Γράφει η Κορίνα Πενέση
Την 1η Απριλίου συμπληρώνονται εξήντα ακριβώς χρόνια από την έναρξη του ένοπλου αγώνα των Κυπρίων αδελφών μας, προκειμένου να αποτινάξουν τον αποικιοκρατικό ζυγό. Ο αρχηγός της ΕΟΚΑ Γεώργιος Γρίβας, ο θρυλικός Διγενής, έπειτα από μια πολύμηνη εντατική προετοιμασία, άρχιζε τον μεγαλειώδη αυτόν αγώνα με ένα και μοναδικό σύνθημα: «ΕΝΩΣΙΣ». Τότε όλοι στην Κύπρο συμπαρατάχθηκαν, εκτός από τους συνειδητά αλλοτριωμένους που υπηρετούσαν την αποικιοκρατική Βρετανία, το ΑΚΕΛ και βέβαια τους τουρκοκύπριους.
Και σήμερα όμως, είναι πολλοί οι μεταλλαγμένοι στην ανθελληνική, πολυπολιτισμική μας κοινωνία, οι οποίοι δεν θέλουν να μνημονεύεται η επέτειος αυτή και οι ιστορικές εκτιμήσεις τους βρίθουν από ψεύδη.
Ο απελευθερωτικός αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α άρχισε, επειδή είχαν εξαντληθεί όλα τα άλλα ειρηνικά μέσα. Στις 15 Ιανουαρίου του 1950 διοργανώνεται Παγκύπριο δημοψήφισμα για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ένα ποσοστό 95.7% , ανάμεσα τους και μεμονωμένοι Τουρκοκύπριοι ψήφισαν υπέρ . Εναντίον ψήφισαν μόνο 57 άτομα. Μετά το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950, επιχειρείται για πρώτη φορά το 1953 από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο , η εγγραφή για συζήτηση του Κυπριακού στη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. Η Ελληνική Κυβέρνηση αρνήθηκε να στηρίξει την προσφυγή ..
Το 1954 μετά από συνεννόηση με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο η Ελληνική Κυβέρνηση του Αλέξανδρου Παπάγου ,κατέθεσε την πρώτη προσφυγή για το Κυπριακό στη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. Στο ψήφισμα που είχε εκδοθεί, αν και αναγνωριζόταν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης δεν περιελάμβανε και το δικαίωμα της Ένωσης. Στην ουσία το ψήφισμα υιοθετούσε τις θέσεις της Βρετανίας.
Η ΕΟΚΑ ήταν εκείνη που διεξήγαγε τον τετραετή ένοπλο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1955 - 1959 κατά των Άγγλων κυριάρχων. Ο αγώνας εκείνος οδήγησε στην απελευθέρωση της Κύπρου που κατέστη το 1960 ανεξάρτητη Δημοκρατία.
Η ΕΟΚΑ ήταν, κατά κύριο λόγο, έργο ενός ανδρός. Του απόστρατου Συνταγματάρχη του Ελληνικού Στρατού Γεωργίου Γρίβα. Η ΕΟΚΑ είχε πολλούς υποστηρικτές, στυλοβάτες, Ήρωες, αλλά ο Γρίβας υπήρξε ο δημιουργός και αδιαμφισβήτητος αρχηγός της. Δίχως αυτόν, θα είχε γρήγορα σβήσει. Δίχως αυτόν, δεν θα είχε αναπτύξει τέτοια τεράστια δράση, αν λάβουμε υπόψη τα μέσα που διέθετε και τα μέσα που αντιμετώπιζε: λίγοι άνδρες, λίγα εφόδια και πολλοί δισταγμοί από τη μια μεριά, άφθονα υλικά μέσα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και η άνεση της εξουσίας από την άλλη.
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, η ίδρυση, η οργάνωση και το ξεκίνημα μιας ένοπλης επανάστασης θα ήταν εφικτά μόνο αν όλα αυτά τα αποφάσιζε ένας άνθρωπος με πίστη, με θάρρος, ψυχραιμία, αυστηρή πειθαρχία και ιεραποστολική διάθεση. Και όλα αυτά τα διέθετε ο Γρίβας στον υπέρτατο βαθμό. Το είχε αποδείξει άλλωστε και στην Κατοχή ως Αρχηγός της Οργάνωσης Χ και κατά τα γεγονότα τον Δεκέμβρη του ΄44 με τους κομμουνιστές, όταν κυκλωμένος από παντού, είχε αμυνθεί κλεισμένος στο Θησείο με μια μικρή ομάδα ανδρών.
