πλήρως εξουδετερωμένους. Έξω από την μάντρα μαζεύονται συμμορίτες που έχουν προσέλθει από άλλες περιοχές και σαν λυσσασμένα όρνεα μπαίνουν μέσα και αρπάζουν όποιον βάζουν στο μάτι. Τον βγάζουν έξω από το «Μπεζεστένι» και τον σφάζουν αμέσως, εκεί μπροστά στα μάτια όλων, υπό τις σπαρακτικές κραυγές των πανικοβλημένων γυναικόπαιδων. Ο αιμοχαρής «αρχικαπετάνιος», παρακολουθεί τις σκηνές καβάλα στ’ άλογό του (για να έχει πλήρη οπτική επαφή) και γελά με σαδιστική μανία. Γελά με το μαρτύριο των Ελλήνων και παροτρύνει όσους βλέπει διστακτικούς να πάρουν κι αυτοί από έναν «μεζέ». Ανθρώπινο «μεζέ»! Μιλάμε για πλήρη αποκτήνωση!
Όλα αυτά την ίδια ώρα, που άλλοι κατσαπλιάδες, μπαίνουν στα άδεια σπίτια και αρπάζουν ότι βρουν. Μόλις τελειώνουν το απίστευτο όργιο λεηλασίας, βάζουν και φωτιά! Οι εντολές που έχουν πάρει από τον διεστραμμένο αρχιεγκληματία Βελουχιώτη είναι σαφείς: Να μην μείνει στον Μελιγαλά λίθος επί λίθου! Φωτιά και μαχαίρι!
Το σχέδιο εξοντώσεως των Ελλήνων προχωράει ... Μετά από μια σύντομη προσωπική επιθεώρηση των χώρων γύρω από τον Μελιγαλά, ο διεστραμμένος Βελουχιώτης εντοπίζει το κατάλληλο χώρο για την σφαγή. Πρόκειται για μια δεξαμενή βάθους 16 μέτρων και πλάτους 4, ένα ημιτελές έργο προς ύδρευση του Μελιγαλά, με την ονομασία «Πηγάδα», που ευρίσκεται στα νοτιοδυτικά της κωμοπόλεως. Επιστρέφει στο «Μπεζεστένι», μαζεύει τους συμμορίτες του και τους αποκαλύπτει το σχέδιό του, που αμέσως μετά μπαίνει σε εφαρμογή. Οι κρατούμενοι, δένονται τρεις-τρεις με καλώδια και σύρματα και μόλις φθάσουν την μια εκατοντάδα οδηγούνται πεζοί προς τον τόπο του μαρτυρίου τους, ο οποίος απέχει κοντά στα 2 χιλιόμετρα. Όποιος κοντοστέκεται χτυπιέται άγρια από τους συνοδούς με βούρδουλες, όποιος πέφτει μαχαιρώνεται επιτόπου, μαζί με τους συνδεσμώτες του. Στο δρόμο, μανιασμένοι κομμουνισταί ουρλιάζουν υστερικά: Θάνατος! Θάνατος στους φασίστες!
Στο χείλος της «Πηγάδας», περιμένουν οι δήμιοι. Είναι οι πιο φανατισμένοι, οι πιο άγριοι, οι πιο αξιόπιστοι κομμουνισταί, αυτοί που δουλεύουν καλά το μαχαίρι και το κονσερβοκούτι, οι πιο πεπειραμένοι χασάπηδες του ελληνικού λαού. Μόλις φθάσουν εκεί, οι συνοδοί λύνουν τους κρατουμένους, κι ένας-ένας οδηγείται στο στόμιο της «Πηγάδας». Οι σφαγείς, με σβέλτες κινήσεις πιάνουν τα θύματά τους από τα μαλλιά και τους χαράζουν βαθιά στο λαιμό. Μετά, τους πετάνε μέσα στην Πηγάδα. Οι πρώτοι σφαγιασθέντες πεθαίνουν αμέσως λόγω της πτώσεως. Μόλις ο πυθμένας γεμίζει με πτώματα, τα υπόλοιπα θύματα πέφτουν ημιθανή πάνω τους και αργοπεθαίνουν με φρικτό τρόπο. Διαρκώς, νέα πτώματα προστίθενται στον σωρό.
Η μεγάλη ανθρωποσφαγή διαρκεί τρεις ολόκληρες ημέρες. Ο απολογισμός θλιβερός: 1.000 Έλληνες πατριώτες, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας, ρίχτηκαν στην «Πηγάδα». Αν υπολογίσουμε και άλλους 500 περίπου, που δολοφονήθηκαν σε άλλα σημεία, φθάνουμε στα 1.500 θύματα των λάτρεων του πανσλαβισμού.
