Είχα πάντοτε την τύχη και την υπερηφάνεια να ανήκω σε αυτή την «άλλη» μερίδα του κόσμου, που δεν καταπίνει αμάσητη την τροφή που της πλασάρουν. Άκουγα προσεκτικά, έβλεπα τι συμβαίνει γύρω μου, παρατηρούσα κάθε κίνηση και συμπεριφορά, έδινα μεγάλη σημασία στα κίνητρα της κάθε πράξης, στα αίτια της κάθε ενέργειας.
Για να καταφέρεις να κατανοήσεις τι συμβαίνει γύρω σου, οφείλεις να είσαι σε μια συνεχή εγρήγορση. Με αυτό τον τρόπο καταφέρνεις να αυξήσεις την αντίληψη σου. Αποκτάς γνώμη και άποψη και διαθέτεις κρίση. Σχεδόν ποτέ δεν ήταν ευχάριστο να καταπιάνεσαι με τέτοια ζητήματα. Στην πραγματικότητα είναι πολύ φορτικό να υποβάλλεις τον εαυτό σου καθημερινά σε αυτή τη διαδικασία. Μοιάζει με άχαρες αλλεπάλληλες δοκιμασίες που κρίνουν την επιβίωση και το μέλλον σου. Δρομολογούν με έναν τρόπο καθοριστικό την πορεία που θα ακολουθήσεις στη ζωή σου. Αφού, όμως, είχα επιλέξει να βρίσκομαι στην πλευρά αυτή, ήξερα ότι οι δυσκολίες θα είναι αμέτρητες και ο αγώνας πολύ σκληρός. Ωστόσο, το να διαθέτεις «ελεύθερο πνεύμα» είναι μια από τις μεγαλύτερες ικανοποιήσεις, αλλά το να μάχεσαι καθημερινά να το διατηρήσεις αποτελεί «κίνητρο ζωής».
«Τι κόσμος είναι αυτός που ζούμε;», «Σε τι καλούπια προσπαθούν να βάλουν τη ζωή μας;». Σκέψεις που δεν θυμάμαι από πόσο νωρίς είχαν σφηνωθεί στο νου μου. Ήταν, νομίζω, από τότε που νιώθαμε την παιδικότητα μας να καταστρέφεται, τότε που αντιλαμβανόμασταν ότι κάποιοι πασχίζουν να μας κάνουν να ωριμάσουμε πρόωρα. Ωστόσο, είχα συνείδηση της κατάστασης. Από την μια αισθανόμουνα θλίψη, αλλά από την άλλη ήξερα πως, καλώς ή κακώς, είναι και αυτός ένας τρόπος να διδάσκεσαι τη ζωή. Και ενώ τώρα, πολλά χρόνια αργότερα, έχω συνηθίσει πλέον να με «σκληραγωγεί» το ίδιο το διεφθαρμένο σύστημα να αντέχω την βρώμικη τακτική του, ξέρω πια με βεβαιότητα ότι θα ανήκω και εγώ στο κομμάτι των αιώνιων εχθρών του. Κάτι που δεν με ενοχλεί, αντίθετα με χαροποιεί, καθώς μου επιβεβαιώνει ότι μαζί με πολλά ακόμα «παιδιά» που ωρίμασαν νωρίς, ανήκουμε σε αυτή τη γενιά την ξεχωριστή, την ανυπόταχτη. Έτσι, λοιπόν, είμαστε προετοιμασμένοι για πολλά, τα αναμένουμε. Γνωρίζουμε καλά ότι θα διωχθούμε για την διαφορετικότητα μας, για το ότι έχουμε επιλέξει να υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού μας και να μαχόμαστε για την διαφύλαξη της Ιδέας μας.
Και ενώ προσπαθείς να διαφυλάξεις ότι σου έχει μείνει μέχρι στιγμής ολότελα δικό σου, τις σκέψεις και τα συναισθήματα σου, την κοσμοθεωρία σου, έρχεται σύσσωμη η «δημοκρατία» τους να σου αποδώσει την κατηγορία της «εγκληματικής οργάνωσης». Παίζουν το τελευταίο τους χαρτί για να σε καθυποτάξουν, να σε τρομοκρατήσουν, να σε λυγίσουν, να σε αφανίσουν. Για πρώτη φορά στα παγκόσμια δεδομένα πραγματοποιούνται πολιτικές διώξεις με αυτό τον τρόπο. Δίωξη και ποινικοποίηση καθαρά ιδεολογική. Επιχειρούν να χαλιναγωγήσουν την ορμή, το θάρρος, τη θέληση και τη δύναμη σου, χτυπώντας απευθείας στην πηγή σου, στο Ιδανικό σου.
