Γράφει η Κορίνα Πενέση
Όπως και να χαρακτηρίσει κανείς τους εισβολείς, είτε πρόσφυγες, είτε μετανάστες, η ουσία των πραγμάτων είναι μία: Έχουμε στην Ελλάδα μια κατάσταση που ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, μια ασύμμετρη απειλή. Εκατοντάδες (ίσως και χιλιάδες) εισέρχονται κάθε μέρα εισέρχονται όχι μόνο στο ελληνικό, αλλά σε ευρωπαϊκό έδαφος και οι ιθύνοντες ζουν στην μακαριότητα ενός αφελούς ανθρωπισμού και σπεύδουν να τους εξασφαλίσουν προνόμια, στέγη και επιδόματα.
Ας μη βιαστούν οι «λάτρες» των λαθρομεταναστών να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, υποστηρίζοντας ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έρχονται από εμπόλεμες περιοχές. Αυτό ισχύει ως ένα βαθμό, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Στο κάτω-κάτω της γραφής, επί επτά ολόκληρα χρόνια, μαινόταν ένας εμφύλιος πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία και, όπως όλοι οι πόλεμοι, ήταν το ίδιο σκληρός και καταστροφικός κι άφησε πίσω του τεράστιο αριθμό θυμάτων. Δεν δημιουργήθηκε όμως κανένα κύμα προσφύγων προς τις γειτονικές χώρες, που αν το καλοσκεφτούμε, είναι τόσο κοντινές που οι πληγέντες θα μπορούσαν κάλλιστα να έρθουν και με τα πόδια, χωρίς την παρέμβαση των λεγόμενων δουλεμπόρων και χωρίς να χρειαστεί να πληρώνουν τεράστια ποσά για την μεταφορά τους.
Τώρα γιατί υπάρχει αυτή η τόσο μεγάλη διαφορά; Υπενθυμίζουμε προς άπαντες ότι τα κύματα λαθρομεταναστών δεν εμφανίστηκαν όταν άρχισαν πολεμικές επιχειρήσεις στις περιοχές αυτές. Ήταν ένα διαρκές φαινόμενο από την δεκαετία του ΄90. Τι έπραξαν τότε οι κυβερνητικοί παράγοντες; Τίποτα. Και τώρα όμως, που το πρόβλημα έχει διογκωθεί σε απίστευτο βαθμό, οι κυβερνώντες δείχνουν μονάχα την άγνοιά τους (;) για την πραγματική του διάσταση.
Τα πράγματα δεν είναι απλά λοιπόν. Το να θέλει να τα δείξει η παρούσα κυβέρνηση ως απλούστερα, δεν λύνει το πρόβλημα. Με δηλώσεις του τύπου «μην κάνετε ρεπορτάζ στις πλατείες το πρωί, γιατί οι μετανάστες μαζεύουν ήλιο, αλλά πηγαίνετε το βράδυ», μόνο να γελάσει μπορεί κανείς και αυτό προς στιγμήν. Οι μετανάστες μόλις πλησιάσουν τις ελληνικές ακτές, βυθίζουν τα σκάφη μόνοι τους, καταστρέφουν τα όποια ταξιδιωτικά έγγραφα κουβαλούν πάνω τους, έτσι ώστε να μην μπορεί να προσδιοριστεί ποιοι είναι και από πού ήρθαν. Φέρνουν στην Χώρα μας ήθη και έθιμα όχι πάντοτε ειρηνικά και σίγουρα όχι σύμφωνα με το μήνυμα της αγάπης που διδάσκει η θρησκεία μας. Μάθαμε να ζούμε με νέους όρους που αναγκαστικά μπήκαν στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, όπως «τζιχαντιστής», «λαθρομετανάστης» κλπ. Η σιωπή των δημοσιογράφων ή τα κατά παραγγελία ρεπορτάζ δεν βοηθούν, αντιθέτως μπερδεύουν τον κόσμο περισσότερο. Αποκεφαλισμοί, καταστροφές σε μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς, και άλλες ωμές βιαιότητες δεν χωράνε πια στο μυαλό μας.
Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σε έναν κόσμο που θέλει να μας πείσει να γίνονται αποδεκτές οι όποιες «ιδιαιτερότητες» και διαφορετικότητες έχουν έρθει στο προσκήνιο, αλλά οι χώρες από όπου προέρχεται η συντριπτική πλειοψηφία των λαθρομεταναστών, δεν σέβονται ούτε την θρησκεία μας, ούτε τα ήθη και τα έθιμά μας, ούτε καν την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη που γι αυτούς είναι αναλώσιμη.
Ας μη βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος λοιπόν οι υπεύθυνοι για αυτήν την λαίλαπα που κατακυριεύει την Ελλάδα, και ας βρουν λύσεις για το τεράστιο αυτό πρόβλημα. Όποιος είναι ανίκανος να αντιληφθεί την απειλή, είναι άξιος της τύχης του. Δεν δικαιούται, όμως να παίζει με την τύχη μιας ολόκληρης Χώρας και του λαού της.
Δημοσιεύθηκε στο Φ. 94 της Εθνικής Εφημερίδος ΕΜΠΡΟΣ