Αυτά τα ιστορικά γεγονότα της Σφαγής του Μελιγαλά, λίγες ημέρες μετά την αποχώρηση των Γερμανών από τη Μεσσηνία, όπου λογικά ο λαός έπρεπε να γιορτάζει ενωμένος την ελευθερία του, είναι γνωστά και δεν έπρεπε να αμφισβητούνται από κανέναν. Παρόλα αυτά η παραποίηση είναι συνεχής από συγγραφείς και δημοσιογράφους ακόμη και σήμερα, σχεδόν 70 χρόνια μετά. Στην εποχή αυτή τη δύσκολη που ζούμε, εν μέσω εθνικής κρίσης, κάποιοι ονειρεύονται νέους εμφυλίους, νέα εθνική διχόνοια και με τις δηλώσεις τους πυροδοτούν την ατμόσφαιρα…
Χαρακτηριστικό είναι το τι γράφουν σε διάφορα βιβλία, λιβελλογραφήματα και σε διάφορα blogs στο διαδίκτυο: Για παράδειγμα ακούστε απόσπασμα από ένα βιβλίο του 2011: «Είναι το πρώτο στυγερό έγκλημα στη φαρέτρα της προπαγάνδας.... Η προπαγάνδα και οι διάφοροι ανεγκέφαλοι εθνικοφρονάδες μιλούν για τη πηγάδα του Μελιγαλά ως το στυγερότερο έγκλημα του Άρη Βελουχιώτη, όμως πάντα παραλείπουν να πουν ποιούς ο Άρης έριξε μέσα σ’αυτή. Έριξε μέσα τους γερμανοντυμένους, τους γερμανοοπλισμένους, γερμανοτρεφόμενους ταγματασφαλίτες, τα κοινωνικά κατακάθια, που κατά την κατοχή έκαναν το Μωριά να βογγήξει.... Γι’ αυτούς δεν αρκούσε μια πηγάδα, εκατό πηγάδες χρειάζονταν...». Τι έχετε να πείτε γι΄αυτά τα λόγια;; Το χειρότερο δεν είναι αυτά που γράφει ο εν λόγω συγγραφέας, αλλά το ποιός είναι. Ο άνθρωπος αυτός έχει ακαδημαϊκή μόρφωση καθηγητού πανεπιστημίου, δίδασκε στη Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή και για χρόνια ήταν σύμβουλος στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Μελετών και Επιμορφώσεως (ΚΕΜΕ), το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο του Υπουργείου Παιδείας. Να ποιοι αποφασίζουν τι ιστορία θα διδάσκονται τα παιδιά μας!
Βλέπετε ότι οι Έλληνες αριστεροί και οι συνοδοιπόροι τους πιστεύουν ότι η βία που εξασκούν αυτοί είναι καλώς καμωμένη. Ότι μόνον αυτοί πονούν, μόνο το δικό τους αίμα έχει αξία ενώ των άλλων Ελλήνων είναι νερό που μπορεί να χύνεται άφθονο. Δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτε για τα δικά τους φρικτά εγκλήματα, όχι μόνον για την Πηγάδα του Μελιγαλά και την Κόκκινη Τρομοκρατία του 1943-44 αλλά γενικά τίποτε που δεν αφορά δικά τους βάσανα.
Οι απολογητές του ΚΚΕ, υποστηρίζουν ψευδώς ότι τα θύματα ήταν ταγματασφαλίτες και μόνο λίγοι άμαχοι, και ότι όλοι εκτελέστηκαν μετά τη μάχη σε μια έκρηξη αυτοδικιών, σε αντίποινα όσων είχαν υποφέρει τα γύρω χωριά από αυτούς νωρίτερα. Τι είδους αντίποινα και αυτοδικίες όμως ήταν αυτές που είχαν θύματα ολόκληρες οικογένειες; Με θύματα μαθητές και μαθήτριες 16 και 17 ετών; Τι μπορεί να είχαν κάνει στα μέλη του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ οι μαθητές και οι μαθήτριες; Μεταξύ των θυμάτων μπορεί κανείς να διακρίνει εκατοντάδες περιπτώσεις που περισσότερα από ένα μέλη μιας οικογενείας εκτελέστηκαν. Τι ακριβώς έγκλημα μπορεί να έκαναν όλες αυτές οι οικογένειες του Μελιγαλά και των γύρω χωριών και κωμοπόλεων; Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι ένα γεγονός με θύματα τόσες οικογένειες; Αντίθετα με τις κατηγορίες των απολογητών της Αριστεράς, η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων δεν εκτελέστηκαν γι αυτά που είχαν κάνει, αλλά γι αυτά που δε δέχονταν να κάνουν.