Ξαφνικά τα πάντα παγώνουν και σκέφτομαι: Δεν υπάρχει ίχνος δικαιοσύνης; Πως μπορεί να συμβαίνει αυτό; Εκείνη τη στιγμή αστραπιαία θυμάμαι: «Περίπτωση του αναρχικού Γιώργου Βογιατζή Βούτση, γιος στελέχους του Συνασπισμού Νίκου Βούτση, ο οποίος καταδικάζεται σε ποινή κάθειρξης οκτώ ετών, για ληστεία σε κατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην περιοχή του Γκύζη στις 3 Οκτωβρίου 2007. Ωστόσο ο κατηγορούμενος δεν οδηγείται στη φυλακή, καθώς είναι ήδη αποφυλακισμένος από τον Αύγουστο του 2010 έχοντας εκτίσει την ποινή του. Περίπτωση της κόρης του Δραγασάκη, βουλευτή του Συνασπισμού, η οποία εμπλέκεται σε κύκλωμα όπλων και ναρκωτικών και βρίσκεται προφυλακισμένη στον Κορυδαλλό, ενώ της έχουν απαγγελθεί κατηγορίες για αγορά, κατοχή και πώληση ναρκωτικών ουσιών κατ' εξακολούθηση, κατοχή όπλων με σκοπό τη διάθεσή τους σε τρίτους με σκοπό τη διάπραξη κακουργήματος και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση. Ωστόσο, αν και η Αστυνομία χαρακτηρίζει την υπόθεση από τις πιο περίεργες και σκοτεινότερες των τελευταίων ετών, αποφασίζεται η κόρη Δραγασάκη να μείνει προφυλακισμένη μέχρι τη δίκη. Περίπτωση Κώστα Γουρνά, όπου ως Αναστάσιος Γριβοκωστόπουλος νοίκιασε τη γιάφκα της οδού Αιγίνης 8 στην Κυψέλη, ενώ ως Δημοσθένης Μανταλώζης είχε νοικιάσει άλλη γιάφκα στην Κυψέλη και το παρκινγκ – παρασκευαστήριο βομβών στον Καρέα. Πρόκειται για την κεντρική γιάφκα του «Επαναστατικού Αγώνα», που έκρυβε το μεγαλύτερο μέρος του οπλοστασίου της τρομοκρατικής οργάνωσης, όπου οι αρχές ασφαλείας εντόπισαν επτά ρουκέτες, εκρηκτικές ύλες, πυροκροτητές, αντιαρματικό RPG-7 το οποίο είχε χρησιμοποιηθεί στην επίθεση κατά της Αμερικάνικης Πρεσβείας το 2007, έτοιμες βόμβες, χειροβομβίδες, πιστόλια, αυτόματα όπλα τύπου Scorpion και δυο Καλάσνικοφ. Περίπτωση Κουράκη, βουλευτής του Σύριζα, ο οποίος μαζί με την ομοϊδεάτισσα του βουλευτίνα Λίτσα Αμμανατίδου πήραν τηλέφωνο τον εκ του Συνασπισμού προερχόμενο, τον τότε υφυπουργό Προστασίας του Πολίτη, Σπύρο Βούγια, για να αφήσει ελεύθερους τους συλληφθέντες. Πράγματι, ο Βούγιας έδωσε εντολή στην Αστυνομία να αφήσει ελεύθερα τα «παιδιά», και ας είχαν συλληφθεί επ’ αυτοφώρω με βόμβες μολότωφ, για να μην έχουμε, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, περισσότερα επεισόδια. Ταυτόχρονα, ο Τάσος Κουράκης δήλωνε πως είναι υπερήφανος που και τα τρία του παιδιά συμμετέχουν στις διαδηλώσεις των αναρχοαυτόνομων, γιατί αγωνίζονται για Κοινωνική Δικαιοσύνη».