Τον Νοέμβριο του 1954 έφθασε στην Κύπρο, όπου με μεγάλη μυστικότητα άρχισε να οργανώνεται. Και επιτέλους, έπειτα από πολλές αναποδιές και αντιξοότητες, τη νύχτα της 31ης Μαρτίου προς 1η Απριλίου 1955 είκοσι περίπου εκρηκτικά μηχανήματα μεγάλης ισχύος εξερράγησαν, προκαλώντας ζημιές στη Λευκωσία, στη Λάρνακα, στη Λεμεσό, στην Αμμόχωστο. Τέλος, στους σταθμούς ηλεκτρικού Δεκελείας και Επισκοπής, όπου έπεσε και ο πρώτος νεκρός, ο νεαρός Μόδεστος Παντελής, από ηλεκτροπληξία, κόβοντας ηλεκτροφόρο καλώδιο. Την ίδια νύχτα κυκλοφορούσαν προκηρύξεις με την υπογραφή: «ΕΟΚΑ, ο Αρχηγός: Διγενής».
Η Επανάσταση είχε αρχίσει. Η πίστη ενός μόνο ανδρός, που αψήφησε πανίσχυρα πολιτικά δεδομένα, αγνοώντας τη θέληση της μητέρας πατρίδας, είχε θέσει την Ελληνική Κυβέρνηση και τον Μακάριο προ τετελεσμένου γεγονότος.
Η ένοπλη δράση συνεχίστηκε με αρκετή ένταση, ιδιαίτερα το δεύτερο εξάμηνο του 1955. Τα εγχειρήματα είχαν οργάνωση, τόλμη, και όσο περνούσε ο καιρός την βοήθεια του απλού κόσμου, που ενώ στην αρχή ήταν επιφυλακτικός, αργότερα έγινε ενθουσιώδης, ιδιαίτερα οι νέοι. Η τακτική του Γρίβα απεδείχθη ικανοποιητική και κατέστησε την ΕΟΚΑ υπολογίσιμη στρατιωτική δύναμη που απασχολούσε μόνιμα πέραν των 20.000 ανδρών των βρετανικών δυνάμεων ασφαλείας.
Τα μέλη της ΕΟΚΑ, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, διακρίθηκαν για τον πατριωτισμό και την ανιδιοτέλειά τους. Ήταν άνθρωποι που χαρακτηρίζονταν από αγνά ιδανικά και αφοσίωση προς την Ελλάδα και που οι περισσότεροι δεν διέθεταν άλλα εφόδια απ' αυτά, όμως αυτά ακριβώς ήσαν εκείνα που απεδείχθησαν απαραίτητα.
Μεταξύ των πεσόντων αγωνιστών της ΕΟΚΑ, φωτεινές μορφές στάθηκαν οι:
Γρηγόριος Αυξεντίου, Ηλίας Παπακυριακού , Φώτιος Πίττας Χρήστος Σαμάρας, Μιχαήλ Καραολής, Ανδρέας Δημητρίου, Στέλιος Μαυρομάτης, Ανδρέας Παναγίδης, Ευαγόρας Παλληκαρίδης.
Πρέπει όμως να σημειωθεί ότι πλάι στον ηρωισμό των μαχητών της ΕΟΚΑ στάθηκε και η προδοσία, η οποία πάντοτε συντροφεύει την δόξα σε όλες τις περιόδους της ελληνικής ιστορίας. Η σύλληψη ή και ο θάνατος αρκετών ηρώων της ΕΟΚΑ οφείλονται σε προδοσίες, που έγιναν είτε για χρήματα, είτε επειδή μερικοί αγωνιστές δεν άντεξαν στα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλονταν μετά τη σύλληψή τους. Μεταξύ άλλων, στην πρώτη περίπτωση οφείλεται ο ηρωικός θάνατος του Γρηγόρη Αυξεντίου, στη δεύτερη ο επίσης ηρωικός θάνατος των τεσσάρων του αχυρώνα στο Λιοπέτρι.