Επιπλέον οι συμμορίτες είχαν και την τακτική να σκοτώνουν τις τοπικές προσωπικότητες μιας πόλης, ενός χωριού, έτσι ώστε να τρομοκρατούνται και να παραδειγματίζονται και οι υπόλοιποι. Σε μια μικρή επαρχιακή κοινωνία λοιπόν ο καθένας μπορούσε να σκεφθεί με τρόμο: «Αν δολοφονούν τον γυμνασιάρχη, τον βουλευτή, τον γιατρό, τον παπά, τον ταγματάρχη, τον έμπορο, θα λογαριάσουν εμένα τον κτηματία, τον εργάτη, τον κτηνοτρόφο»;
Τα εγκλήματα πολλά, και δεν θα μπω στη διαδικασία να αναφέρω ορισμένα από αυτά με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες γιατί θα νιώσετε φρίκη και αηδία. Αηδία θα νιώσετε επίσης από την πλήρη διαστρέβλωση της Ιστορίας από αριστερούς και μη, όπως και από την ΑΚΡΩΣ προδοτική στάση των πολιτικών και κυρίως της χαζοδεξιάς, που τους έκανε στην κυριολεξία μάγκες!! Όλοι οι άλλοι πλην των κομμουνιστών, ιδίως κατά την περίοδο της Κατοχής, παρουσιάζονται σαν προδότες, φασίστες και συνεργάτες των κατακτητών, ενώ οι ίδιοι οι κομμουνιστές, ως οι μόνοι αυθεντικοί πατριώτες και τιμητές των πάντων.
Ο «εθνάρχης» Κωνσταντίνος Καραμανλής, δίχως το ΚΚΕ να αποκηρύξει το εγκληματικό κι αντεθνικό παρελθόν του, στα πλαίσια μιας παρεξηγημένης δημοκρατίας κι εθνικής ενότητας, το βγάζει από την παρανομία, όπου ουσιαστικά είχε μπει οικειοθελώς και το βάζει στη νομιμότητα· ο σφαγέας Χαρίλαος Φλωράκης, που από το μαχαίρι του πήγε ένα σωρό κοσμάκης, εξαγνίζεται υπογράφοντας μια απλή δήλωση «σεβασμού» του δημοκρατικού πολιτεύματος (σε αναγνώριση μάλιστα της εθνικής του «προσφοράς», όταν πέθανε το 2005, ο «ανύπαρκτος» πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, διέταξε να κυματίσουν οι σημαίες...μεσίστιες!). Ο δημαγωγός Ανδρέας Παπανδρέου, συνεχίζει αυτό το ανοσιούργημα και δίνει συγχωροχάρτι, αναγνωρίζοντας το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ως αντιστασιακή οργάνωση και επιτρέποντας, στους δολοφόνους που διέφυγαν στο εξωτερικό (αυτούς που ονομάζουν «πολιτικούς πρόσφυγες») να επιστρέψουν ως αδικημένοι αντιστασιακοί, συνταξιοδοτούμενοι μάλιστα από το κράτος, για τις «υπηρεσίες» που πρόσφεραν στην πατρίδα. Το κερασάκι βάζει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το 1989, στα πλαίσια της συγκυβέρνησης με το ΚΚΕ, όπου με τον νόμο 1863, ο Συμμοριτοπόλεμος βαπτίζεται κι επισήμως ως Εμφύλιος, ενώ οι συμμορίτες του ΚΚΕ καλούνται πλέον ως «Δημοκρατικός Στρατός» (λες και η μετονομασία κάνει το αίμα να ζυγίζει λιγότερο)· παραλλήλως απονέμεται και με τη βούλα αμνηστία για όλα τα κομμουνιστικά εγκλήματα, τα οποία διαγράφονται από τα ποινικά μητρώα των εγκληματιών. Και για να δικαιολογηθεί όλο αυτό, η περίοδος από το 1944 μέχρι το 1974, αποκαλείται περίοδος με «κατά διαστήματα πολιτική ανωμαλία». Έτσι, ούτε γάτα ούτε ζημιά. ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΖΟΥΜΕ.