Δεν έχουν περάσει λίγες μέρες που ακόμα προσπαθείς να κατανοήσεις αυτό τον κυκεώνα αλητείας, σήψης και διαφθοράς, και η υποτιθέμενη Ανεξάρτητη και Αμερόληπτη Δικαιοσύνη, οι κατά τα άλλα Δίκαιες Αστυνομικές Αρχές, συμπεριφερόμενες ως άβουλοι εντολοδόχοι του εγχώριου συστήματος και των ξένων κέντρων, αποφασίζουν να σου θυμίσουν την ύπαρξη τους… Ότι έχει ξημερώσει και ακούς το κουδούνι σου να χτυπάει. Ρωτάς ποιος είναι και σου απαντούν: «Αστυνομία». Ξαφνιάζεσαι γιατί γνωρίζεις καλά ότι δεν έχεις κάτι να φοβάσαι, είσαι καθαρός. Μέσα σου όμως, βαθιά, ξέρεις γιατί έχουν έρθει. Ίσως και να το περίμενες τελικά. Είναι για αυτό που σε κατηγορεί καθημερινά το ξενόδουλο καθεστώς: «Είσαι ένοχος γιατί αγαπάς την Πατρίδα και το Έθνος σου, γιατί έχεις όνειρα για ένα καλύτερο αύριο, γιατί είσαι στο πλευρό εκείνων που μάχονται καθημερινά για τη λύτρωση και τη σωτηρία του Ελληνικού λαού. Διώκεσαι γιατί δεν απαρνείσαι αυτό που είσαι, γιατί διαθέτεις τη δύναμη και τη θέληση να ανατρέψεις το σαθρό οικοδόμημα τους και να δημιουργήσεις κάτι νέο, υγιές και δίκαιο. Επομένως, είσαι επικίνδυνος, εγκληματίας. Εισβάλλουν στο σπίτι σου, βιάζοντας την ελευθερία σου και καταπατώντας το δικαίωμα σου να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις. Παραβιάζουν τον ιδιωτικό σου χώρο, το «άσυλο» σου, δίχως κάποια κατηγορία. Ρωτάς τι συμβαίνει και σου απαντούν: «Από αυτή τη στιγμή είστε υπό κράτηση, θα ενημερωθείτε αργότερα για ποιον λόγο». Είσαι αθώος, αλλά έχουν εκδώσει για εσένα ένταλμα σύλληψης. Η αιτιολογία καμία. Και τότε, μπροστά στα μάτια σου, συντελείται η μεγαλύτερη αδικία: Περνούν χειροπέδες στον άνθρωπο σου, τον παίρνουν από κοντά σου χωρίς κάποια λογική εξήγηση, λειτουργώντας με απίστευτο θράσος, καθώς γνωρίζουν ότι λειτουργούν εντελώς παράνομα και καταπατούν πλήρως ότι έχει απομείνει από τα ρημαγμένα συνταγματικά σου δικαιώματα. Τα μάτια βουρκώνουν, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν διαχωρίζεις ακριβώς αυτό που αισθάνεσαι, είναι θλίψη και οργή ταυτόχρονα. Από την άλλη, όμως, κατακλύζεσαι από πείσμα, η Πίστη σου δυναμώνει και γιγαντώνεται. Τώρα πια αισθάνεσαι για τα καλά τον φόβο τους.
Από την μια στιγμή στην άλλη, και χωρίς να έχεις συνειδητοποιήσει ακόμη τι έχει συμβεί, βρίσκεσαι απέναντι από το αγαπημένο σου πρόσωπο, και για πρώτη φορά κάποιος αποφάσισε, έτσι επειδή το θέλησε εκείνος, να σας χωρίσει. Όσο και να προσπαθείς, δεν μπορείς να συμβιβαστείς με αυτό το θολό τζάμι μεταξύ σας. Η καρδιά σου σφίγγεται και ένας κόμπος στέκει στο λαιμό σου, δεν υπάρχουν λόγια. Και οι δυο ξέρετε ότι είναι άδικο να βρίσκεστε εκεί. Είναι τρομερό συναίσθημα να αισθάνεσαι ότι χάνεις τη μισή σου ζωή, για πρώτη φορά να μην μπορείς να αγγίξεις το αγαπημένο σου πρόσωπο. Είναι μια εικόνα που θα μένει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό σου. Ένα συναίσθημα τόσο περίεργο που αφήνει το δικό του μοναδικό αποτύπωμα.
Ωστόσο, ούτε και τώρα μπορούν να πετύχουν αυτό που θέλουν. Δεν ταπεινωνόμαστε! Δεν φοβόμαστε! Δεν παραδίδουμε! Αυτός ο άνθρωπος συνεχίζει να είναι Ελεύθερος. Πάντα στα δικά μου μάτια ήταν ένας μικρός ήρωας και συνεχίζει να είναι. Συνεχίζει να με κάνει να αισθάνομαι Υπερηφάνεια και Τιμή. Μια σκέψη με κατακλύζει διαρκώς: Θα έρθει η στιγμή που η αλήθεια θα λάμψει και θα εκδικηθούμε όσους τόλμησαν να μας στερήσουν όλα τα αγαπημένα μας πρόσωπα, συγγενείς, γονείς και φίλους.
(μια συγγενής εκ των κρατουμένων)