Με την ευκαιρία της μεγάλης επετείου της έναρξης του Αγώνα, αξίζει να επισημάνουμε ορισμένα γεγονότα που δείχνουν ολοφάνερα την πάγια τακτική των κομμουνιστών, αλλά και την υποκρισία τους.
Ο Γεώργιος Γρίβας απέκλεισε τη συμμετοχή στην ΕΟΚΑ των Κυπρίων κομμουνιστών. Από την δική της πλευρά, η οργανωμένη κυπριακή Αριστερά, που ήταν ταγμένη υπέρ μιας ειρηνικής διευθέτησης του Κυπριακού, αντιτάχθηκε αρχικά στη δράση της ΕΟΚΑ και η ηγεσία του ΑΚΕΛ ονόμασε τα μέλη της οργάνωσης του Γρίβα "βαρελλότους", "ψευτοδιγενήδες" κλπ. Πολύ περισσότερο δε, οι Κύπριοι κομμουνιστές, έστω κι αν τους δινόταν η ευκαιρία, δεν ήταν διατεθειμένοι να συμμετάσχουν σε μια επαναστατική οργάνωση της οποίας μάλιστα αρχηγός ήταν ο Γεώργιος Γρίβας, γνωστός από την αντικομμουνιστική δράση του στην Ελλάδα πιο πριν. Τον Γρίβα, εξάλλου, προσπάθησε να πλήξει στην Κύπρο, αποκαλύπτοντας την ταυτότητα του "Διγενή", ο αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, ο Νίκος Ζαχαριάδης. Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, ότι την 1η Μαΐου 1955, εφημερίδα του ΑΚΕΛ δημοσίευσε άρθρο του παραπάνω, στο οποίο τονίζονταν τα εξής: α) «Η απελευθέρωση του λαού της Κύπρου, δεν μπορεί να είναι πραγματική, παρά μόνον σαν απελευθέρωση και των ΤΟΥΡΚΩΝ και β) «Να αναγνωρισθεί στους Τούρκους το δικαίωμα της εθνικής αυτονομίας τους, η πολιτική αυτοδιοίκησή τους…». Έτσι λοιπόν άνοιξε η όρεξη του Μεντερές, του Ντενκτάς και των διαδόχων τους για διχοτόμηση της μαρτυρικής Κύπρου.
Η αντιπαράθεση της ΕΟΚΑ προς το ΑΚΕΛ κατά τη διάρκεια του αγώνα οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στον αντίκτυπο που είχε στην Κύπρο ο μόλις προ ολίγου τερματισθείς εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα.
Σήμερα η λέξη που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για να χαρακτηρίσουμε όλους αυτούς τους αγωνιστές, είναι η λέξη Ηρωισμός. Και αυτό γιατί ο ηρωισμός δεν είναι να νικά κανείς όντας υπέρτερος σε υλική δύναμη από τον αντίπαλο. Αλλά αληθινός ηρωισμός είναι να τα βάζεις με τον πιο δυνατό, να ξέρεις πως θα νικηθείς και όμως να πολεμάς και να πεθαίνεις για τις Ιδέες σου!
Την οδό της θυσίας και της τιμής, της ομολογίας και του μαρτυρίου, επέλεξαν στην εσχατιά αυτή του Ελληνισμού, στην Κύπρο, οι ήρωες του 55-59. Στο Ελληνικό ηρώο, αλλά και στις καρδιές των Πανελλήνων, περήφανα έχουν θρονιάσει και όσοι μαρτύρησαν το 63-64 και τις μέρες της εισβολής του Αττίλα το 1974. Οφείλουμε να τιμούμε και να μνημονεύουμε όλους τους εθνομάρτυρες του Ελληνισμού στην Κύπρο.
Η 1 Απριλίου για εμάς τους Έλληνες Εθνικιστές δεν είναι απλά μια επέτειος που δεν πρέπει να λησμονούμε, αλλά αποτελεί τρανό παράδειγμα και ταυτόχρονα απόδειξη ότι όλα σε αυτό τον κόσμο κερδίζονται με το ΣΠΑΘΙ.