Ο Άρης Βελουχιώτης, δεν είναι πια ο αδίστακτος σαδιστής εγκληματίας, αλλά ένας μέγας πατριώτης κι επαναστάτης, μόλις ένα σκαλί πιο κάτω από τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη –του έχουν στήσει και άγαλμα στην Λαμία. Ο υμνητής του Στάλιν, Νίκος Μπελογιάννης, δεν είναι πια προδότης, αλλά ένας ακόμη «ήρωας» της κομμουνιστικής Αριστεράς. Ο κουρέας Γιάννης Ιωαννίδης που έγινε «αντιπρόεδρος» της «Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης», ο αγράμματος τσαγκάρης «αντιστράτηγος» Γούσιας, ο γιατρός Πέτρος Κόκκαλης (πατέρας του επιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη), που οργάνωσε το επαίσχυντο Παιδομάζωμα, και όλα αυτά τα ρεμάλια που είχαν δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στον καθένα, γίνονται μορφές «σεβάσμιες», αντί να καταλήξουν στον «σκουπιδοντενεκέ της Ιστορίας». Σε μια προσβολή της ιστορικής μνήμης, οι εκδηλώσεις για τα θύματα από τις σφαγές του Μελιγαλά, των Γαργαλιάνων, του Φενεού κ.λπ., στιγματίζονται και βαπτίζονται από τους θύτες, ως «εκδηλώσεις μίσους» -και το επίσημο κράτος συναινεί σ' αυτό, είτε διά της εκκωφαντικής σιωπής του, είτε διά της απουσίας του από τις τελετές μνήμης των νεκρών αυτών. Ο καπνεργάτης Σιάντος, ο απόφοιτος της Δ' Δημοτικού που ξεκίνησε το αιματοκύλισμα της Ελλάδος και έδωσε το ελεύθερο στον ψευτοταγματάρχη Βελουχιώτη να «στρώσει τον δρόμο του με κορμιά» στην Πελοπόννησο, καθώς και ο αντιπρόσωπος του Στάλιν στην Ελλάδα, Νίκος Ζαχαριάδης, ο άνθρωπος που συνέχισε και ολοκλήρωσε το αιματοκύλισμα, «αποκαθίστανται» από το ΚΚΕ. Ο καπνεργάτης «στρατηγός» Μάρκος Βαφειάδης, μπαίνει με δόξα και τιμή στη Βουλή, την οποία προηγουμένως θέλησε να καταλύσει με τα όπλα. Έτσι γράφεται η Ιστορία στην Ελλάδα και για την ακρίβεια, η χυδαία μορφή της Ιστορίας...
Η Ελληνική Πολιτεία, έκανε το χρέος της έως το 1974. Μετά, η ετήσια εκδήλωση τιμής και μνήμης των αγρίως σφαγιασθέντων θεωρήθηκε «γιορτή μίσους» και γίνεται χωρίς την παρουσία εκπροσώπων του κράτους και των κομμάτων του «συνταγματικού τόξου».
Εν έτει 2013 συναγωνιστές οι κομουνιστές κοινοβουλευτικοί και εξωκοινοβουλευτικοί όλοι ίδιοι είναι αυτοί σπέρνουν την διχόνοια και τον διχασμό, δεν έχει περάσει άλλωστε πολύς καιρός από τότε που τα τσιράκια των κυβερνόντων γιατί τέτοιους είχε και έχει η Δημόσια Τηλεόραση φώναζαν έξω από το ραδιομέγαρο που είχαν συγκεντρωθεί διαμαρτυρόμενοι για το κλείσιμο της ΕΡΤ τα συνθήματα
«ΕΑΜ – ΕΛΛΑΣ – ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ» & «ΤΟΤΕ ΣΤΟΝ ΜΕΛΙΓΑΛΑ ΕΓΙΝΕ ΜΙΣΗ ΔΟΥΛΕΙΑ»
Αυτοί είναι οι κομουνιστές ,όσα χρόνια και αν περάσουν…
Πάντα ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ, πάντα ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ, πάντα ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ…
Την Κυριακή λοιπόν η εφημερίδα “REAL NEWS”, του Χατζηνικολάου, θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη των θυμάτων, δίνει δώρο σε όλους τους αναγνώστες της ένα βιβλίο-ύμνο για τον Βελουχιώτη: «Άρης – Ο αρχηγός των ατάκτων». Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ – Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΩΝ ΚΛΕΦΤΩΝ. ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ Ο ΚΛΑΡΑΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.
Για δεκαετίες η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ παρίσταται στον Μελιγαλά στο μνημόσυνο για τα θύματα. Τότε ήταν λίγοι, τώρα είμαστε πολλοί. Τώρα υπάρχουν στην Βουλή οι Έλληνες Εθνικιστές και αυτά τα μνημόσυνα παίρνουν ξανά τη θέση που τους αξίζει, τη θέση που είχαν παλιά. Θα καθιερωθούν σαν εκδηλώσεις μνήμης και όχι σαν «γιορτές μίσους». Ο τροχός γυρίζει, ο Ελληνισμός ξυπνάει από τον λήθαργο. Θέλουν να μας επιβάλλουν τη λήθη. ΟΜΩΣ Η ΛΗΘΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙ!!
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!!!
ΚΟΡΙΝΑ ΠΕΝΕΣΗ – Τ.Ο. ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ
